woensdag 27 april 2016

Flauw...

Vandaag Koningsdag. Ook hier, op Curaçao. Het leuke is dan dat je mensen van alle nationaliteiten in oranje ziet lopen. Als het feest is doen we allemaal mee...
De stad is dan heel druk, maar ook heel gezellig. Wij wilden wel even rondkijken en Ellen ook. De jongens zagen dat niet zitten, die bleven thuis.
We konden niet eens in Otrobanda komen, zo druk was het al op de weg. Dus parkeerden we de auto bij de megapier. Liepen via het Riffort/Renaissance Mall naar de Pontjesbrug. Je kon er ongeveer over de koppen lopen. Her en der klonk de muziek met de speakers op vol volume. Daarom wilde Thijs niet mee, die houdt niet van herrie.
In een leuk zaakje in de Breedestraat van Punda zag Ard eerst oranje T-shirts en daarna truien. Daar wilde Ellen naar kijken, want natuurlijk wil ze iets mee van Curaçao, straks naar Nederland. Een ideaal moment, bleek nu. Want ze waren in de aanbieding, vanwege Koningsdag. Twee voor negentig gulden, normaal zijn ze zestig gulden per stuk. Ellen heeft haar kleedgeld, en ze wilde ook wel even voorschieten voor Thijs. Dus hebben ze nu allebei een trui, voorbereid op Nederland...

Langzaam zijn we doorgelopen tot in Pietermaai. Tot voor een paar jaar terug een achterstandswijk, maar inmiddels helemaal opgeknapt en met Koningsdag dé oranjewijk van Curaçao.
Achteraan stond de Kustwacht, de Citro, Defensie, Brandweer. Je kon kijken, informatie krijgen en bijkletsen.
Ellen mocht met Ard op de SeaDoo zitten. Kreeg een plastic zakje voor mobiel, pen, sticker, tas. Wat een mazzel!

Ook was er een standje van Xcor, het bedrijf dat de vliegtuigen maakt die naar de ruimte vliegen. In de toekomst. Uiteraard wilde Ard hier kijken. Hij was juist in een technisch gesprek gewikkeld, iemand anders sprak mij aan (of ik wist wat Xcor was...) , toen Ellen over een stoel duikelde. Op hetzelfde moment had ik door dat dit niet normaal was: ze viel flauw.
Wat een consternatie. Ik kon haar net op tijd opvangen en, samen met Ard, zachtjes naar de grond laten glijden.
Tja, beetje vroeg ontbeten, niet te veel gedronken, de warmte... het was iets te veel van het goede.
Er werd meteen een flesje water aangerukt, een pakje Sultana, twee Rode Kruis-medewerkers en een Marine-man.
Gelukkig kwam Ellen ook meteen weer bij. Ze dronk gretig van het water, at met smaak een koekje en knapte al snel op.
Na een tijdje op de grond te hebben gezeten mocht ze nog even in de auto van de Marine zitten, met airco. Daar kreeg ze een flesje water met ORS.
beetje bleekjes nog, wel stoer in zo'n auto!
Uiteindelijk zijn we de weg terug weer gelopen.
Ik heb zelf nog de schrik in de benen...

Thijs heeft toen voor ons bladerdeeghapjes gemaakt met cocktailworstjes. Met een klein beetje hulp bij het aansteken van de oven. Alleen mocht ik de foto niet op de blog zetten :)

maandag 25 april 2016

STCC

STCC? Huh? Wat is dat?
Dat is Sea Turtle Conservation Curaçao. Een zusje van de STCB, Sea Turtle Conservation Bonaire :)
Afgelopen zaterdag zijn ze met een kleine honderd man heel druk bezig geweest op Klein Curaçao.

Klein Curaçao is heel belangrijk voor de zeeschildpadden. Er willen heel veel schildpadden nestelen, maar tot voor kort was dat erg moeilijk voor ze omdat er zoveel plastic, hout en ander afval op het strand lag. En nee, dat is meestal niet van de toeristen die naar dat kleine onbewoonde eilandje gaan, maar het spoelt aan van veel verder weg. Met de stroming van de zee kan het van heel ver komen. Hoewel het onwaarschijnlijk is dat het vanuit Nederland komt. Logischer is het dat het vanuit Zuid Amerika aan komt drijven. En natuurlijk afval van schepen.
Hoe dan ook, er drijft een hoop rotzooi in de zee, wat voor de schildpadden en andere zeedieren levensbedreigend is.

Als het dan één keer aangespoeld is, zorgt het ervoor dat het strand moeilijk begaanbaar is voor een schildpad. Ze zal het dan een keer of drie proberen, altijd op hetzelfde stukje, maar uiteindelijk zal mama-schildpad dan onverrichterzake terug gaan de zee in. Geen idee trouwens wat er dan met de eieren gebeurt als ze ze niet kwijt kan.
Toen ze van de STCC vorig jaar fanatiek aan het schoonmaken zijn gegaan op Klein Curaçao had dat tot onmiddellijk gevolg dat er veel meer nesten kwamen. Want het strand was schoner. Het zand blonk veel witter in de nacht (heb ik van Arjan geleerd) en zo herkent de schildpad waar ze moet zijn.
Overigens is het ongelooflijk hoe bijzonder God de schildpad heeft gemaakt. Met een radar waarmee ze op 50 meter nauwkeurig de plek terugvindt waar ze ooit zelf geboren is. En waar ze dan haar eieren weer wil leggen. Daarna kijkt ze er niet meer naar om en zwemt rustig weer duizenden (!!) kilometers naar haar favoriete fourageerplekje.
Sindsdien gaan ze twee keer per week met twee of vier mensen naar Klein Curaçao om verder schoon te maken. Want het blijft een zaak van lange adem. Niet alleen plastic en dergelijke moet opgeruimd. ook grote stukken hout en stenen belemmeren de schildpadden. Het lijkt dan wel natuurlijk materiaal, maar probeer maar eens een nest te maken onder een grote steen. Of het nest is er net naast gemaakt, maar de kleintjes komen net onder die steen eruit... ja, einde verhaal dan. Dat krijgen ze niet voor elkaar.

En zo hebben ze met z'n allen duizend zakken gevuld en verwijderd, zaterdag. Met behulp van de Mermaid, een boot die een paar keer per week met toeristen naar Klein Curaçao vaart en ondertussen gratis de STCC'ers meeneemt. De Mermaid voer zaterdag alleen voor de clean up. Verder deed de Kustwacht heel actief mee met enthousiaste mensen. Ard heeft daar pas een training gegeven en kwam nu de cursisten weer tegen. Het zijn mensen die net begonnen zijn met hun opleiding, die ze samen met mensen van de andere eilanden doen. Zo waren er ook mensen van Aruba en Sint Maarten die niet het weekend naar huis gingen, maar speciaal voor deze actie bleven.
Tenslotte was er ook een grote groep Venezolanen die, niet voor het eerst, meededen. Het is geweldig om te zien hoe fanatiek ook zij zijn. Met hart voor het milieu, de dieren en het eiland!


vrijdag 22 april 2016

En nu echt: te koop

We hadden al een tijdje contact met een makelaar. Dan duurt het even, we wilden nog het één en ander in huis aanpakken. Zooi wegwerken... dat is wel gelukt.
Toen zou er iemand komen om foto's te maken, maar het duurde een paar dagen voor ze belde. Inmiddels hadden we bedacht dat Ard ook best zelf de foto's kon maken. Zo gezegd, zo gedaan. Vorig weekend had Ard de foto's bewerkt en naar de makelaar gestuurd.
Vervolgens hoorden we maar steeds niks. Beetje vreemd. Dus Ard ging er langs vanmiddag. En met dat hij daar zat, hoorde ik van iemand anders dat ons huis dus al vanaf dinsdag op de site staat van Remax.
Dus ja, nu is het afwachten hoe het verder gaat. Spannend hoor!

Dit is de link:
http://www.realestate-curacao.com/nl/woningen/koopwoningen/hs1894/woning-met-appartement-op-beveiligd-blue-bay-golf-beach-resort.html

Nog wat foto's:



woonkamer van het appartement




Ook Arjan kreeg een rapport. Dat zag er weer heel goed uit. Hij gaat zijn eigen rustige gang. Weet waar hij heen wil op de lange termijn. Korte termijn is nog niet helemaal duidelijk...
En hij had een heel positieve reactie van zijn mentor op zijn rapport staan.

Ellen en Thijs hadden vandaag (ook) Koningsspelen. Thijs vond eigenlijk dat hij daar niet heen hoefde, na twee dagen kamp. Daar was ik het niet mee eens, dus is hij met frisse tegenzin toch gegaan. Achteraf was het wel leuk...
Ellen was een stuk enthousiaster. Ze had op stelten gelopen. Als echte Nederlandse had ze dat natuurlijk wel vaker gedaan. Zo was ze de enige die het hele plein rond kon lopen.
We zullen in Nederland maar eens zien wat voor sport ze op gaat pakken. Net als Theo vindt ze alle sporten leuk.

En dan nu eerst vakantie voor de kinderen. Trouwens, voor Ard ook. Hij is vanavond vast aan het trainen: over ruim een week gaat iemand van de Kustwacht van Bonaire naar Curaçao zwemmen. Ard is gevraagd om dan mee te kajakken. Nu zijn ze alvast een stuk aan het oefenen.
Niemand hoeft ongerust te worden, als ze voor het echie gaan zijn er Kustwachtboten in de buurt voor de veiligheid. De kajak is dan vooral voor het eten en drinken, want dat mik je natuurlijk niet zomaar even vanuit een grote boot naar een zwemmer.


donderdag 21 april 2016

School en wat dies meer zij

Thijs was gister en vandaag op kamp. Dat wil zeggen: gistermorgen heb ik hem om kwart voor zeven bij Kiet gedropt. Kiet z'n vader heeft de jongens naar de kampeerboerderij op Brakkeput gebracht. Want hoe moet je zoiets organiseren als je zelf om zeven uur moet beginnen? Beetje onmogelijk. Nu zou ik de jongens vanmiddag allebei weer meenemen terug richting stad, maar dat liep een tikkeltje anders, aangezien Kiet ziek geworden was en gisteravond al weer thuis was.
Ze hebben leuke dagen gehad, al denk ik dat Thijs ook liever thuis had geslapen. Want er waren nogal wat kinderen (ze waren met een stuk of negentig...) die graag de hele nacht door wilden feesten. Thijs hoort dan bij de groep die gewoon wil slapen.


leuk, een baseball-clinic, Thijs met witte cap op

oei, goudstaven gestolen bij de MCB bank. De kinderen moeten de politie helpen om ze op te zoeken. Gelukkig zijn de goudstaven terug gevonden...
Om kwart voor twaalf heb ik hem opgehaald. Nadat ik vanochtend weer eens het appartement een grote beurt heb gegeven. Zaterdag krijgen we namelijk nieuwe gasten, hier welbekend: Arko en Marieke met dochter Naomi. Leuk dat ze hier weer voor een kleine twee weken zijn!

Thijs en ik hebben snel boodschappen gehaald bij de Albert Heijn. Tenminste, Thijs heeft zich te goed gedaan aan een cappuccino terwijl ik de boodschappen bij elkaar zocht. Daarna zijn we naar de Dividivischool gegaan om Ellen op te halen met haar tussenrapport.
Tegelijk heb ik nog even een gesprek gehad met haar juf. We waren het roerend met elkaar eens dat het met Ellen super goed gaat. Papiaments is een beetje zwak en Spaans ook. Maar lezen, rekenen en de andere vakken gaat heel erg goed. Ze heeft vier negens op haar rapport! Ik ben zo trots op haar. Dit jaar was niet makkelijk, de klik met de klas was er niet echt. Maar voor de rest is ze omhooggeschoten met haar cijfers. Wat weer heel goed geweest is voor haar zelfvertrouwen.
Natuurlijk zijn we tante Anja heel dankbaar voor haar hulp met rekenen, want dat was precies wat ze nodig had. Er zijn heel veel kwartjes gevallen... Ik merkte het pas nog toen de kinderen het met elkaar hadden over één-derde van honderd. Zonder te hoeven nadenken merkte Ellen op: dat is delen door drie.
En toen was er vandaag ook nog de toelating voor Ellen bij Groevenbeek Putten. Wat Ellen het liefst wilde. Ze is er dolgelukkig mee en heeft er enorm veel zin in. Voor zover we het nu in kunnen schatten is dit precies een school die bij haar past.

dinsdag 19 april 2016

Paspoorten binnen

Weer een stap vooruit. Gister hebben we de paspoorten van Ellen en Thijs opgehaald. Fluitje van een cent. Ik moet zeggen, er is een hoop veranderd bij Kranshi. Je kunt nu via internet een afspraak maken. Het is dan wel handig dat je Papiaments begrijpt, want op de site wordt alles alleen maar in het Papiaments uitgelegd. Vervolgens krijg je een paar dagen later bericht dat je over een week of twee een afspraak hebt. Ik moest voor alledrie de kids apart een afspraak maken, maar ze waren wel netjes achter elkaar ingepland. Dus er denkt ook nog iemand logisch na. Lijkt me...
Je hoeft bij Kranshi niet meer urenlang te wachten, ze kunnen het echt in een minuut of tien afhandelen. En twee weken later is je paspoort klaar. Ophalen duurt ook maar even. Al met al een prima planning. Alleen mogen ze het personeel daar nog wel eens op een cursus sturen voor klantvriendelijkheid...

Over Kranshi gesproken, ik had geen idee waarom iedereen Kranshi zegt. Tot ik vandaag, bij toeval, een stuk tegenkwam waarin dat uitgelegd werd.
Ergens aan het eind van de negentiende eeuw was er een dameskrans, in Otrobanda. De dames naaiden, haakten en breiden voor de armen. Het gebouw waar ze samenkwamen werd al gauw 'Kranshi'  genoemd. Na een tiental jaren werd het gebouw aangekocht door de Burgerlijke Stand, maar het bleef 'Kranshi' heten.
Begin jaren zestig ging de Burgerlijke Stand naar een pand op Scharloo, maar de naam was al ingebakken. Iedereen bleef 'Kranshi' zeggen.
Aan het begin van de eenentwintigste eeuw verhuisde het geheel weer naar Otrobanda, naar een pand aan de Roodeweg. Het huis heette Casa Blanca, was ooit een woonhuis, een pension, een bordeel en een onderkomen voor chollers. Niemand weet meer dat het Casa Blanca heette, want, jawel, iedereen zegt nog steeds 'Kranshi'.

Leuke site, trouwens, waar ik dit verhaal tegenkwam. Curaçao voor jou
http://www.curacaovoorjou.nl/wetenswaardigheden/kranshi.html


zondag 17 april 2016

Positief

Allemaal positieve reacties op de expositie van de sea-turtles. Ard had nog een mooi filmpje gemaakt. En een hoop leuke foto's
Thijs met de Leatherback, op zijn T-shirt en boven zijn hoofd
de sea-turtle familie (Arjan in overhemd...)

op het muurtje bij Landhuis Savonet, wachten tot de opening begint

uitleg
Plus het filmpje:

Kwam ik toch gisteren nog een Wapiti tegen die speciaal over de sea-turtles ging. Nou ja, we hebben heel wat jaargangen, dus zo'n wonder is het ook weer niet, maar toch grappig.


Verder was het gister vooral weer opruimen en schoonmaken. Best frustrerend, bij tijden. Stof en zand waaien er net zo hard weer overheen. Maar opgeruimd is het wel. Daar zal ik dan maar naar kijken.
En als beloning heb ik lekker pannenkoeken gebakken. Ze hadden bij de Centrum niet anders dan pakken van ruim twee kilo zelfrijzend bakmeel. Daar kunnen we met gemak twee keer van eten. Dus Arko, ik zal zaterdag weer pannenkoeken bakken :)
Ze waren bijzonder lekker, al zeg ik het zelf. Geen idee waarom, misschien doordat ik een eitje extra erin gegooid heb... Natuurlijk is het ook extra lekker als er bacon op zit. Of kaas. Of appel met kaneel.


Gistermiddag stonden Arjan en Thijs samen af te wassen. Dan worden er diepzinnige gesprekken gevoerd (als het meezit, want soms wordt er ook gewoon ruzie gemaakt...). Vraagt Thijs aan Arjan: zijn bacteriën levende wezens?
Jazeker, zegt Arjan.
Hebben ze dan ook een ziel? vraagt Thijs.
Waarna het gesprek verder ging over of honden wel een ziel hebben, of ze ook naar de hemel gaan.
Of er leven op Mars is. Of er aliens bestaan.
Toch fijn als je een grote broer hebt aan wie je alles kunt vragen. En die heel graag antwoord geeft. Buitenaards leven intrigeert Thijs enorm. Daar gaan dus heel veel vragen over. Gelukkig weet Arjan altijd een bevredigend antwoord...

vrijdag 15 april 2016

Feest op een echt landhuis!

Vanavond hadden we een feest op Landhuis Savonet. De opening van de Sea-turtle expositie. Wij hadden een uitnodiging gekregen, Ard en Arjan hielpen mee. Die waren vanmiddag al voor drie uur onderweg.
Ik ben met Ellen en Thijs later gegaan. Wij hebben halverwege, bij Grote Berg Patat een grote berg patat gegeten. Die man bakt ze echt lekker!

De expositie, waar wij zelfs nog aan mee hebben geholpen, een heel, heel klein beetje, is erg mooi geworden. Een paar weken geleden was Ard daar met de kinderen. Mijn zusjes en ik zijn toen langs Landhuis Savonet gegaan om even om het hoekje te kijken. We kwamen op het juiste moment: konden helpen om een net uit elkaar te trekken. Dat net was gevonden op Klein Curaçao. Dit soort netten raken de schildpadden in verstrikt. Het hangt nu ter decoratie aan het plafond.
Verder zijn er foto's van Ard opgehangen, mooi uitvergroot. En kleine schildpadjes, van klei gemaakt, in een namaaknest.
Allerlei kunstenaars, echte kunstenaars, hebben schilderijen gemaakt. Zo mooi!! Echt, als je op Curaçao woont moet je gaan kijken.
Ook zijn er schoolklassen die kunstwerken hebben gemaakt.
In de expositieruimte hangen heel grote canvasdoeken met een afbeelding van een schildpad: de vier verschillende die voorkomen op Curaçao. Uitleg erbij.
de schildpadden zijn gemaakt van papier-maché en daarna geschilderd



eieren (golfballen) en schildpadjes (van klei) om te laten zien hoe dat gaat met die hatchlings

En dan te bedenken dat je dan bent in een landhuis. Een huis wat er al eeuwen staat, waar mensen woonden, lang geleden. Dat soort geschiedenis boeit me enorm.

Tja, de rest van de week was druk, druk. Zelfs geen tijd om te bloggen. We hebben playmobil verkocht (vooral de kids...) en mijn naaimachine. De vorige is gekraakt in de container, dus had ik sowieso al bedacht dat ik hem hier beter kon verkopen, dan zie ik in Nederland wel weer. Ik moet alleen nog zien dat ik mijn naaikoffer op één of andere manier in Nederland krijg. Is niet echt een item om als handbagage mee te nemen...vooral vanwege de inhoud.

Dankzij het doorzettingsvermogen en de creativiteit van ons nieuwste beamteamlid, Martin, hebben we sinds kort het programma Easyworship. Dat maakt het beamen in de kerk een stuk simpeler. Op termijn. Nu heeft het hem vooral heel veel werk gekost om alles in de database te krijgen. En wij moeten nog een tikkeltje ingewerkt worden, want in vijf jaar tijd is er heel wat veranderd aan het programma, waar ik in Zeewolde ook mee werkte. Dus hebben we gisteravond in de kerk gezeten. Morgenavond zal ik er nog wel even zoet mee zijn, maar uiteindelijk komt het wel goed.

Er zijn wat positieve ontwikkelingen op het sollicitatiefront. Wordt vervolgd, dus.
Ellen is aangemeld bij Groevenbeek. Er is plaats in de brugklas, nu gaan ze kijken waar ze dan het beste past. Ze is zelf helemaal in de gloria. Gelukkig maar!
Als ik er nog aan denk hoe ik zelf naar de brugklas ging... Aiai, elke dag huilend van huis en huilend weer thuis komen. Wat een drama! Ik kon maar moeilijk wennen. Uiteindelijk is het goed gekomen en heb ik een leuke schooltijd gehad in Zuidhorn op de Mavo. Maar die eerste maanden waren niet makkelijk (voor mijn ouders ook niet...haha). Wat dat betreft lijken onze kids niet erg op mij.

Jammer genoeg was ik mijn fototoestel vergeten. Foto's van vandaag komen morgen, denk ik. Want, gelukkig, had Ard zijn toestel wel mee, maar die zal wel laat terug zijn, straks.

zaterdag 9 april 2016

In de genen...

Vandaag is Theo twintig jaar geworden! Zoals hij zelf zei: Best raar om jarig te zijn terwijl je ouders, broers en zus aan de andere kant van de wereld zijn.
We hebben gebeld. En gelukkig zijn de opa's en oma's wel in Nederland. En nog meer liefhebbende familie :) Zo had hij toch zijn feestje...
Als ik dan terug denk aan twintig jaar geleden, dan zijn de jaren voorbij gevlogen. Heel veel geluk gewenst in je nieuwe levensjaar, grote zoon!

Het zit toch wel in de genen, denk ik. Het ging met de verkoop van de kasten van een leien dakje. Ophalen was trouwens een ander verhaal, maar dit terzijde.
Toen dacht Thijs: Dat kan ik ook! Bij het uitzoeken van de spullen kwam hij zijn voetbaldoeltjes tegen. Zien er nog netjes uit, want uiteindelijk gebruikten de jongens bij het voetballen natuurlijk andere doelen. Dus heeft Thijs de boel opgezet, geconstateerd dat alle belangrijke onderdelen er nog zijn en foto's gemaakt.
Tegelijk kwam ik de strijkkralen tegen. Nu doet Ellen er af en toe nog wel iets mee, maar om ze mee naar Nederland te nemen... niet echt handig. Mag dus ook verkocht worden. Dat wilde Thijs best doen.
Ik heb hem een beetje wegwijs gemaakt op de vraagenaanbodCuracao-facebookpagina. Verder heeft hij geleerd hoe je foto's bewerkt. Hij mocht zelf de prijs bepalen. Deed dat veel te hoog (dacht ik). En zette het op facebook. Binnen vijf minuten was het weg. Meerdere mensen reageerden erop.

Thijs wilde het liefst ze dat gingen bieden, maar dat gebeurde niet. Even goed heeft hij een goeie prijs ervoor gekregen, vind ik. In de gauwigheid heeft hij ook nog zijn knikkerbaan erbij verkocht. En Ellen haar eenwieler. Echte handelaars, dat krijg je met die winkeliersgenen, denk ik.
Ze hebben met elkaar de smaak te pakken, Arjan doet inmiddels ook mee. Nu staan de Donald Duckjes op facebook. Volgende project zijn de Wapiti's. Wellicht hebben ze zich nu een beetje vergist, maar laat ze er zelf maar achter komen. Ik vind het wel vermakelijk.

Onze kasten en tafeltjes werden de eerste dagen opgehaald. Alleen één mevrouw, die het meeste gekocht had, moest eerst vervoer regelen. Dat kon ik me voorstellen, want er was een kast van 1.90 bij (breedte). Dat doe je niet zomaar even in de auto. Ze zei dat ze donderdag kon komen. Donderdag werd het vrijdag. Vrijdagavond tussen zeven en acht. Om acht uur nog niks. Om negen uur nog niet. Ik stuurde haar een berichtje: Kom je nog?
Ja, de collega van haar man moest nog komen, die zou de truck brengen. Of ze dan vanavond nog mocht komen.
Wat mij betreft: graag. Want we zaten de hele week al tegen de kasten in de kamer aan te kijken, niet echt een gezellig gezicht.
Om half elf een berichtje dat het toch niet meer ging lukken, of het dan zaterdag mocht. Grrr. Daar zit je dan de hele avond op te wachten.
Oké, maar, schreef ik terug, tussen negen en één uur. Als het om één uur niet weg is zet ik het weer op facebook. Ze had al de helft aanbetaald, dus ik wist wel dat ze het spul graag wilde hebben. Maar wij wilden het vandaag echt de deur uit hebben. Uiteraard zou ze het geld terug kunnen krijgen, liet ik haar weten.
Om elf uur had ik nog niks gehoord, vanmorgen. Nog maar eens gepolst of ze van plan was om te komen. Ja, maar dan wel vanmiddag.
O, nee, om één uur gaat het weer op facebook, zei ik.
Waarop ze om half één bij ons was, met een kleine auto. Dat ging natuurlijk nooit lukken. Wel betaalde ze nu alles. Slim, want nu was het van haar. Maar zaten wij alsnog met de zooi.
Haar partner was onderweg. Kwam van Tera Kora, was inmiddels bij Grote Berg... Wat uiteraard helemaal niet waar was. Bleek later.
Eind van het verhaal was dat ze om kwart over zes bij ons waren. Met een truck waar alles makkelijk in kon. Hè hè.
Ard had aan het begin van de middag alles op de voorporch gezet. Ik was zeker niet van plan om alles nog weer naar binnen te slepen. Dus het is maar goed dat ze gekomen is. Pfff.
Dit is zo Curaçaos, niet zeggen waar het probleem zit. Van alles beloven wat je niet waar kan maken. En dan hopen dat het goed komt. In ieder geval is dit iemand waar ik geen zaken meer mee zal doen. Al doende leert men...
heeeeel veel ruimte

donderdag 7 april 2016

Lef!

Gister heeft Ellen met veel belangstelling gekeken hoe ik het aanpakte met de verkoop van onze spullen. Met haar caviahok lukt het nog niet zo, dus heeft ze een ander plan van aanpak gemaakt. Ze heeft lef, onze jongedame.
Naar aanleiding van een tip om eens bij de zorgboerderij te vragen of bij de dierentuin, pakte ze haar telefoon. Zocht op internet telefoonnummers op en ging aan het bellen. Ze heeft allerlei mensen gesproken. Uiteindelijk kwam ze terecht bij een dierenarts. Die denkt er nog over en zal haar terugbellen.
Ellen heeft zich voorgenomen om, als ze morgenmiddag nog niets gehoord heeft, zelf weer te bellen. Het is zo grappig om te zien hoe ze met veel doorzettingsvermogen alles probeert. Het gaat vast wel lukken!

Ik had een stunt, vanmiddag. Er kwam een mevrouw en ik was in de veronderstelling dat ze om het kastje kwam. Hadden we net met veel moeite de bank van haar auto plat gelegd en het kastje erin gelegd, zegt zij: Had u niet ook een tafeltje?
Oeps.... kwam u voor het tafeltje??
Toen ben ik maar gauw eens gaan zoeken in mijn facebookberichten. Kwam ik er achter dat ik het kastje aan iemand anders had beloofd. Dus kastje er weer uit. Bank weer omhoog. Tafeltje er in. Klaar.
Dat was net goed afgelopen.

Nu heb ik alles netjes opgeschreven. Want zojuist heb ik mijn naaimachine verkocht. Morgen wordt er weer van alles opgehaald.

Vanmiddag ben ik met Thijs naar Zuikertuintje geweest. Hij wilde graag zijn verjaardagsgeld opmaken. Bij de Bruna heeft hij een Donald Duck gekocht, zo'n lekkere dikke. Bij de Top-1-Toys heeft hij het Stratego Kaartspel gekocht. Wat is dat leuk! Ik heb gelijk vanavond een potje gewonnen... arme Thijs. Maar morgen gaat hij voor de herkansing.
Daarna zijn we naar de AH gegaan. Eerst boodschappen en toen nog even zitten: Thijs wilde heel graag een loempia, van zijn eigen geld (het is nog lang niet op). Hij wilde ook mijn pastechi wel betalen. Alleen toen we dan zaten zei hij: Die drie gulden moet ik nog wel terugkrijgen.
En nadat hij zijn loempia opgegeten had zei hij: Mag ik er nog één nemen? Ik betaal het zelf.
Vooruit, laten we er heerlijk van genieten. En zo heeft hij gesmuld van nog een loempia.

woensdag 6 april 2016

Verkooptalent?

De afgelopen dagen zijn we druk bezig geweest met opruimen, schoonmaken, beslissen wat we willen houden en meer van dat soort afwegingen. Geen tijd voor blogs...
Er was zo wel het een en ander dat we wilden verkopen. Tafels en kasten. Vanmiddag had ik foto's bewerkt, zodat ze op facebook konden. Er zijn verschillende verkoopsites, hier. De één wat handiger dan de ander.
En zo zette ik een post op vraagenaanbodCuracao.

Binnen een minuut had ik de eerste reageerder. Hé, grappig! Wat snel. Terwijl ik haar terugberichtte dat ze kast en tafeltje mocht komen halen, stroomden de aanvragen mijn laptop binnen. In no time werkte mijn facebook niet meer... Wow, ik denk dat ik alles, behalve Ellen haar caviahok, binnen 5 minuten verkocht had.
Ik ben nog zo netjes geweest om iedereen een berichtje terug te sturen. Tot ik begreep dat daar geen houden aan was. Dus toen heb ik het bericht op 'Verkocht' gezet. Daarna kwamen er nog wat reacties, mensen die hoopten dat er nog iets over was.
Nu hebben we nog wel wat kasten staan en gezien mijn ervaring van deze middag zal het geen enkel probleem zijn om die dingen binnenkort te verkopen. Nooit gedacht dat Ikea hier zo gewild was...


Zo krijgen we wel ruimte! Overigens vindt Thijs mij geen verkooptalent, want hij denkt dat ik er veel meer geld voor zou hebben kunnen vragen. Waar hij misschien wel gelijk in heeft... al doende leert men.

zondag 3 april 2016

Plezierige herinneringen

Vanmorgen in de kerk zongen we 'U zij de glorie'. Dit natuurlijk naar aanleiding van onze Paasmaandag-actie. Ter opluistering had ik wat foto's van maandag op de beamer gezet. Zoals ik wel verwachtte kwamen bij het zingen van dit lied meteen de herinneringen aan de vroege beklimming van de Christoffel. U zij de glorie, het zal mij altijd weer doen denken aan het zingen boven op de Christoffel. En dat geldt niet alleen voor mij, ik zag het ook bij onze kinderen. Wat is het gaaf om zulke herinneringen te hebben.

Verder zijn we blij met het feit dat 'vriend van onze gemeente' dominee Anne Rienks weer op Curaçao is (zoals een ouderling het vanmorgen uitdrukte). Ook daar kleven plezierige herinneringen aan.

En dan Target. Vanmorgen, na kerktijd, was het weer Target. Ze behandelden met de tieners psalm 104, over de schepping. Met een leuke toepassing: iedereen moest iets leuks meenemen, wat bij hun leeftijd paste. Iets wat ze zelf niet meer gebruiken, wat ze weg zouden willen doen, maar wat voor een ander nog leuk is. Ellen nam een jurkje mee, wat ze toch niet mee kan nemen naar Nederland. Thijs had een doosje grappige paperclips en krijt meegenomen.
Alles ging in een grote mand, waarna ze later, één voor één, iets eruit mochten zoeken. Ellen en Thijs kwamen opgetogen thuis. Ellen met een flesje groene, lekker fel..., nagellak. Thijs met een Suske en Wiske boek.
Ze hadden ook nog geschilderd, naar aanleiding van psalm 104. Binnenkort hangen deze kunstwerken in de kerk.
het roze schilderij is van Ellen, die met het hart is van Thijs

Tenslotte nog wat foto's van gister, of eigenlijk eergisteravond. Thijs zijn feestje in de kunuku. Leuke herinnering!
marshmallows zoeken met behulp van een GPS


touwtjesspel

tijd om te slapen...

's morgens in alle vroegte nog even thee zetten!