Zaterdag

Normaal gesproken zijn we zaterdags druk met alles wat nog schoon moet, Zeeverkenners of uitjes. Maar vandaag voor de verandering eens niet. Geen activiteiten gepland.
Meer dan de helft van het schoonmaakwerk was gister en eergister al gedaan. Donderdag had ik bedacht om vast de badkamers een beurtje te geven en Ard dacht gistermiddag hetzelfde. Ik was Ellen gaan ophalen bij Herman en Anja. Toen ik terugkwam.... verrassing! Badkamers gedaan, 3 wassen aan de lijn. Oeps, die badkamers zijn nu wel superschoon, in elk geval :)
Al met al zorgde dat ervoor dat we vandaag relaxed andere dingen konden doen.

Zo heeft Ard vanmorgen een auto vol planten opgehaald. Kregen we van een hovenier die deze zomer teruggaat naar Nederland. Aangezien onze tuin nog wel wat vulling kan gebruiken waren we hier heel blij mee. Voornamelijk vetplanten die het dus prima doen met niet al te veel water.

Natuurlijk betekende dat wel dat Ard aan het graven moest. En als je dan toch één keer bezig bent dan zie je steeds meer. Zodat er ook weer flink gesnoeid is. Daar knapt alles weer van op.

Bernadette en Ingeborg, ik denk dat ze net rijp zijn als jullie hier komen...

Ellen had mazzel. Die mocht met haar Zeeverkenner-vriendinnetje naar het waterspektakel-splash-park bij Mambo-beach. Ze kwam roodverbrand en stuiterend terug. Het was zóó leuk geweest.
Ze had een kaartje gekregen voor nog een keer met een tweede kaartje voor de helft van de prijs. Dus of ze dan binnenkort nog een keer met Thijs mocht. Tuurlijk, leuk. Alleen bij nader inzien was ze het kaartje kwijt geraakt... evengoed hadden Ellen en Thijs een geanimeerd gesprek over wat er allemaal te doen was op dat aquasplash-park. Als ik het zo een beetje inschat denk ik dat Ellen morgen flink spierpijn heeft.
Nadat we vanavond een flinke stapel pannenkoeken soldaat hebben gemaakt was het voor Thijs al gauw tijd om naar bed te gaan. Gisteravond was het laat, na ons kampvuur-feestje en vanmorgen was hij al weer voor zeven uur paraat. Vroeg? Nee hoor, zei hij, normaal ben ik om vijf uur wakker...

Kampvuur

Thijs is dol op vuurtjes maken. Gelukkig experimenteert hij daar zelf nooit mee. Maar op zijn verzoek gingen we vanavond na het eten richting Piscaderabaai.

Eerst een eind lopen door de mondi en uiteindelijk bij de mangroves een vuurtje maken. Waarbij er allerlei herinneringen opgehaald werden. Eerst die van kortgeleden. Maar vervolgens kwamen er allemaal Ardennen-herinneringen. Aan kampvuren, ouder-en-kindchallenges, touwbruggen over rivieren, koude nachten...
Thijs had zijn vest meegenomen, Ellen haar spijkerjack, dus ik dacht dat ik dan ook wel iets nodig had. Fleecetrui, bijvoorbeeld.

Het was frisjes, maar bij het vuur heb je daar geen last van. En als je daarna weer aan de wandel gaat dan valt het ook wel mee. Nee, dan zijn de Ardennen heel andere koek!
Al met al was het heel gezellig en vroeg Thijs wanneer we weer daar naartoe gaan. Nou, met tante Bernadette en tante Ingeborg? Vond iedereen een goed plan.

Overigens heb ik me verbaasd dat Ellen en Thijs zo bang waren in het donker. Af en toe vloog er een vogel op boven onze hoofden. So creepy... Daar heb ik nu helemaal geen last van.
Wat kan er eigenlijk gebeuren?
Volgens Ellen kunnen er krabben lopen, kijk maar naar de gaten. Ja, nou? We hebben alleen maar krabbenscharen gezien.

marshmallows bakken

en, uiteraard, moest het vuur nog geblust worden...

Kriebels

Vanmorgen zou ik Ellen naar school brengen, ook al was het mijn vrije dag. Meestal neemt Ard dan Ellen ook mee en rijdt een rondje scholen voordat hij naar zijn eigen school gaat. Maar vandaag deden we het anders. Ik moest namelijk nog steeds voor een ECG en Thoraxfoto naar de röntgen, een keuring voor iedereen in ons ziekenhuis.
Gistermiddag werd de motor al vrij warm, van onze rooie Dodge. Dan krijg ik het ook warm...
En vanmorgen pruttelde hij al toen ik bij huis wegreed. Daar krijg ik dus echt de kriebels van. Bij de poort stond de meter al bij het eerste streepje. En aan het einde van ons 'tussendoorweggetje' stond-tie bij het tweede streepje. Inmiddels was mijn hartslag verdubbeld. Ik heb het niet zo op metertjes die ongecontroleerd omhoogschieten.
Bij de rotonde Palu Blanku begon de auto echt tegen te sputteren en te borrelen. Met het zweet in mijn handen, knikkende knieën en m'n hart kloppend in mijn keel reed ik de rotonde driekwart en kon zo met een zucht van opluchting bij de benzinepomp van de weg af draaien. Pfff, gelukt.
Ik ben gestopt en heb Ard gebeld. Wat kan ik doen, wat moet ik doen??
Ard zei: Ik breng de jongens naar school en dan kom ik naar je toe.

Ellen zat zich op te winden dat ze te laat op school zou komen. Dat gebeurt anders nooit, dus ik kon me niet voorstellen dat dat problemen op zou leveren. Buiten dat, ik had wel wat anders om me druk over te maken.
Ard was er bijzonder snel. Ik had de motorklep al open en geprobeerd om het water bij te vullen. Dat had ik gistermiddag ook nog gedaan. Toen ging er wel wat in, een liter of 2. Nu amper een halve liter, naar mijn inschatting. Maar er was nog een andere dop, Ard draaide die er af en daar ging minstens 4 liter in. Aha, vandaar dat geborrel. Alles verdampt en dan wordt de motor snel heet.

En zo was ons probleem toch nog snel opgelost. Zelfs Ellen was nog net op tijd op school. Scheelt een aantekening op haar rapport...

Ik ging door naar het ziekenhuis. Wel leuk om eens patiënt te zijn in je eigen ziekenhuis. Nu ja, patiënt: even een foto maken en een ECG.
We moesten ook allemaal bloedprikken. Op je eigen afdeling is dat natuurlijk helemaal een kwestie van een paar minuten. Dat had ik dan vorige week ook al even snel tussendoor gedaan.

De juffen van Ellen en Thijs waren nog steeds ziek. Thijs heeft gesmeekt om morgen thuis te mogen blijven. Helaas, deze strenge moeder vond dat hij gewoon naar school moest. Maandag en dinsdag zijn ze allemaal extra vrij. Dus vrijdag is nog een gewone schooldag. Leuk of niet leuk.

Ziekte

De juffen vallen uit, Ellen haar juf was gister en vandaag ziek. Vandaag was Thijs zijn juf ziek.

De kinderen worden dan verdeeld over de andere groepen. Zo zat Thijs vandaag in groep 8. Kon hij vast een kijkje nemen hoe dat is. Volgens hem was de juf bijna net zo streng als zijn eigen juf. En hij kreeg een berg werk te doen: je eigen boeken meenemen en zoveel bladzijden maken.
Oei, zijn juf mag dan wel streng zijn, dit is niet echt een vooruitgang. Naar Thijs zijn idee. Op normale dagen doet hij even snel zijn werk en mag dan lezen. Na computerspelletjes is lezen wel zijn grootste hobby. Uiteraard behoort computeren niet tot de dagelijkse bezigheden in de klas, dus dan wil Thijs zich wel behelpen met het op-één-na-leukste. Zo leest hij heel wat kilometers. Behalve vandaag. Het enige wat hij gedaan had was kilometers sommen maken. Beetje jammer dat het dan heel veel van hetzelfde is, wordt het niet zo uitdagend van.
Ellen was gister naar het VSBO geweest. Ze hadden met de hele klas een voorlichtingsdag. Ellen had gehoopt dat ze nu naar de andere VSBO, de Marnix, mocht. Vorig jaar was ze ook op de Albert Schweitzer geweest. Helaas voor haar, dit jaar werd het voor haar weer dezelfde school. Even goed vond ze het wel leuk. Waar ze zich erg over verbaasde was het feit dat als je daar betrapt wordt terwijl je je mobiel gebruikt, je hem voor drie dagen in moet leveren. Word je dan nog een keer betrapt, dan ben je hem voor de rest van het schooljaar kwijt. Ellen vond dit een veel te zware straf.
Ze vroeg 's avonds aan Arjan of dit bij hem op school ook geldt. Hm, zei Arjan op zijn bedachtzame manier, het zou best kunnen dat de regels zo zijn, maar ik merk nooit dat ze die straffen ook uitdelen.
Zouden het zulke lieverdjes zijn, daar op de Havo-Vwo? Offe... zijn ze niet zo consequent?
De kans is heel klein dat Arjan met zijn mobiel betrapt wordt, want hij heeft de meest simpele die je kunt bedenken: hij kan er mee bellen en sms-en. Dat vindt hij niet de moeite waard om onder schooltijd te doen. Hooguit gebruikt hij dat om mij te bellen als hij eerder uit is en probeert of hij mee naar huis kan rijden. En dat soms nog met iemand anders zijn telefoon, zodat ik allerlei vreemde telefoonnummers krijg.
Soms snap ik ook niet veel van mijn telefoon. Waarom de ene keer een gemiste oproep zo gewist kan worden en een andere keer die mogelijkheid gewoon niet geboden wordt.
Waarom ik mensen niet op Whatsapp krijg toegevoegd. Nou ja, dat soort dingen.
Ik ben handiger met de computer, dat weet ik wel. Al heeft die ook nog genoeg geheimen voor mij.... toch red ik me daar prima mee. Het is zelfs zo, dat ik er al om bekend sta op mijn werk. Als er documenten aan gemaakt moeten worden, of aangepast, dan vragen ze mij daar voor. Gister werd ik naar de verpleegafdeling gestuurd. Of ik daar in het systeem even een shortcut wilde maken voor een glucoselijst.
Dan denk ik: dat kan toch iedereen, tegenwoordig?
Maar eenmaal op de zusterpost werd mij wel duidelijk dat dit een misvatting was. Een spaanstalige zuster was aan het worstelen met een excel-bestand. Ze wilde graag meer rijen eronder. En ook graag een dubbele kolom geel gemarkeerd. Van de aanwezige zusters was er niemand die haar kon helpen. Voor mij was het een fluitje van een cent. Daar maak je wel vrienden mee... Ach, een ander keer helpt zij mij weer eens om een moeilijke patiënt te prikken. Toch fijn als je elkaar kunt helpen! Zelfs de taalbarrière overbruggen wij met heel veel goede wil.
O ja, en die shortcut heb ik ook even snel voor elkaar gemaakt. Iedereen blij.
Verder had ik het van de week druk met onze kwaliteits-formulieren. Alle fouten verzamelen en registreren. 't Is voor het goeie doel, uiteindelijk doen we het om van onze fouten te leren en onze kwaliteit te verbeteren.
Zo wordt ook aan alle patiënten gevraagd om een 'enkuesta' in te vullen. Een aantal vragen over hoe ze het prikken ervaren hebben, of de laborante 'amabel' was, hoe ze de wachtruimte vinden, hoe lang ze moesten wachten. Over het algemeen is de wachttijd bij ons op Damacor erg kort. Tenzij er drie patiënten tegelijk naar binnen wandelen. Zoals vandaag. Maar ik kan snel werken :) Dat heb ik in Zeewolde op de prikpost wel geleerd!

Gelukkig is er bij ons thuis (nog) niemand ziek, al gaan er hier ook wel wat griepjes rond. Geen epidemieën, zoals in Nederland. Houden zo, zou ik zeggen. En beterschap voor de juffen!

Cito

Ook hier zitten we in de tijd van Citotoetsen. Thijs dacht dat hij op school al genoeg gedaan had. Juf had niks op het bord geschreven. Dus, lekker niks doen thuis... Tot ik op een stapeltje blaadjes stuitte met sommen, taal en nog meer. Het zal wel voor donderdag zijn, de dag dat de weektaak ingeleverd moet worden. Vandaag dan maar even rustig aan.

Ellen was gelijk aan het werk gegaan, thuis, na het eten. Na het verplichte werk zocht ze zelf de Cito oefenpagina op, op internet. WO, wereldoriëntatie, leuk onderwerp.
Ze vroeg een dingetje aan mij, zo kwam ik er bij zitten. Eigenlijk wist ze heel veel. Ergens pikken die kids dus toch heel veel op. Vraag mij niet waar, niet hier op school, in elk geval. Ik bedoel, daar leren ze ook heel veel, maar niet de WO vragen van de Cito.
Welk blad is het blad in de Canadese vlag? Die wist ik nog wel te kiezen uit de vier mogelijkheden.

Wat is de jongste provincie van Nederland? Yeah!! O, zei Ellen, dat is dus Flevoland. Dank u wel, mama.

Op welke manier zijn onderzoekers te weten gekomen wat kerkuilen eten? En wat er veranderd is in hun eetpatroon? Die wist Ellen niet, maar ik wel: door braakballen te onderzoeken.
Braakballen, wat zijn dat? Ik legde uit wat dat is. En dat tante Hilde die dingen ook wel eens uitpluist. Brr, Ellen kon zich daar niks bij voorstellen... zij knutselt liever :)

Welk Waddeneiland ligt het meest links? Texel. Ellen had het in een keer goed, tot mijn verbazing. Toen bleek dat ze deze oefeningen wel eens vaker had gedaan en de vragen zijn dan wel veel, maar ze veranderen niet. Tot nog toe. Aha, vandaar. Nu ja, toch knap dat ze dat dan wel onthoudt. Als je geen idee hebt waar Groningen, Gelderland en Limburg liggen.... en dan wel weet waar Texel ligt?

Op de vraag hoeveel provincies Nederland heeft, riep Thijs spontaan: 12. Terwijl Arjan, die toevallig ook in de kamer liep, vragend zijn wenkbrauwen optrok. Nee, blijkbaar is niet alles blijven hangen wat ze bij Arjan tot en met groep 7 erin gestampt hebben. Hij ziet ook niet zo erg het nut in van dit soort informatie. Terwijl Thijs dat dan wel weer grappig vindt om te onthouden. Zo leuk om te zien hoe verschillend de kids daarin ook zijn.

Waar verdienden de mensen in de Gouden Eeuw veel geld mee? Op het eerste gezicht dacht Ellen dat dat was met streekproducten verkopen op de markt. Het leek me niet dat ze daar de Gouden Eeuw naar vernoemd hadden.... Thijs dacht dat het was met slaven verkopen. Maar helaas, dat behoorde niet tot de mogelijkheden bij de vier antwoorden. Bleef als logisch antwoord over: met specerijen-handel. Aangezien kantoren nog niet echt uitgevonden waren in die tijd en de echte jaagtijd al voorbij was. Tja, soms moet je gewoon beginnen met de foute antwoorden te elimineren.

Hoe noem je een mannetjesdas? Daar had ik ook geen idee van. Ellen gokte op: mandas. Man-das. Tja, leuk bedacht, maar het was niet goed. Het was een rekel. Je bent nooit te oud om te leren, dat blijkt maar weer.

Bij de vraag: hoeveel tanden en kiezen heeft een volwassene? had ze zo snel het antwoord, ik had de vraag nog niet eens gelezen. 32. Dat was goed. Ze kijkt regelmatig allerlei medische programma's. Kan handig zijn...

Wanneer viel de Berlijnse muur? Ellen wist wel iets er van, maar Thijs kon er een heel verhaal van maken. Waarom de muur gebouwd was, wanneer. Alleen het juiste jaartal wanneer de muur viel, daar kwamen ze samen niet op. Dus heb ik ze een handje geholpen. Zo blijft het ook leuk.

Thijs wist ook wat er vanuit ISS in de ruimte te zien is op de aarde: De Chinese muur! Knap hoor.

Welk zeedier beschermt zichzelf door zwart stof te spuiten? Dat was een instinkertje, want je kon kiezen uit de octopus en de inktvis. Ellen wist het goed: de inktvis!

Erg leuk om zo eens dit soort vragen met elkaar bij langs te gaan, en te zien wat de kinderen wel en niet weten. Eigenlijk weten ze best veel! En we hebben erg gelachen, om grappige antwoorden en grappige fouten van onszelf. Soms is leren best wel leuk...

Activiteiten van de jongens

Gistermiddag heb ik met Thijs loempia's gemaakt. Een tijdje geleden had hij een loempia gekregen van een meisje uit zijn klas. Hij vond het heerlijk. Sindsdien neem ik af en toe eentje voor hem mee van de Albert Heijn, daar verkopen ze ze bij de koffieshop. Als ik dan boodschappen doe vlak voordat ik Thijs uit school haal, dan is dat een mooi moment.
Nu had ik bedacht dat we wellicht zelf loempia's konden maken. Dus hebben we een recept opgezocht dat niet al te ingewikkeld leek.

Zo zijn we gister aan de slag gegaan. Er moest een gebakken ei doorheen, die kon Thijs wel snijden. Ook de gekookte kipfilet kon hij snijden, had ik bedacht. Dat is dan toch een beetje moeilijker voor hem dan ik van te voren inschat. Juist met het hanteren van mes en vork heeft hij last van zijn fijne motoriek. Die is namelijk niet zo fijn. Maar daarom is dit natuurlijk een goeie oefening. Snijdt het mes aan twee kanten :)  Hij vindt het gezellig om zo'n activiteit samen met mij te doen, we maken wat lekkers en hij oefent met zijn handen.

nog even alles door elkaar roeren voordat het in filodeeg verpakt word

Ondertussen kon ik de groente roerbakken.
Daarna moesten we het inpakken in filodeeg. Dat is veel dunner dan bladerdeeg. Maar het ging prima.

En uiteindelijk gingen ze in de frietpan. Een minuut of 8, tussendoor even keren. En smullen maar.

Arjan had vandaag, na heel veel strubbelingen de afgelopen week, de science fair. Het lukte niet om van te voren Kaliumnitraat te krijgen. Daarom konden ze vandaag de raket voor het eerst pas echt uitproberen op school. Dat is behoorlijk spannend. Maar het liep goed af: de derde raket schoot wel 40 meter de lucht in, zei Arjan. Jammer genoeg was Ard er toen net niet bij, die was weg om Ellen op te halen van de Zeeverkenners.

Vanavond vertelde Arjan me dat hij nog veel meer zou willen onderzoeken. Hoe het gaat met poedersuiker. Want Kaliumnitraat is één stof die ze gebruiken, suiker was ook een onderdeel van het proces. Zijn vraag is nu: wat gebeurt er als je poedersuiker gebruikt? En zo had hij nog wel wat dingetjes... Het punt is dat je zo moeilijk aan Kaliumnitraat komt. Ik vroeg hem of het niet uit Nederland kan komen. Waarop hij antwoordde dat het momenteel vrij veel gebruikt word voor explosieven.
Ai, nee, dan kun je het maar beter niet proberen mee te nemen in je koffer. Het is maar de vraag of ze op Schiphol geloven dat je het voor een onschuldige scholier op Curaçao mee wilt nemen voor zijn proefjes met een raket...

onderzoekers in de dop...

Excuses

In de eerste plaats mijn welgemeende excuses aan de politie van Curaçao. In mijn blog van gisteren stond dat de politie niet genoeg mensen had voor de Ride for the Roses, aanstaande zondag. Nu was ik niet de enige hier die voetstoots aannam dat de politie weer eens geblunderd had... alleen dit al, een vooroordeel van heb ik jou daar. Maar gelukkig hebben we ook nog journalisten die ten allen tijde kritisch blijven en op onderzoek uit gaan. Eén van die weinige is Dick Draijer, journalist van de NOS, hier op het eiland. Iemand die altijd probeert om de waarheid boven tafel te krijgen. Dat wordt hem dan niet altijd in dank afgenomen, want natuurlijk is er genoeg wat mensen liever onder de tafel houden. Zo heeft Marvelyne Wiels, de gevolmachtigd minister van Curaçao in Nederland, hem eens een optater willen verkopen. Omdat zij heel wat onder de tafel verzameld had...
En toen verscheen er gister, aan het eind van de middag, een blog van Dick. Hij had de woordvoerder van de politie aan de tand gevoeld. Uiteindelijk was het hoge woord eruit gekomen: de organisatie had te laat een vergunning aangevraagd voor dit grote evenement. De politie zag geen kans om in zo korte tijd genoeg mensen in te plannen om alles in goede orde te kunnen laten verlopen.
Dus, de politie treft geen blaam. En ze waren zelfs nog zo netjes om dit niet meteen van de daken te schreeuwen toen het halve eiland over hen heen viel.

Dan zullen we ons maar gaan verheugen op 28 februari. Kan ik nog eens gaan trainen met Thijs....

Dan nog een update.

Vandaag kwam naar buiten dat het Zika-virus wellicht ook voor andere mensen dan zwangere vrouwen gevaarlijk kan zijn. Want in Brazilië zijn ze aan het onderzoeken hoe het kan dat er zoveel mensen met verlammingsverschijnselen opgenomen worden in de ziekenhuizen. Nu had ik er al wat van gelezen. Want ook in Suriname gaat dit gerucht hardnekkig rond. Wij houden hier onze adem in. Het lijkt er op dat het één van beide is: of je komt er genadig af, het lijkt op een griepje. Of het pakt heel hard uit...
Na Chikungunya, vorig jaar, zit ik niet echt te wachten op dit nieuwe virus. Ook bij ons op het lab komen de eerste aanvragen binnen. Nu de uitslagen afwachten! Kan wel een paar weken duren, zeker in het begin.
Er zijn inmiddels, door de nattigheid van de afgelopen maanden, veel muggen. De slaapkamers spuiten we 's avonds met Bop. Een middel dat de muggen, binnen een half uur, dood uit de lucht doet vallen. Heel effectief. Zal vast genoeg minder gezond spul in zitten, maar dat nemen we dan maar voor lief. Voor de rest spuit ik mezelf wel wat vaker in met 'Go!' Hopen dat we het ontlopen.

Deze foto intrigeert me enorm. Want hoe kan het dat in één landje, Brits Guyana, geen Zika voorkomt, terwijl overal erom heen de ziekte geconstateerd is?
Of, en dat kan ook best, wordt er in dat land niks bij gehouden? Eens zien of ik daar achter kan komen. Want het maakt nogal verschil. Stel je voor dat ze echt kans zien om de mug onder de duim te houden!

Het gaat weer lekker hier...

Vandaag kreeg ik een berichtje van Theo: http://www.qracao.com/index.php/nieuws-vandaag/15423-ride-for-the-roses-niet-door

Oftewel, er is niet genoeg politie om het evenement zondag veilig te kunnen laten verlopen. Vooral triest dat het dan ook te maken heeft met gangs en de dreiging die daarvan uit gaat. Gelukkig kunnen we voor de herkansing in februari, als alle carnaval-toestanden weer geweest zijn. Ben eigenlijk wel benieuwd hoe de gangs dan inmiddels opereren.

Theo schreef: best wel erg XD, lekker curacao weer
Ja, dat kun je wel zeggen.

Verder hadden we gister het al verwachte nieuws over Zika: http://www.qracao.com/index.php/nieuws-vandaag/15422-eerste-zika-patient-op-curacao

Natuurlijk een dramatisch verhaal, inmiddels. Ik kan me goed voorstellen dat zwangere vrouwen deze hele regio mijden. Als je de mogelijkheid hebt om je vakantie om te boeken, dan ga je toch geen risico lopen voor je kindje? Want er is nog geen 'causaal verband' aangetoond dat Zika de veroorzaker is van een te kleine schedel/hersenbeschadiging van ongeboren baby's. Maar het is op zijn minst opmerkelijk te noemen dat dit nu zo vaak voorkomt, tegelijk met de opkomst van het Zika-virus.
Schrale troost, in Nederland zijn er al tien mensen die met dit virus besmet zijn. Stond in de Telegraaf...

En dan nog een wapenfeit: We zitten in de top-3! Voordat iedereen nu denkt dat dat geweldig is, het gaat over de top-3 van zwaveldioxide vervuiling... Niet echt een top-3 waar je in wil zitten.
http://www.kkc-curacao.com/smoc-zwaveldioxide-vervuiling-curacao-in-2015-naar-top-3-van-de-wereld/

Nee, het nieuws is vandaag niet echt verblijdend. Daarom als laatste een wat positiever geluid.http://www.kkc-curacao.com/pbc-nederland-gaat-milieudienst-versterken/comment-page-1/#comment-20702

Iedereen met een beetje gezond verstand weet hier dat er iets moet gebeuren met de Isla, onze raffinaderij. Zo kan het niet doorgaan, zie voorgaand bericht. Daarbij, hetzelfde gezonde verstand zegt ons ook dat de regering van Curaçao hier niet alleen uit gaat komen. Blijkbaar is dat eindelijk ook bij Plasterk doorgedrongen. Nederland gaat nu de milieudienst versterken. Oké, het zal vast niet zonder slag of stoot gaan, maar laten we dan tenminste positief blijven en blij zijn met dit kleine stapje voorwaarts. Ik wel, in elk geval.

Vreemde krachten

Soms snap ik niks van mijn apparaten. Neem nou mijn strijkijzer. Daar heb ik niet zo'n hechte band mee. Ramen wassen en strijken, daar heb ik de meeste hekel aan. Maar ja, het moet wel gebeuren. Strijken iets vaker dan ramen wassen. Tenminste, in een grijs verleden, toen we nog in Bunschoten woonden, waste ik zo'n beetje elke week mijn ramen. Ik had van een buurvrouw gehoord dat dat zo hoorde... Bunschotense/Spakenburgse vrouwen stonden er om bekend dat ze zo schoon en netjes waren, toch? Daarom werkten er ook zoveel op Paleis Soestdijk!
Inmiddels ben ik iets meer in de realiteit beland. Als ik één keer in het half jaar mijn ramen was, dan is het mooi.
Dus ja, strijken, dat moet iets vaker. Maar wel zo min mogelijk. Overhemden, nette broeken en mijn eigen bloesjes. Dat is het zo ongeveer.

Had ik vanavond eindelijk moed gevat om de stapel weg te werken, die al een week over een stoel hing, krijgt mijn strijkijzer na het eerste overhemd al kuren. Hij koelde steeds verder af, terwijl ik de knop echt wel heet had staan. Het water, ik heb een stoomstrijkijzer, druppelde eruit. Dat klopt niet! Ard draaide hem op heet, hij sprong aan en warmde weer op. Zo heet, dat ik bijna de overhemden schroeide. Waarop ik het apparaat steeds kouder moest zetten.
Vreemd geval. Ik vertrouw het niet helemaal meer. 't Is net of het ding omgekeerd werkt. Of alleen nog maar heel heet kan. Het is ook al een ouwetje. Gekocht toen we nog in Genderen woonden. Dat is pas een grijs verleden! 1998 ofzo...
Mijn strijkijzer daarvoor spatte vonken toen ik aan het strijken was. Nou, ik wist zeker dat dát niet klopte. Hoog tijd voor een nieuwe.
Dan gaat het nu waarschijnlijk tijd worden voor een volgende, ben ik bang.

Zo gebeurde het eens, nog langer geleden, dat ik bij mijn ouders in de winkel was. Boven hadden we een keukentje. Dat keukentje had een roestvrijstalen aanrecht. Daarop stond een koffiezetapparaat.

Ik had er water in gedaan en koffie en het hele geval aangezet. Steunend op het aanrecht, voelde ik allemaal prikkels in mijn handen. Waarop ik vroeg: Kan het zijn dat er stroom door het aanrecht gaat? Klopt het dat het prikkelt?
Oeps, nee, dat klopte niet... tijd voor een nieuw koffiezetapparaat. Tja, er komt een keer een eind aan de levensduur van die dingen. En dat eind is soms een tikkeltje spectaculairder dan je verwacht.

De ziekenboeg

Laten we maar met het schildpadje beginnen. Hij leeft in elk geval nog. Sleept wel met zijn achterpootjes, maar loopt het hok wel door. Toch fijn dat we het caviahok nog hebben staan. Ideaal als ziekenopvang.

Ard druppelt er dagelijks wat jodium in, in die bijtwonden. Op advies van een dierenarts. Toch handig als je connecties hebt. En regelmatig smeert hij er ook nog wat antibioticazalf op, wat hij nog had liggen van zijn eigen beenwond. Dit moet, zolang er nog vocht uitkomt.

Het schildpadje eet niet veel, maar dat hoeft ook niet. Beetje appel, beetje paprika, beetje banaan. Morgen maar eens tomaat halen, daar zijn ze dol op.

Met mijn rug gaat het steeds een beetje beter. Ondanks het gebrek aan fysiotherapie. Als we lang genoeg wachten, is die fysio niet meer nodig :) Kan natuurlijk ook een strategie zijn van de SVB. Al denk ik dat de kans groter is dat je juist langer therapie nodig hebt, op deze manier. Hoe dan ook, ik ben al blij dat ik weer redelijk normaal functioneer. Ik kan mijn werk doen. Probeer vaker te gaan zitten bij het prikken, in plaats van te denken dat ik het sneller kan doen als ik blijf staan.
Ik probeer ook in de auto meer op mijn houding te letten. Autorijden is niet mijn hobby. Jammer, want je zit hier dagelijks minstens anderhalf uur in de auto, dan kan het maar beter wel je hobby zijn. Voor mij betekent dat dat ik mezelf er regelmatig op betrap dat ik te gespannen voorover zit en dat kan niet goed zijn voor de spieren in mijn rug... Het is wel lekker warm, in de auto. Dat is dan wel fijn voor die spieren.
Zo is het 's avonds erg koud. Voor onze begrippen, dan. Zodat ik, uitgelachen door de rest van de familie, als het donker wordt een fleecetrui aan trek. Mijn ervaring is dat dat scheelt in de pijn. Tja, en waarom zou ik het dan niet doen? Ik ben toch niet gek? Laat ze maar lachen. Ik lach wel mee!

Arjan blaast nieuw leven in zijn bedrijfje. Hij heeft een laptop op internet gevonden, adres hier in de buurt. Daar gaat hij van de week kijken of het het geld waard is. Als hij er wat in ziet dan koopt hij hem. Is van plan om hem op te knappen en dan door te verkopen. De slimmerik. Toch fijn als je tijd over houdt om dit soort dingen naast je schoolwerk te doen. En met een 9,3 voor informatica is het in elk geval wel duidelijk waar je talent zit. Maar eerst moet hij morgen met 2 klasgenoten/vrienden een project klaarmaken voor zaterdag. Spannend, iets met een raket... wordt vervolgd.

Ongerust

Maak je niet ongerust, zei Ard vanmiddag toen ze wegvoeren.

Ongerust, daar zat ik toen een tijd over na te denken. Ard kent mij natuurlijk langer dan vandaag. Hij weet dat ik mij wel snel ongerust maak...
Gister nog, bijvoorbeeld. Ellen had bijles gehad en zou met een ander meisje mee naar huis komen. Dat meisje heeft na Ellen bijles bij Anja en zij woont ook hier op Blue Bay. Een heel handige constructie. De ene week rij ik, de andere week haar moeder. Prettig geregeld.
Ik wist zeker dat ze dus met Ginger mee naar huis zou komen. En omdat Ginger daarna gelijk paardrijles heeft, zijn ze ook altijd op tijd. Nu waren ze wel drie kwartier later dan normaal. Dus ik had het niet meer. Ik zag ze al in de kreukels langs de weg liggen. Verwacht bijna de politie aan de deur. Tot mijn opluchting kwam Ellen er toen zelf aan. En was er een volkomen logische reden waarom ze zo laat was. Gingers moeder moest nog even met juf Anja praten. Tja.

Wat heb ik me vaak ongerust gemaakt over Theo. Dan kwam hij later thuis, na vakantiewerk ofzo. O ja, we moesten het werk nog afmaken. Wat kan er nou gebeuren?
Ik denk dat de meeste moeders dit wel enigszins kunnen begrijpen. Je geliefden, daar ben je snel bezorgd over. Zo zitten we nu eenmaal in elkaar.
Daarnaast, na het plotselinge overlijden van onze Femke 17 jaar geleden, weet ik dat het niet vanzelfsprekend is dat iedereen 's avonds weer gezond en wel in bed ligt. Bezorgd en overbezorgd, het ligt dicht bij elkaar. Ik doe mijn best om niet té ongerust te zijn. En de meeste dagen lukt dat wel...

Vanmiddag ging Ard met Thijs en Arjan kajakken. Ik twijfelde nog of ik mee zou gaan, maar uiteindelijk vond ik het niet verstandig voor mijn rug en schouders. Helemaal toen ik hoorde dat ze de zee op gingen. Piscaderabaai is nog rustig, maar zo de zee op richting Venezuela, dan heb je wel de echte golven. Daarom zei Ard, om mij gerust te stellen, dat ik mij niet ongerust moest maken... Thijs had een zwemvest aan. En gaan met die banaan. Ze hebben er van genoten. Lekker rammen op de golven. Zij liever dan ik.

Binnenkort hopen Ard en Arjan nog eens met Ryan (van de kajaks) naar Aruba kajakken. Hij heeft hen daarvoor uitgenodigd en hij heeft erg veel ervaring. Het schijnt leuk te zijn. Ryan heeft de nodige connecties: dan kunnen ze met het vliegtuig terug. Wel zo handig, want naar Aruba toe hebben ze de wind mee. Fijn, die noordoostpassaat. Altijd uit dezelfde hoek. Vanmiddag hebben ze dus alvast wat getraind daarvoor.
Voor ik me ongerust kon maken, waren de mannen weer terug bij Piscadera, vanmiddag. We hebben daar nog even in het zonnetje gezeten, eind van de middag, relaxed.

Natuurlijk

Gistermorgen, toen ik naar het ziekenhuis reed, was er zo'n mooie lucht. De zon kwam net een beetje op, allemaal rode, roze, oranje kleuren in de lucht, langzaam veranderend naar geel. Dat bracht mij op het idee om vanochtend met het fototoestel op pad te gaan, richting de B-sectie (omdat dat veel hoger ligt) en de zonsopgang te fotograferen. Zo gezegd, zo gedaan.
Het was een geweldig gezicht om die lucht te zien verkleuren. Jammer genoeg is het niet zo mooi op de foto's gekomen, daar is mijn toestel niet geschikt voor. Maar ik heb er even goed wel van genoten. Dat brengt mij dan op de gedachte dat God het allemaal zo mooi gemaakt heeft. De kleuren, de bomen, de bloemetjes, zelfs die wij eigenlijk classificeren als onkruid. En het fenomeen van dag en nacht, met de overgangen van het één naar het ander.

Daarna heb ik geskyped met mijn zusje Ingeborg. We verheugen ons er erg op dat zij over een paar weken hierheen komt, samen met mijn andere zus(je) Bernadette. Nog minder dan 8 weken!

mooi toch? En dat groeit gewoon, vanzelf, op de golfbaan!

ik hou zo van dit roze, waarom zou je het onkruid noemen?

En toen moest ik mijzelf de deur uit werken om wat noodzakelijke dingen te gaan regelen. In de eerste plaats de wegenbelasting gaan betalen. Dat kun je niet digitaal doen, je moet persé naar een loket en dan cash betalen. Daar is wel even moed voor nodig, want de praktijk is dat je wel een uurtje kwijt bent met wachten. Dus, het viel reuze mee, vanmorgen. Want ik was in een half uur klaar. Scheelt toch mooi de helft.
Vervolgens op naar Curgas, om een nieuwe gasfles te bestellen. Meestal gaat het daar aardig vlot. Het zat me echt mee, vanmorgen, want ik stapte binnen en was meteen aan de beurt. Dat heb ik nog niet eerder meegemaakt. Een grote gasfles besteld, ik was 45 gulden kwijt. Daar doen we dan een maand of 5 mee. Da's toch goedkoop koken. Ik kan nog wel eens een extra keertje de oven gebruiken. 't Kost geen drol.
En zo had ik nog tijd over om de boodschappen te doen bij de Albert Heijn. Daar ga ik één keer in de week heen, voor de aanbiedingen en de artikelen die ze als Basic-product lekker goedkoop hebben.

Voor de belangstellenden volgt hier dan nog een update over Theo. Die is weer hard aan het werk met zijn studie. Van de week hebben we nog gechat op een avond. Hij was toen een project verslag aan het bijwerken, waar de spelling- en taalfouten de pan uit rezen. Hij vond dat het zo niet ingeleverd kon worden en daarom zat hij de halve nacht te werken. Maar het was niet voor niks, want ze hebben met hun groepje de Oldehove Award gewonnen. Een flink aantal punten voor hun propedeuse.
Nu is het nog even hard studeren voor de tentamens van de komende week...

En vanavond is zowaar, voor de tweede keer, Thijs zijn schildpadje gevonden. Weer door de honden van de buren. Eén van hen heeft wel flink zijn tanden erin gezet, met als gevolg dat het schild stuk is. Hij gebruikt zijn achterpootjes ook niet goed. Dus het is wel spannend of het goed gaat komen met hem.
Het is een ondernemend beestje. Toen hij nog heel ieniemienie was presteerde hij het al om uit de bak te klauteren en op onderzoek uit te gaan. Dat was in Thijs zijn kamer.
In de zomer was hij genoeg gegroeid om naar buiten te kunnen. We hadden ook niet zoveel zin meer om elke avond op zoek te gaan naar het schildpadje, hij liep steeds verder weg. Dus, huppekee, naar buiten, bij de grote schildpadden. Alleen hadden we wel een apart stukje voor hem gemaakt, met wat fijner gaas, zodat hij niet kon ontsnappen.
Nadat Ard, ergens in oktober, de schildpadden had verhuisd naar een stuk grond dichter bij huis en met wat meer natuurlijke schaduw, was hij binnen een dag verdwenen. We hadden geen idee waar hij gebleven was. Misschien ingegraven? Het kan wel, maar voor hoe lang?
We hadden de hoop al opgegeven dat hij terug zou komen, maar ineens, na die enorme regenbuien in november, kwam de hond van de achterburen met de schildpad bij zijn baas. Die riep ons. Thijs blij! Wat een wonder, na zoveel weken. Hij was ook flink gegroeid, dus had wel kans gezien om voor zichzelf te zorgen.
Beestje weer in het hok gezet. Ze hebben daar met z'n drieën lekker de ruimte. Maar kennelijk vond ukkie het niet genoeg. Want binnen een dag was'tie weer verdwenen. We snapten er niks van. Hebben alles in de buurt afgezocht, maar ja, al dat gras... En hoe kon hij, in de vrede, door het gaas komen?
Hoe dan ook, hij was weg en hij bleef weg. Dit was eind november.
Nu hebben de honden hem dus weer ergens getraceerd. Helaas is hij er wat minder goed afgekomen. Hij zit inmiddels veilig in het caviahok. Onder protest van Ellen. We weten op deze manier zeker dat hij niet kan ontsnappen. Want je zou denken dat hij, met de kreukels die hij opgelopen heeft, wel wat rustiger is, maar mooi niet. Hij sleept zichzelf steeds rond in het hok. Laten we hopen dat de natuur zijn werk doet en dat het beestje dit overleeft. In het 'wild' zou het waarschijnlijk niet goed gaan, maar bij ons hoeft hij zelf niet zijn eten op te scharrelen. Dat wordt netjes voor hem klaargelegd. Alhoewel, wellicht zou hij het liever zelf opzoeken. Zijn karakter in aanmerking nemend... En voor honden, katten, roofvogels en ratten zullen we hem voorlopig beschermen. In het caviahok kan er niks bij hem komen.

het schild aan de rechterkant flink beschadigd

maar links zit echt een gat. En onder het schild zitten zijn organen... Ard heeft er, heel zorgzaam, jodium opgedaan.

Ontspannen

Tot mijn grote vreugde stapte ik vanmorgen mijn bed uit zonder pijn in mijn rug. Terwijl ik gister nog niet wist hoe ik mij een klein beetje comfortabel moest bewegen, was de pijnlijke plek zomaar verdwenen. Geen idee hoe het kan. Misschien toch door de oefeningen die ik regelmatig even doe?
Met mijn armen zwaaien, me voorzichtig opdrukken bij de rand van een tafel (achterstevoren) om de spieren boven in mijn rug te verstevigen. Dat soort dingen.
Hoe dan ook, het voelt een stuk fijner! Nu de pijn in mijn arm nog...

Het begint in het (mijn...) ziekenhuis weer een beetje drukker te worden. Normaal, zeg maar. Wij zijn echt het ziekenhuis voor de diabeten. Een lekker gevoel om weer op de afdeling te lopen (die zijn dus een paar weken dicht geweest in verband met de feestdagen en ziekte van een internist) en betrokken te zijn bij de zorg voor patiënten.
Zo kwam ik vanmorgen, aan het eind van mijn dienst op de hoofdlocatie aan om de materialen te brengen. Kon ik gelijk weer rechtsomkeert maken, want er was een patiënt gekomen die met spoed geprikt moest worden. Ik vind het erg leuk om dan, samen met de verpleging, te zorgen dat het goed komt. Dit was een patiënt die niet alleen diabeet was, maar ook reumapatiënt. Wat dan weer heel andere bloedtesten zijn.
Van de week had ik ook een patiënt die mij waarschuwde dat ze heel moeilijk te prikken was. Het was de laatste tijd drama geweest, begreep ik van haar. Dat was gelukkig poliklinisch geweest en niet bij ons laboratorium. Ik prikte in één keer goed. De mevrouw was zo dankbaar en ik eigenlijk ook.... Fijn gevoel! Dat is natuurlijk ook wel een beetje de sport, sowieso om meteen goed te prikken, maar zeker bij mensen die zelf al aangeven dat het meestal lastig gaat.
Gelukkig was het zowaar rustig op de weg. Was ik nog redelijk snel heen en weer. En was ik zelfs niet al te laat bij Ellen haar school. Het nieuws van half één was net voorbij toen we bij de school van Thijs aankwamen. Mijn streven is altijd wel om uiterlijk half één bij Thijs te zijn, maar dat lukt dus niet altijd. Hij stond gezellig met Shavony te kletsen, met zijn drie-dubbel-dikke Kameleonboek onder zijn arm.

Vanmiddag kwam Bob om Ellen en Thijs te helpen met taal. Ze strugglen nogal met persoonsvorm, voltooid verleden tijd en al die andere tijden. Bob had aangeboden om ze op weg te helpen. Ellen was iets gemotiveerder dan Thijs, maar ze hebben hun best gedaan om zoveel mogelijk te snappen. Het is voor Ellen eigenlijk het enige onderdeel van taal wat ze nog steeds lastig vindt. En dat kan ik ook wel begrijpen.

Ik geloof dat Thijs het nut niet zo inziet van al die tijden en hoe je dat vervoegt. Hij strooit op goed geluk met d's en t's en ziet wel wat er van terecht komt. Maar nu hebben we Bob zijn methode erbij. Dan moet het toch lukken om voor juni daar het meeste van in Thijs zijn hoofd te stampen.
Thijs vertelde dat hij zich verheugt op morgen en op vrijdag. Morgen, omdat hij dan zijn huiswerk in moet leveren en dan niet meteen nieuw huiswerk op krijgt. En vrijdag, omdat hij dan een feestje heeft bij het nieuwe Aquapark bij Mambobeach. Het zusje van een vriendje is dan jarig en hij mag mee. Heeft hij ook eens mazzel!

Europa

Vandaag ging Thijs aan het leren met de landen van Europa, met de hoofdsteden. Ze moesten oefenen hierop tijdens de computerles. In het computerlokaal konden ze natuurlijk mooi gebruik maken van een online oefenprogramma. Thijs vond het een minder geslaagde actie van de juf.
Aangezien ze een tijdje terug ook al de landen van Europa moesten leren, zou je denken dat het een eitje is. Maar Thijs had op de laatste toets een 3, zegt hij. Dus.... daar is nog wel iets aan te leren. Nu worden de spelfouten ook meegeteld, wat dan weer niet zo aardig is voor kinderen met dyslexie. Misschien toch nog maar eens met de juf over babbelen.
In elk geval hadden we een leuk gesprek over landen en hoofdsteden. Wat er voor bijzonderheden te zien zijn. Het is voor Thijs een ver-van-mijn-bed-show. De enige hoofdstad van Europa waar hij wel eens geweest is, is Parijs.

Thijs in Parijs, 2009

Hij is zelfs nog nooit in Amsterdam geweest. Behalve dan op Schiphol, maar dat is eigenlijk geen Amsterdam. Officieel is het gemeente Haarlem, of Haarlemmermeer. Zoiets.
Gelukkig houdt Thijs wel van cultuur en geschiedenis. Hij leest alles wat los en vast zit. Zo heeft hij heel wat boeken over de Tweede Wereldoorlog gelezen. Op die manier zegt Berlijn hem wel wat.
O, wacht, hij is ook eens in Londen geweest.

Thijs met een Londense politie-agent, 2008

Even op een dagje heen en weer met papa. Je had toen wel eens van die aanbiedingen: voor een euro heen en weer. Kwam nog wel wat luchthavenbelasting bij enzo, maar toch was het lekker goedkoop. Jammer dat je hier niet van die acties hebt... voor een gulden heen en weer naar Bonaire ofzo. Zo gek zijn ze niet bij Dividivi Air. Of met Inselair naar Aruba... Misschien kan ik ze eens een tip geven? Maak je wel vrienden mee.
Hoe dan ook, Thijs wist zo maar van zichzelf dat de hoofdstad van Oekraïne Kiev was. Helaas wil Zwitserland niet landen in zijn hoofd. Als land al niet, en met hoofdstad nog veel minder. Morgen zullen we ons er opnieuw op storten. We hebben nog tot vrijdag de tijd om te oefenen. Het moet toch lukken om hoger dan een drie te scoren...

Ellen vertelde dat ze op haar rapport een 10 heeft voor WO. WO is wereldoriëntatie. Supertrots natuurlijk, dat ze het voor elkaar krijgt om alles goed te leren en te scoren. Dit jaar is zo goed voor haar zelfvertrouwen. Ze groeit in het besef dat ze wel kan leren. Ondanks het feit dat de klas echt niet leuk is. Ze telt de maanden af tot de EFO, in mei.

Net zette ik een kop thee bij Arjan om het hoekje. Ik had maar één blik nodig om blij te zijn dat ik hem niet meer met zijn huiswerk hoef te helpen. Wiskunde, een wirwar van letters, cijfers en tekens. Brr. Thijs zijn sommen dat lukt nog net: zoveel-duizend inwoners van Wageningen, zoveel erbij, zoveel eraf. Zoveel procent 0 - 15 jarigen, zoveel procent 15 - 25 jarigen en hoeveel is dat dan. Dat soort sommen. Met behulp van staartdelingen gaat dat prima.
Ellen vroeg hulp bij grammatica. Onderwerp (dat snap ik nog wel) en gezegde, werkwoordelijk en naamwoordelijk. Ehh, wat was dat ook al weer? We zaten er samen een tijdje op te puzzelen, toen zei ze: "Ik ga wel naar Arjan, die kan me beter helpen..." Oeps. Inderdaad, samen kwamen ze er wel uit.

Ondertussen zit Theo te zwoegen, vertelde hij op de chat, op een verslag van hun projectgroepje. Er stonden zoveel spelfouten en verknipte woorden in, dat hij liever een half nachtje doorwerkt zodat het morgen correct ingeleverd kan worden. Jaja, taal is bij ons altijd wel een dingetje geweest. Arjan is net zo.

Bijzonder weekend

Gister hebben we een dag op Westpunt gehad met onze wijkkring.  We hebben natuurlijk ook wel veel geluk dat we Billy en Vanessa in onze kring hebben, die met hun familie een huis bezitten op Westpunt. Een heerlijke locatie om een paar dagen heen te gaan. Maar zelfs voor één dag is het al geweldig.

Je doet de deuren open en er is een grote ruimte, waar je met gemak met zijn twintigen kunt verblijven.
Zo hebben we daar gisteren de start van het nieuwe jaar gevierd, en tegelijk de verjaardag van Dirk.

We hebben met elkaar gekeken naar onze zwakke en sterke kanten, vervolgens hebben we de kansen en bedreigingen nog maar even doorgeschoven naar een volgende kring-avond.

We hebben gezellig met z'n allen nasi gegeten.

En daarna was het tijd om Newton te bekijken, het oorspronkelijke mijnwerkersdorpje.

Of om met Ard en Arjan te gaan duiken.

Ik heb gesnorkeld, vooral om de spieren van mijn rug en schouders te trainen. Het water was wel erg koud...
Toen het donker werd zijn we weer naar huis gegaan.
Waar ik alsnog de rest van de PowerPoint moest maken en ik er, tot mijn schrik, achter kwam dat ik voor vandaag moest koken voor Target. Nooit een rooster gehad...
Aangezien ik veel te veel rijst had gemaakt, 's ochtends,  had ik een pan vol witte, gekookte, rijst mee naar huis. Even nadenken, ik heb nog een blik ham, nog zakjes nasimix,  dan missen we nog wat groente en kroepoek en satésaus. Gelukkig houden Ellen en Thijs erg van nasi, dus die vonden het helemaal niet erg om twee dagen achter elkaar nasi te eten. Sterker nog, ze hebben zelfs vanavond weer nasi gegeten.

Vanmiddag kwam Ard z'n petekindje, Rhee-Gan met zijn papa en mama bij ons. Het blijft een wonder om te zien hoe hij groeit en hoe goed het met hem gaat. Het is al weer ruim twee jaar geleden dat hij bijna was verdronken en dat Ard, samen met anderen, hem heeft gereanimeerd.

dit was in november 2013, nog in het ziekenhuis

Nu is het een grote kleuter, die naar school gaat en alles kan wat andere jongens van zijn leeftijd ook kunnen. Heerlijk!
In de kerriesoep, vanavond, had ik de laatste rijst van gister verwerkt. Zo zie je maar weer, het komt vanzelf van pas. We hebben lekker gegeten met elkaar, kerriesoep en nasi. Ik kan geen nasi meer zien, de komende twee weken... :)