Vanmorgen was het improviseren geblazen op de poli. Spoedbepalingen, die dus met spoed naar het lab moesten. Vergeten aanvragen, die nog even tussendoor moesten. Overigens niet door mij vergeten... Onduidelijke aanvragen. Soms moet je bijna geheimschrift kunnen lezen om te snappen wat de arts bedoelt.
Uiteindelijk kwam alles op zijn pootjes terecht en werd het twaalf uur. De laatste tijd kan ik bijna altijd op tijd vertrekken, wat wel zo fijn is.
Toen ik Thijs opgehaald had zijn we gelijk langs de supermarkt gegaan. Leek me wel zo praktisch.
Alleen bij thuiskomst las ik een briefje, door Ellen geschreven. Om drie uur kijkers. Oeps! Allen hens aan dek. Het was na één uur dat ik thuis was, dus anderhalf uur de tijd om alles netjes te maken.
Ellen was al naar de baai. Die had daar afgesproken met haar Zeeverkennerij-vriendinnen. Heel gezellig, maar het kwam nu een beetje verkeerd uit.
Even goed hebben we het gered, dankzij onze twee handige jongens, Arjan en Thijs. Ze hebben flink hun best gedaan. In een moordend tempo hebben we alle losse dingen in kasten gepropt, de afwas weggewerkt, was opgehangen (wat je eigenlijk niet moet doen als je kijkers krijgt, maar je ziet vanuit huis de waslijn niet meer en dus vond ik dat het wel kon). Gelukkig kwam Ard ook vroeg thuis om mee te helpen.
Alle half-ingepakte koffers hebben we in de auto's gegooid. En daarna kon er nog gedweild worden.
Tegen half drie vertrokken Arjan en Thijs met badhanddoeken richting zwembaden en baai. Die vermaakten zich wel.
Wij bekeken met voldoening het schone, lege, opgeruimde huis. Trokken de deur dicht en gingen naar de stad om enige zaken te regelen. Het zweet liep nog in straaltjes van mijn gezicht, maar met de raampjes van de auto open droogde dat al snel.
We konden allerlei dingen afhandelen en afvinken van onze to-do-list. Bijvoorbeeld stempels en handtekening van het ministerie van Onderwijs en de Leerplichtambtenaar, zodat Ellen en Thijs met toestemming het eiland af mogen, volgende week. Ja, je moet er toch niet aan denken dat je op Hato staat en de kids niet mee mogen...
Even na vier uur reden we Blue Bay weer op. Thuisgekomen vroeg Ard: Heb jij de sleutel?
Nee, ik had de deur dichtgedaan, maar niet op slot.
Uiteraard had de makelaar, geheel volgens de regels, de deur achter zich op slot gedraaid. Ai, wat nu?
Ard heeft zijn hele auto overhoop gehaald om te zien of hij nog ergens een sleutel had liggen, maar helaas. Er zat niks anders op dan naar de makelaar te rijden, wat gelukkig dichtbij is, en de sleutel te halen.
Ard startte de auto en ik zakte op de voorporch op een stoel neer. Deed mijn tas open om mijn telefoon te pakken... en zag mijn sleutelbos.
Blijkbaar heb ik gedachteloos mijn sleutels in mijn tas gestopt, voor we weggingen. Probleem ook weer opgelost.
Later hoorden we van de makelaar dat de kijkers positief waren. We zien dus met spanning uit naar de komende dagen.
In elk geval is het voorlopig alvast schoon en netjes, voor als de nieuwe bewoners woensdag komen. Zo zie je maar, soms kun je in korte tijd heel veel doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten