Een nieuw hoofdstuk

Maandag 20 juni

Een nieuw hoofdstuk. Zoals Thijs het vanmiddag noemde. Eigenlijk vond ik dat heel mooi gezegd. Het is geen nieuw begin, geen nieuwe start, maar we gaan door met het volgende hoofdstuk.

Laten we dan eerst even de laatste bladzijden van het vorige hoofdstuk afmaken.

Het waren heerlijke dagen op Westpunt, ondanks het naderende afscheid, ondanks alle dubbele gevoelens.

Donderdag had Thijs afscheid genomen op school. Hij kreeg een leuk boekje mee, waar alle kinderen wat in hadden geschreven. Juf had er in gezet: Afscheid nemen bestaat niet. Dat werd het motto van Thijs. Ook in de kerk hadden we dat als thema, vorige week. Het geeft aan dat er niet definitief iets afgesloten is. Nee, we houden een weg open.

Even goed is het hoopvol om een nieuwe start te maken op een nieuwe school. Hoewel we nog niet weten waar, is het wel een uitzicht op andere mogelijkheden, andere manieren van leren. Thijs vindt het spannend en uitdagend.

Thijs had nog een giftcard van de bioscoop. Heel graag wilde hij Finding Dory zien, die net 16 juni in premiere ging bij ons. Dat was een tikkeltje kort dag. Zo zijn we gezellig met elkaar, vrijdagavond, naar de Cinemas gegaan. Finding Dory, grappig, leuk om de onder-water-wereld in tekenfilm-vorm te zien. Daarna hebben we nog, voor de laatste keer, een ijsje gegeten in Riffort. Na de koude filmzaal is het heerlijk om buiten in de warme avond een ijsje te eten.

Toen kwam de zaterdag. Afscheid van de kring. We hebben gepraat, samen eten (nasi) gemaakt. Gezwommen met schildpadden, in het licht.

En gezwommen in het donker, met murenes... dat is dan natuurlijk niet helemaal de bedoeling. Jantine voelde iets langs haar been gaan en Arjan riep ‘au’. Ze verdachten eerst Thijs nog van grapjes, maar nee, die was de onschuld zelve. Boven gekomen zagen ze dat er twee bloedende puntjes in Arjans been zaten. Dat kon eigenlijk maar één ding betekenen. Op onze intuïtie hebben we er jodium op gedaan. Volgende dag nog even gecheckt bij Gerard de verpleegkundige. Juist. En zo lang er geen rode plek omheen komt hoef je je niet ongerust te maken. Dat doen we dan ook maar niet. Zondags had Arjan er ook al geen last meer van.

Zondags afscheid van de gemeente. In vijf jaar tijd bouw je natuurlijk wel wat op. Twee weken geleden, bij mijn laatste beamerbeurt, memoreerde ouderling Dirk het al. Het laatste jaar, toen ik er niet meer alleen voor stond, was het al een stuk makkelijker geworden. Dat maakt het nu ook makkelijker om het los te laten. Het beamen dan. Want de gemeente loslaten, dat is nog een ander verhaal.

Wat is er veel gebeurd in vijf jaar tijd. Wat hebben we ongelooflijk veel dominees voorbij zien komen, bijvoorbeeld. De één paste iets beter op Curaçao dan de ander. Maar zorg en meeleven waren bij allen te merken.

We hebben gemeenteleden zien gaan en zien komen. Bij het gaan heb ik vaak gedacht: Hoe zal het zijn als wij daar staan?

Nu was het dan zover.

Omdat er deze zomer, in twee maanden tijd, bijna veertig gemeenteleden vertrekken,  hadden we een brunch met elkaar. Nog even tijd om bij te praten en afscheid te nemen. En, uiteraard, de beroemde mok in ontvangst te nemen.

De dominee preekte over David en Jonathan, de twee vrienden, die ook afscheid moesten nemen. En zoals David en Jonathan met tranen afscheid van elkaar namen, zo was dat ook met ons. Het is goed om je thuis te voelen in een kerkelijke gemeente en je verbonden te voelen met elkaar. Maar dat zorgt er dan ook voor dat het afscheid pijn doet. Dat is moeilijk aan de ene kant, het voelt goed aan de andere kant. Ik weet zeker dat de verbondenheid blijft. Niet alleen doordat Ard en Arjan nog steeds deel uitmaken van de kerkgemeenschap, maar ook doordat we er vrienden hebben zoals David en Jonathan vrienden waren.

Het mooiste moment was toen alle mensen die níet vertrekken, voorin de kerk Nieuwe Liedboek 416 ons toezongen:

Ga met God en Hij zal bij je zijn.

Kippenvel, tranen, vreugde, een achtbaan aan emoties. Ik zal dit moment nooit meer vergeten. Gelukkig heeft Ellen er een filmpje van gemaakt.

’s Middags hebben we nog even gezwommen (voor de laatste keer met schildpadden) en tegen de avond zijn we naar Watamula gegaan. Ooit was ik er een keer geweest. Tegenwoordig wordt er voor gewaarschuwd, er wordt daar nogal eens ingebroken in auto’s en dat soort ongein. Daarom is het geen plaats waar ik gauw met gasten heen ga. Maar het is een bijzondere en mooie plaats: de overgang van Noordkust naar Zuidkust. Een groot gat in de rotsbodem, waar je het zeewater heen en weer ziet gaan, doordat de rotsbodem eigenlijk een soort grote brug is.

Her en der lagen er zoutplakkaten. Arjan en Thijs zochten handen vol zout. Ja, en wat moet je er dan mee? Nou, bijvoorbeeld naar je broer gooien. Die gooit vervolgens terug. Uiteindelijk mondt het uit in een soort sneeuwgevecht waarbij je sneeuw moet vervangen door zout... Als je wil weten hoe het voelt, vraag Thijs.

Vanmorgen, maandag, moest Arjan al om half acht op school zijn om zijn boeken in te leveren. Ard ging mee, die had nog andere dingen af te handelen. Ellen, Thijs en ik hebben de koffers ingepakt. Het was zaak om precies goed te zitten met de kilo’s. Zo heb ik nog wel wat dingen heen en weer geschoven, tot ik dacht dat het goed was.

Het gekke was dat het bij twee koffers precies klopte, en bij één niet: een paar honderd gram te veel. Kwam op 24,1 uit. De laatste koffer mocht geen 23 kilo wegen en die zat net op 23,0. Hulde aan de KLM. Ze kneep een oogje dicht en heeft het hele zaakje door laten gaan.

Het laatste afscheid was natuurlijk het moeilijkste. Ik zal er verder maar niet te veel van zeggen. Billy en Vanessa kwamen ook nog, op speciaal verzoek van Thijs... Wat fijn om zo uitgezwaaid te worden.

Douane kostte wel even tijd, maar leverde geen problemen op. Als laatste kwam de Immigratie. Nadat ze de tickets en paspoorten had bekeken, vroeg ze om de uitschrijvingsbewijzen van de kinderen. Wat was ik blij dat we dat nog geregeld hadden bij de Leerplicht. Alles werd gecontroleerd en in orde bevonden. We mochten door.

Dinsdag 21 juni

Na een vlotte vlucht zijn we vanmorgen geland op Schiphol. Het was kwart over zes dat we landden, maar dan duurt het nog tijden voor je eindelijk door de douane, de immigratie en de koffercontrole bent. Niet dat het controleren zo lang duurt, maar het is allemaal lange einden lopen.

Toen ik Ellen haar koffer van de band tilde viel er van alles uit. Einde verhaal, voor de koffer. Ellen en ik hebben hem samen op een karretje getild, andere koffer er bovenop. Nu zitten Ellen haar spullen in een weekendtas van Kees en Ingeborg.

Mijn zusje Ingeborg stond ons, met dochter Nienke, op te wachten. Ze waren er ruim op tijd geweest. Voor dag en dauw, dus.

In de auto viel Thijs al in slaap. Die heb ik al slapend op een bed gelegd, schoenen uitgetrokken en een deken over gedaan. Hij heeft minstens vier uur geslapen, toen kon hij er weer even tegen. Ellen en Thijs lopen de hele dag in hun dikke truien, maar ik heb het niet koud gehad (nog). Ondanks alle voorspellingen.

Nu zijn we bij mijn ouders in Leek. Ellen en Thijs slapen. Ik ga ook zometeen plat.

Een nieuw hoofdstuk kan beginnen.

Het huis uit...

Eergister hebben we flink opgeruimd en ingepakt. Alle ruimte voor de huurders.
En dan zit je op je voorporch, de nacht in te kijken. Weemoedig... Ik besefte ineens dat ik heel druk ben geweest met schoonmaken en dat soort dingen. En dingen regelen voor ons vertrek, de praktische kant. Met steeds wel in mijn achterhoofd dat alles voor woensdag klaar moet zijn. Alleen dat dat afscheid van het huis echt op dinsdagavond, woensdagmorgen is, daar heb ik niet zo bij stilgestaan. Toen was het er, patsboem.
Gelukkig voor mij was Ard gister vrij. Die was, letterlijk, de bezemwagen. Ik zou achteraf niet weten hoe het anders gegaan zou zijn. Sommige dingen komen bij mij pas boven als het moment daar is. En dat is soms te laat.... In elk geval kwam het nu helemaal goed.

Mijn laatste werkdag, gister. Voor de laatste keer de poort van Blue Bay uitgereden en vriendelijk 'bon dia' geroepen naar de security.
Voor de laatste keer de dag opgestart op Damacor.
Met een cake in de koelkast voor de zusters, waarmee ik zo'n goede verstandhouding heb gehad.

Daar zit ik dan, donderdagmorgen, op mijn strandbedje, met uitzicht op de Caribische Zee. De zon begint net op te komen, alleen zie ik die voorlopig nog niet, want die zit achter de bergen. We hebben buiten geslapen en dat ging best. Wel werd ik van het eerste hanengekraai wakker, voor de wekker ging om half zes, maar nu ja.

Mijn afscheid van het Lab was zo leuk! Ik heb allemaal lieve, bemoedigende, positieve woorden meegekregen. Ze zullen me missen en ik hen ook. Als ik me dan straks een keer alleen voel, of verdrietig, dan zal ik aan dat moment terugdenken. Dan zal het weer warm worden in mijn hart. Ik kreeg een kookboek met Curaçaose gerechten, daar hadden ze allemaal wat voorin geschreven, dus ook nog een tastbaar geschenk.

Zelf had ik voor mijn collega’s aardappelsalade en saladebroodjes mee. Ard had met Ellen Lionfish-hapjes gemaakt met katenspek eromheen. Dat viel goed in de smaak. En ik mocht ze een teamtraining aanbieden bij AV-Connect. Ik ben heel benieuwd hoe ze dat gaan ervaren.

Toen dat allemaal achter de rug was konden we thuis de laatste dingen inpakken. Onze beide auto’s zaten afgeladen vol, klaar om naar Westpunt te gaan. Ard ging gelijk, met Arjan en Thijs. Ik bleef met Ellen nog wachten op de nieuwe dominee en zijn gezin, die de komende tijd in ons huis zullen wonen. Grappig om hun reacties te zien, het was net of ik onszelf terugzag, vijf jaar geleden.

Aan het eind van de middag moesten we nog naar Yudaboyu, brieven en recepten halen. We zijn nu voorbereid op alles wat mogelijk is. Genoeg medicijnen (nu ja, ik moet ze nog krijgen...) en de brieven zijn voor bij de douane en de nieuwe dokter in Nederland. Weer wat afgehandeld.

Om half zes vanochtend, net voor de wekker ging, kwamen de vissers ook al hier beneden bij het haventje. En een herrie! Nu hebben ze een groot net in het water liggen. Ard zei dat ze op Masbangu gingen vissen.

Ard en Thijs zijn om zes uur weggereden, naar school. Thijs zijn laatste schooldag op de Albert Schweitzer.

En ik zit nu even internet te krijgen bij de Albert Heijn, samen met Arjan en Ellen. We zijn al bij de botica geweest. Natuurlijk hadden ze niet alles, dat zou ook al te mooi zijn geweest. Hopelijk lukt het nog wel voor maandag.

Ook de boodschappen voor het weekend zijn binnen. Want als je op Westpunt bent rij je niet even snel naar de supermarkt. Goed nadenken, dus.

Nu de rest van mijn lijstje. Dat wordt alsnog een challenge...

We doen het op Westpunt zonder internet. Lekker basic. Wie ons wil spreken zal moeten bellen :) En foto's komen ook nog.

Alle hens aan dek

Vanmorgen was het improviseren geblazen op de poli. Spoedbepalingen, die dus met spoed naar het lab moesten. Vergeten aanvragen, die nog even tussendoor moesten. Overigens niet door mij vergeten... Onduidelijke aanvragen. Soms moet je bijna geheimschrift kunnen lezen om te snappen wat de arts bedoelt.
Uiteindelijk kwam alles op zijn pootjes terecht en werd het twaalf uur. De laatste tijd kan ik bijna altijd op tijd vertrekken, wat wel zo fijn is.

Toen ik Thijs opgehaald had zijn we gelijk langs de supermarkt gegaan. Leek me wel zo praktisch.
Alleen bij thuiskomst las ik een briefje, door Ellen geschreven. Om drie uur kijkers. Oeps! Allen hens aan dek. Het was na één uur dat ik thuis was, dus anderhalf uur de tijd om alles netjes te maken.

Ellen was al naar de baai. Die had daar afgesproken met haar Zeeverkennerij-vriendinnen. Heel gezellig, maar het kwam nu een beetje verkeerd uit.

Even goed hebben we het gered, dankzij onze twee handige jongens, Arjan en Thijs. Ze hebben flink hun best gedaan. In een moordend tempo hebben we alle losse dingen in kasten gepropt, de afwas weggewerkt, was opgehangen (wat je eigenlijk niet moet doen als je kijkers krijgt, maar je ziet vanuit huis de waslijn niet meer en dus vond ik dat het wel kon). Gelukkig kwam Ard ook vroeg thuis om mee te helpen.
Alle half-ingepakte koffers hebben we in de auto's gegooid. En daarna kon er nog gedweild worden.
Tegen half drie vertrokken Arjan en Thijs met badhanddoeken richting zwembaden en baai. Die vermaakten zich wel.
Wij bekeken met voldoening het schone, lege, opgeruimde huis. Trokken de deur dicht en gingen naar de stad om enige zaken te regelen. Het zweet liep nog in straaltjes van mijn gezicht, maar met de raampjes van de auto open droogde dat al snel.

We konden allerlei dingen afhandelen en afvinken van onze to-do-list. Bijvoorbeeld stempels en handtekening van het ministerie van Onderwijs en de Leerplichtambtenaar, zodat Ellen en Thijs met toestemming het eiland af mogen, volgende week. Ja, je moet er toch niet aan denken dat je op Hato staat en de kids niet mee mogen...
Even na vier uur reden we Blue Bay weer op. Thuisgekomen vroeg Ard: Heb jij de sleutel?
Nee, ik had de deur dichtgedaan, maar niet op slot.
Uiteraard had de makelaar, geheel volgens de regels, de deur achter zich op slot gedraaid. Ai, wat nu?
Ard heeft zijn hele auto overhoop gehaald om te zien of hij nog ergens een sleutel had liggen, maar helaas. Er zat niks anders op dan naar de makelaar te rijden, wat gelukkig dichtbij is, en de sleutel te halen.
Ard startte de auto en ik zakte op de voorporch op een stoel neer. Deed mijn tas open om mijn telefoon te pakken... en zag mijn sleutelbos.
Blijkbaar heb ik gedachteloos mijn sleutels in mijn tas gestopt, voor we weggingen. Probleem ook weer opgelost.
Later hoorden we van de makelaar dat de kijkers positief waren. We zien dus met spanning uit naar de komende dagen.

In elk geval is het voorlopig alvast schoon en netjes, voor als de nieuwe bewoners woensdag komen. Zo zie je maar, soms kun je in korte tijd heel veel doen.

Zeeverkennerij

Gister heeft Ellen afscheid genomen van de Zeeverkennerij. Ruim vier jaar heeft ze daar meegedraaid, met veel plezier. En voor meelezers op Curaçao: het is echt een aanrader. De sfeer op de Zeeverkennerij is supergoed. Welk niveau je op school ook hebt, welk etiketje je ook hebt gekregen, bij de Zeeverkennerij kun je meedoen, word je aanvaard zoals je bent en worden je talenten aangesproken. Zo ook bij Ellen.
Ze is een sportmeisje, kreeg als advies mee om in Nederland een atletiekvereniging op te zoeken. Dus dat gaan we zeker doen.
Verder werden Ellen, en de andere twee junioren die afscheid namen, in het zonnetje gezet. Ten voorbeeld voor de andere, jongere, meisjes. Dat ze zo enthousiast mee hebben gedaan met alle activiteiten lag zeker ook aan de organisatie zelf.
Een dikke pluim voor de Zeeverkennerij Mgr. Verrietgroep Curaçao!

Na het afscheid op Brakkeput zijn we naar Zuikertuintje gegaan. Want de kids hadden bij Target, vorige week, een paar bonnen gekregen: Bruna, Jamin, Bella Italia. Aangezien de dagen voorbij vliegen, was dit dé gelegenheid om de bonnen te verzilveren. En zo hebben we genoten van het lekkerste ijs van Curaçao en hebben Ellen en Thijs een dikke zak snoep en leesvoer voor de komende dagen.
Dat was dan tegelijk de laatste keer Zuikertuintje...

heerlijk zonnige foto van een zonnig meisje

Ritueel

Vanmiddag ben ik met Thijs bezig geweest om zijn spullen uit te zoeken. Veertien kilo in de koffer, dat viel dus reuze mee. Kan nog wel wat bij.
Alle schoolspullen van het hele jaar hebben we opgeruimd. Hij heeft het zelf uitgezocht, dus ik hoop dat er niet te veel weg is gegaan. Hoesjes en mapjes, stickers en een Donald Duck gaan maandag mee naar school, daar gaat hij vriendjes blij mee maken.
Er lagen ook nog twee polo's van vorig jaar, te klein en niet de juiste kleur. Thijs vroeg of hij die mocht verbranden. Vond ik geen goed idee.

Arjan, aangestoken door de opruimwoede, was ook druk bezig met uitzoeken. Ik dacht dat het van dit jaar was, maar later hoorde ik dat hij ook nog toetsen van drie jaar geleden had. De stapel 'weggooizooi' was vrij hoog. Arjan vroeg toen of hij het 'ritueel' mocht verbranden.
'Ja, ja, ja' stond Thijs erbij te juichen. Toen ging ik overstag. En zo hebben ze even lekker fikkie gestookt met papieren en vervolgens met de polo's. Nou, daar komt een flinke rookwolk vanaf! Kun je best rooksignalen mee afgeven. Gelukkig is de security niet gealarmeerd... Ellen heeft het geheel gefilmd.
Uiteraard hebben de jongens netjes de resten van het vuur met water gedoofd. Zo is Arjan dan ook wel weer.

Tollen

Soms tolt mijn hoofd van alles wat er in rond draait. Wat moet ik nog doen om het huis netjes achter te laten. Want de komende maanden hebben we ons huis verhuurd. Een fijne optie, zodat we langer de tijd hebben om het te verkopen. Alleen moeten we dan woensdag uit het huis. En gaan we voor de laatste dagen nog naar Westpunt, in een vakantiehuisje.
Natuurlijk erg leuk, want je krijgt pardoes een vakantiegevoel. Het enige nadeel is dat ik goed moet bedenken wat er allemaal mee moet. Het voordeel is dat het huis niet leeg hoeft...
Zoals ik dan ben, er hangt een lijstje aan de koelkast. Om het overzicht niet kwijt te raken. We poetsen nog de ramen (gelukkig helpt Ellen mee, die hoeft niet meer naar school), de koelkast, de berging. En passant nog even een muisje om zeep geholpen, helaas muis, had je maar niet hier in de berging moeten kruipen.
De planning voor een week wat we gaan eten, staat op het lijstje. Kan ik vast de boodschappen in huis halen.
Dan al de afscheidsfeestjes die er komen: school, Zeeverkenners, mijn werk. En natuurlijk de kring.
Het tolt en ik kan bijna niet nadenken over wat er na de twintigste komt.
Gelukkig zijn we tot eind augustus onder dak. Dat is geregeld.
Soms heb ik het gevoel: twee stappen vooruit, één achteruit. Sommige dingen zitten mee, sommige zitten tegen. Maar hoe dan ook, we komen er wel.

En toen was gisteren Margriet er. Onverwacht was ik de woensdag vrij, in plaats van de donderdag. Hoe goed kwam dat uit. We zijn, op mijn verzoek nog een keertje de stad in geweest: laatste foto's maken op de Pontjesbrug. We kwamen er aanlopen, stond de vlag op oranje en de hoorn toeterde. Oranje, dat betekent dat de brug kort dicht gaat. In dat korte poosje hebben wij even leuk foto's staan maken op de brug... de lege brug.

Daarna hebben we heerlijk arepa di pampuna (pompoen-pannenkoekjes) gegeten, echt local. Ik was er nog nooit binnen geweest, bij Plasa Bieu. Dat was dus op de valreep. Het grappige was dat Margriet het wel van binnen kende... Zo leuk!

's Middags hebben we lekker gelegen bij de baai. Wat een luxe. Dat doe je dus, als je bezoek hebt. Het voelde haast als een vakantiedag.

Vandaag had Arjan iets leuks. Ik kan er niet te veel van zeggen, maar hij mocht helpen bij een archeologische opgraving. De toetsen zitten er op en prompt komt er zoiets op zijn pad. Heel bijzonder. Later zal er wel meer over bekend worden, schat ik in.

Ellen had een ander feestje, die mocht met Herman en Anja mee.

En Thijs en ik hebben gelunched bij Billy en Vanessa. We zijn er heerlijk verwend! Wat een gezelligheid allemaal.

Met dat alles is het niet zo gek dat mijn hoofd af en toe tolt. Uiteindelijk zal het allemaal wel op zijn pootjes terecht komen. Laat ik het maar dag voor dag bekijken...

De C van Clean-up

Na de reddingsoperatie van woensdag kwam gisteren de clean-up op Boca Sami. Om de paar maanden wordt een strand uitgekozen om schoongemaakt te worden. Het was bekend dat er een zogenaamd Ghost-net in zee lag. Een mega vissersnet wat losgeraakt is en dan ergens vasthaakt. Er bleken allerlei visresten in te zitten. Gelukkig geen dode schildpadden. Het is voor de hele zeebevolking slecht, dit soort netten.

Tijdens de duik naar dit net werd er nog zo'n soort net gesignaleerd. Dat is later op de ochtend nog verwijderd.
Verder werd er, samen met een heleboel vrijwilligers van de RBC (bank), andere rotzooi opgeruimd bij de baai: plastic en flesjes.

Als ik dan het verhaal hoor van Billy en Vanessa, die naar Ecuador zijn geweest, dan verbaas ik me erover hoe verschillend landen kunnen zijn. Want in Ecuador mag je nog niet je t-shirt aan een tak hangen als je gaan zwemmen. Ze zijn daar heel zuinig op hun natuur. En dat is te zien... Als je met respect omgaat met flora en fauna, dan word je beloond doordat dieren zonder angst met je meezwemmen. Heeft God het zo ook niet bedoeld in het paradijs?

Als je dus wilt proeven van een stukje paradijs, ga dan op vakantie naar de Galapagos-eilanden.

Dan hebben we vrijdag ook nog Ard zijn verjaardag gevierd. Hij is verrast met twee nieuwe zwembroeken uit Nederland. En nog wel wat meer... We hebben weer een lekkere kwarktaart gegeten, met slagroom, aangezien die toch in de aanbieding was.

In het kader 'voor de laatste keer' hebben we gisteren gebarbecued met Herman en Anja. Herinneringen kwamen boven aan vijf jaar geleden, toen we ook een afscheidsbarbecue hadden, maar dan in Zeewolde. Het was toen ietsje kouder, ietsje natter en ietsje winderiger. Even goed hebben we toen genoten van het samenzijn, gezellig onder een enorme lap zeil.
Uiteraard was het gister ook erg gezellig en was het eten verrukkelijk. Maar het toetje spande de kroon: vanille-ijs met koude koffie erover. Je moet wel van koffie houden, dan is het echt een aanrader!

Ook de C van Church. Vanmorgen heb ik voor het laatst gebeamed. Raar idee en heel erg dubbel. Want het was leuk om te doen, maar ook wel eens een belasting als ik dan weer op vrijdag of zaterdag een powerpoint in elkaar zat te knutselen. In elk geval blijft voorlopig mijn aandeel nog wel zichtbaar, al was het alleen al door de picto's die gebruikt worden.
Dus de komende tijd allemaal 'vrije' zondagen en dat is dan weer een leeg gevoel. Loslaten, soms best lastig.

Ook Target is voorbij voor Ellen en Thijs. Ze kregen nog een mooie herinnering mee:

En de C van Chocola. Een heerlijk stukje op zondagmiddag. Snel opeten, anders is het gesmolten :)

SOS

Net na het eten, gisteren, zag Ard de noodoproep. Hij riep: ‘Arjan, SOS!!’

Wat was er aan de hand? Twee jongens hadden een zeeschildpad in nood gevonden, bij de Noordkust. Via-via hadden ze dit gemeld bij de SeaTurtleConservationCuraçao. Daar was de noodoproep op de WhatsApp groep gedaan.

Onmiddellijk werd er actie ondernomen. Ard en Arjan schoten in hun zwemshorts, grepen een handdoek en lakens, propten alles in een rugzak en scheurden weg.

Ellen en Thijs bleven beduusd achter. Toen ik, vrij laconiek, opmerkte dat dit wel erg haastig ging reageerden ze verontwaardigd dat het natúúrlijk heel erg nodig was om snel die schildpad te gaan helpen, dat wij het dichtstbij woonden, dus dat die haast heel logisch was.

In twintig minuten waren Ard en Arjan bij San Pedro. Sneller had ook niet gekund. De jongens die de zeeschildpad hadden gevonden hadden hem (of haar) al op het land gehaald, zodat hij meteen in de PickUp gezet kon worden.

Met kennis van zaken stelde Ard vast dat het waarschijnlijk een Olive Ridley was. Deze schildpadsoort komt eigenlijk niet voor op Curaçao en is sowieso ernstig bedreigd. Hij was gewond, de linkervoorvin was afgebeten en de wond zag er lelijk uit.

Toegedekt met een Jip-en-Janneke dekbed werd hij natgehouden door Arjan en zorgvuldig bewaakt.

Met gezwinde spoed ging het toen terug naar de stad. Regelrecht naar dierenarts Pieter de Geus. Deze constateerde dat de zeeschildpad erg verzwakt was, waarschijnlijk doordat de wond was gaan ontsteken. Het vermoeden is dat de zeeschildpad gebeten is door een haai. Hij woog nog maar 24 kilo, terwijl aan de grootte van het schild (meer dan zestig centimeter lang) te zien was dat het wel om een volwassen exemplaar ging. Een normaal gewicht is dan rond de 45 kilo.

Pieter zag het somber in voor het dier, maar even goed werd geprobeerd om zijn leven te redden met spuitjes glucose. Een infuus aanbrengen zou waarschijnlijk niet lukken, doordat de bloedvaten niet meer te vinden waren.

Helaas is de zeeschildpad afgelopen nacht inderdaad doodgegaan.

De SeaTurtleConservationCuraçao (STCC) zou graag medewerking krijgen van organisaties om zeeschildpadden die gewond zijn over te brengen naar Miami, waar meer expertise is voor zulke ernstige gevallen. Daarom is er contact gezocht met het Sea Turtle Hospital en met Mariluz Parga. Zij is een dierenarts met de meeste ervaring met schildpadden. Ze reageerde meteen terug, maar helaas heeft het niet meer mogen baten.

Over de hele wereld zijn er (maar) zeven zeeschildpadsoorten. Bij ons op Curaçao zien we vooral de Green Turtle, die het hier heel goed doet. Verder de Hawksbill, die hier nog wel eens nestelt. De Loggerhead wordt hier soms gezien. En in heel zeldzame gevallen de Leatherback.

De Olive Ridley is nog maar drie keer aangetroffen op Curaçao. De eerste keer was in 1996. De tweede keer was een paar maanden geleden toen er eentje dood werd gevonden bij Playa Kanoa.

Die Olive Ridley zat verstrikt in een vissersnet en was een langzame, verschrikkelijke dood gestorven doordat zij uiteindelijk zo vast zat in het net dat ze niet meer boven water kon komen om lucht te happen. Dood is zij toen door de stroming meegenomen en op Curaçao gestrand. Een veel voorkomende bedreiging voor alle zeeschildpadden, vissersnetten en plastic in zee.

Dan is de zeeschildpad van deze week nog een redelijk natuurlijke dood gestorven. Al blijft het jammer dat een zo zeldzame soort het af moet leggen tegenover een haai...

De Sea Turtle Conservation Curaçao zorgt er voor dat de condities voor zeeschildpadden zo optimaal mogelijk zijn. Dat betekent: schone stranden. Zodat de zeeschildpadden makkelijk hun nesten kunnen maken. Elke week gaan er twee keer twee vrijwilligers naar Klein Curaçao om daar de stranden te controleren en schoon te maken. De nesten die worden gevonden worden zorgvuldig genoteerd. Als de eieren uitkomen wordt gekeken of alle zeeschildpadjes de weg naar de zee hebben gevonden.

Ook wordt een paar keer per jaar een clean-up gehouden op stranden op Curaçao.

Komende zaterdag gaan duikers weer het water in om plastic, netten, vislijnen en dergelijk gevaarlijk materiaal te verwijderen.

Dushi hende....

Nog één keer...

Duiken, bijvoorbeeld. Ellen ging zaterdagmorgen met Carlos duiken. Het was haar liefste wens om nog één keer te duiken. En nu lekker diep. Net als Arjan zit het haar in de genen, denk ik. Want ze doet het zo gemakkelijk. Gaan en genieten, twaalf meter diep en een-en-vijftig minuten onder water. Ooit wil ze ook haar padi halen. En wat ze echt wil, dat krijgt ze ook voor elkaar. Dus op een dag zal ze haar padi vast hebben!

Naar de kapper. Nu ja, hier op Curaçao dan. Flink gekortwiekt, zodat ik straks fatsoenlijk in Nederland aankom...

Kring. Gisteravond hadden we voor de laatste keer kring. We hadden een mooie avond. Rianne had een heerlijke speculaastaart gebakken voor bij de koffie. We kregen spontaan een Sinterklaasgevoel.
Gelukkig was het nog niet de laatste keer dat we bij elkaar zijn, want we hebben nog een afscheidsdag gepland. Dus het afscheid stellen we nog even uit.

Deze week 'mijn' statistieken bijwerken. Morgen al weer de laatste dag van de maand mei. Elke dag vraagt er wel een collega aan me: Wanneer werk je voor het laatst?
Nog ruim twee weken, niet te geloven hoe dichtbij dat al is. Nog maar even wegduwen...

Verder lijkt het weer te veranderen. La Niña komt er aan. Vandaag hebben we een flinke bui gehad, in elk geval hier op Blue Bay. Heel fijn dat de droogte voorbij is! De voorspellingen zijn een tikkeltje... ja, wat zal ik zeggen? Minder zonnig. Voorzichtig uitgedrukt.
Nu is het altijd lastig voorspellen voor een aantal maanden, dus laten we de stand maar achteraf bekijken.
Hoe dan ook, het voelt nu koeler. De douche was erg frisjes, na de regen. En elke dag een buitje is heel goed voor de tuin, zullen we maar denken.
Verder kan ik beter de was op een rekje ophangen en overdekt wegzetten :)

Het einde nadert

Het einde nadert. In elk geval van mijn leven op Curaçao. En dat betekent dat ik ook een einde ga maken aan deze blog. Dat besluit heb ik gisteren genomen.
Alles bij elkaar is dit een hele verhalenbundel geworden. Wat ik niet verwacht had toen ik er aan begon. Als ik de eerste verhalen weer lees dan weet ik weer hoe het was, die eerste tijd op Curaçao.
De eerste keer stroomuitval, bijvoorbeeld. Hoe verbaasd was ik en waren de kinderen met mij. Stroomuitval? Dat hadden we nog nooit meegemaakt. Ik had geen idee wat ik moest doen. En hoe lang het zou duren.
Nu draaien we onze hand niet meer om voor zoiets. Trouwens, we mogen hier op Blue Bay zeker niet klagen, want er zijn wijken waar er veel en veel vaker stroomuitval is.
Wat je dan moet doen? Gewoon wachten tot de stroom er weer op gaat.

Er was ons verteld dat er twee volle gasflessen waren bij het huis waar we de eerste maanden gewoond hebben, dus wij maakten ons nergens zorgen over. Totdat bleek dat de gasfles leeg was.... en de andere ook. Ai, wat nu? Nieuwe bestellen en dan komen ze het brengen.
Jawel, als er gas is en als er flessen zijn. Het kan een paar weken duren, of een paar maanden.
Dus nu bestellen we een gasfles zodra er eentje leeg is. Want het is niet handig om zonder gas te zitten. We hebben het ervaren. Dan moet je je behelpen met rijst uit de rijstkoker, wraps (wat een straf...) soep uit een zakje met water uit de waterkoker. En brood, veel brood. Het kan best...
Tegenwoordig heeft Curgas een serie nieuwe grote gasflessen erbij en gaat het beter. Over het algemeen hoeft niemand lang te wachten op een nieuwe fles. Tenzij er geen gas is omdat de Isla problemen heeft.
Wat zal het vreemd zijn om in Nederland weer gewoon een gasleiding te hebben en nooit meer na te hoeven denken of er nog genoeg gas is.

De bouw van ons eigen huis, ook dat eerste jaar. De werklui die de ene dag wel kwamen en de andere niet. Je wist het nooit van te voren. Toen de verhuizing, terwijl de binnendeuren nog niet eens hingen, geen toilet in huis. Het was een soort van kamperen. Alhoewel, dat ook weer niet, want de keuken was er wel in. Met een heerlijk groot fornuis. Wat zal ik dat missen! In elk geval heb ik daar heel veel plezier van gehad. Regelmatig staat mijn fornuis vol pannen of kook ik weer eens vijf liter soep, of nog meer. En dat terwijl ik niet eens een kookliefhebber ben. Wel ben ik een gezelligheidsliefhebber. Daarom hebben we vaak gasten die blijven eten.
Zondagavond is er nog een keer kring bij ons. Ga ik pasta koken in twee varianten: gewone en eentje met tonijn! Heerlijk, nu al zin in.

Dan de eerste tijd dat de kinderen naar school gingen. In uniform. Ook dat was even wennen.
Nu hebben Ellen en Thijs het er over: straks mogen we in 'vrije kleding' naar school. Terwijl we niet eens jarig zijn! Ja, na vijf jaar ben je wel helemaal gewend aan uniform. Eerlijk gezegd heb ik het altijd wel een goed idee gevonden. Nooit gezeur 's morgens. Het was alleen wel altijd opletten dat ze allemaal elke dag weer een schone polo hadden. En dat de spijkerbroek donkerblauw genoeg was. Dat de sokken boven de schoenen uitkwamen.

Thijs in groep 3 bij juf Marlin

Al die dingen die nu zo normaal zijn, zullen we straks weer met andere ogen bekijken. Wie weet ga ik het allemaal in een boekvorm gieten. Het kriebelt wel, al heel lang.
Deze laatste weken hier blog ik nog even door, al zal ik er niet elke dag tijd voor hebben. Schrijven, het is echt mijn hobby.

Prayer en fasting

In ons ziekenhuis hebben we deze week gebedsweek. Ik heb wel de Spaanstalige en de Papiamentstalige versie van de overdenkingen gekregen, maar in mijn eentje 's morgens komt daar niet zo heel veel van.
Maar vanmorgen was er een ontbijt van het ziekenhuis. Werd door een collega bij mij op Damacor gebracht. Dat is dan wel heel lief.
Er zat een kaartje op: Prayer en fasting.
Nu zit ons Woordenboek Engels al ingepakt. Ik weet niet zeker wat 'fasting' betekent, maar ik heb het vermoeden dat het iets is als 'vasten'. Dat denk ik omdat we dagelijks de test 'glucose fasting' invoeren, vele malen. Dat is dan de nuchtere glucose. Vandaar. Als het niet zo is, laat het me weten.
Het grappige aan het geheel is dat het een plastic verpakking was met de heerlijkste dingen. Wat bepaald niet met vasten te maken had. Zoals een soort pastechi met eivulling, een wrap met tuna en groenten, een bolletje met kaas, een gekookt eitje, een kiwi en twee zandkoekjes met hagelslag erop gebakken.
Het was verrukkelijk! Ik heb daar heerlijk in mijn uppie zitten smullen. Een flinke mok thee erbij. Er kwamen net geen patiënten...
Als je om zes uur eet in de ochtend, dan heb je om half tien best weer trek. Natuurlijk heb ik het één en ander aan lekkers bewaard voor Ellen en Thijs. Alleen had Thijs net de verjaardagen gevierd van twee klasgenootjes met de nodige lekkernijen. Die had geen trek meer.

Yessss

Vanmorgen, toen ik wakker werd, zag ik de mail binnenkomen van het Sint Jansdal. Met bibberende benen en kriebels in mijn buik heb ik hem geopend. Je weet tenslotte maar nooit...
Gelukkig was het goed nieuws! Ik ben aangenomen voor de functie van Laborant op de buitenposten. Een flexer, dat wel. Maar hoe dan ook ben ik hier ontzettend blij mee. Hoe het dan in de toekomst gaat, zien we dan wel weer.
Toen ik vijf jaar geleden afscheid nam, hoopte ik al om ooit weer in dienst te komen van het Sint Jansdal. En zie hier!

zoooo leuk, al die reacties op facebook!

Later op de dag kon ik het nog steeds niet echt geloven. Nadat ik nog een paar keer de mail doorgelezen heb geloofde ik het serieus.
Mijn leven maakt rare bochten, maar het komt wel goed.

Nu heb ik net een paar adressen doorgekregen waar ik voor woonruimte en/of andere relevantie informatie terecht kan.
Ook dat zal goedkomen...

Gewoon?

Een gewone maandag. Nog drie te gaan...
Het was gezellig druk, op mijn prikpoli. Althans, de eerste helft van de ochtend. Een patiënt moest twee keer terug komen voor de controle van zijn bloedsuiker. Iemand met een hoop humor. Zo leuk is dat, daar geniet ik echt van. Samen lachen, heel gezond.

Verder zijn we op zoek naar hoe je een huis toegewezen kunt krijgen. Hoe ingewikkeld kan het zijn... Want, om een huis toegewezen te krijgen moet je een bewijs van je inkomen laten zien. Op zich logisch. Maar om genoeg inkomen te krijgen moet ik wel een uitkering aanvragen. En om een uitkering aan te vragen moet ik ingeschreven staan bij de Burgerlijke Stand in Nederland. En om me in te schrijven moet ik wel een woonadres hebben. Soort van kip-en-ei-verhaal.
Dus ik zal creatief moeten zijn en ergens in moeten stappen in het kip-en-ei-verhaal.
Gelukkig heeft Billy me gisteren net verzekerd dat ik dat wel kan.
Het is eigenlijk net als met het bovenste stukje: je wordt vrolijk omdat je lacht en omdat je lacht wordt je vrolijk.

misschien is het zwaar om bij de top te komen, maar als je je doel bereikt hebt kun je genieten van het uitzicht

Uitdagingen maken je creatief en vindingrijk. Creativiteit zorgt er voor dat je uitdagingen aangaat en overwint.

Toen las ik vanmorgen ook nog eens de blog van Zussenliefde (een aanrader!) waarin stond: Ik vermag alle dingen, in Hem die mij kracht geeft.
Precies, zo is het.
De hele dag had ik dat lied in mijn hoofd. Soms is dat verschrikkelijk irritant, maar in dit geval werd ik steeds weer herinnerd aan het feit dat ik het allemaal niet zelf op hoef te lossen.
Ik doe mijn best, God doet de rest.

Een gewone maandag, maar eigenlijk ook heel bijzonder.

Goed geschoten

Na de kerkdienst van vanmorgen hebben we een gezellige ochtend gehad. Ellen en Thijs hadden Target, ook één van de laatste keren...
Wij zijn, met Sanne, onze gast, naar huis gegaan. Waar we verder hebben koffiegedronken en plannen gemaakt voor de middag.
Het zou leuk zijn om te gaan kajakken, hadden we allemaal wel zin in. Maar helaas waren de kajaks niet beschikbaar. Dus tijd voor plan B. Dat was de Jack Eversberg op. Helaas, toen puntje bij paaltje kwam hadden de kids daar echt geen zin in. Tja, ze zijn de laatste tijd al een paar keer geweest. Ik hoop dat ik nog een keer bovenop kom voordat we naar Nederland gaan...

Toen haalde Ard de luchtbuks van Theo te voorschijn. De pallets waren bijna op, ze moesten eerlijk delen met elkaar. Zelfs Thijs kwam erbij.
Ard schoot de eerste drie allemaal raak. Sanne moest er even inkomen, net als Arjan. Maar uiteindelijk hadden ze allemaal evenveel punten. Thijs, die tot vandaag nog niet eens de buks aan durfde raken, schoot bij zijn tweede poging het balletje van de drijver. Gejuich alom.
Sorry, Theo, pallets zijn nu op. Maar we hebben een hoop lol gehad.

bezigheden binnen- en buitenshuis

Vanmorgen zag ik het al: een kleine pega-pega zat op het verkeerde moment op de verkeerde plek. Met als gevolg dat hij geplet was tussen de deur en de deurpost op Thijs zijn kamer. Arm beestje, arme Thijs. Hij heeft hem met liefde en compassie voorzichtig in een theedoek gepakt en daarna begraven in de tuin. Zonder theedoek....

Daarna heeft hij met gepaste tegenzin blaadjes geraapt in de tuin. Tja, je moet wat doen om de boel netjes te houden.
Gelukkig had hij vanmiddag een feestje, dat houdt het leuk. Ze gingen naar de Movies. Omdat het daar altijd berekoud is zei ik tegen Thijs dat hij andere kleren aan moest gaan doen. Even later hoorde ik hem roepen: Mam!!!!! Al mijn broeken zijn gekrimpt.
Het is zo'n lekker jochie. De sterke werkwoorden zijn aan hem niet besteed. Hij vervoegt consequent alles op dezelfde manier.

daarna zag het er zo uit...

Maar uiteindelijk vond hij nog wel een broek die hem paste. Voor de zekerheid heeft hij ook nog een trui meegenomen, zijn nieuwe. Om half zeven konden we hem weer ophalen bij de Pizza Hut. Was een gezellig feestje geweest, met vijf vriendjes. De tijd is een beetje voorbij dat de hele klas werd uitgenodigd.

plus twee broertjes, die niet mee naar binnen gingen. Wel stoer, die vijf jongens samen.

Ard is druk geweest met hekjes lakken, in de afgelopen week. Ziet er weer strak uit. Verder heeft hij onkruid gespoten. Niet dat het zo hard gaat, met het onkruid. Zolang het droog is groeit het bijna niet. Maar de laatste dagen heeft het af en toe wat geregend. En al die kleine beetjes zorgen er dan wel voor dat de groene sprietjes weer boven komen.

dit is de woestijnroos, die bloeit en bloeit en bloeit

Donderdag had ik een sollicitatiegesprek. Was erg leuk. Wat fijn toch dat er zulke mogelijkheden zijn.

donderdagochtend, zeven uur, ik zat er klaar voor

Komende week hoor ik er meer van. Dat wordt dus nog even spannend.
Tja, en dan nog steeds op zoek naar woonruimte. Ik sta nu ingeschreven. Wie weet, helpt het.

Met dat alles komt de terugreis steeds dichterbij. Het gevoel van afscheid nemen wordt steeds sterker. Nog één keer beamen, bijvoorbeeld. En, bedacht ik me, hoeveel donderdagen heb ik nog om mensen bij langs te gaan? Niet veel... De komende donderdag hopen we afscheid te nemen van de kinderpsychiater, Karin Hermans. We hebben goede jaren gehad bij haar. Ellen heeft iets leuks voor haar gemaakt, dat gaat ze dan geven.

Het heeft even geduurd, maar we hebben weer muizen op visite. Ook in het appartement. Onze gasten vonden een muisje in de muizenval... dat leverde enig gegil op. En een leuk filmpje :)
Daarna hebben ze muis én muizenval in één keer weggegooid. Nu blijkt dat er meer mensen last hebben van muizen, er was geen muizenval meer te krijgen, hier in de buurt. Dus hebben we iets anders lekkers voor ze klaarstaan. Zien of dat ook werkt.

Proeven

Zoals Arjan van alles op technisch gebied proeft en beproeft, zo gaat Ellen op kookgebied proeven nemen.
Gister had ze bedacht dat ze ijs wilde maken. Daar was ik niet direct heel enthousiast over, omdat ik dacht dat dat niet zo makkelijk was.
Daarom moest ze mij eerst een recept laten zien, zodat ik een beetje kon inschatten of dat zou gaan lukken. Een half uurtje later had ze een simpel recept met filmpje opgezocht. En ging ze mee naar de Centrum.
Gecondenseerde melk en slagroom en een chocoladereep, vanille extract had ik nog wel in de koelkast.

Ze moest tien minuten mixen. Dat deed ze vol toewijding. Ze kreeg zelf al wel de indruk dat het niet helemaal goed kwam. Uiteindelijk werd het in de vriezer gezet en moesten we afwachten.
Nee, het was niet wat je je bij ijs voorstelt, zal ik maar zeggen. Volgens mij is de slagroom te lang geklopt. Even goed smaakt het wel, alleen een beetje hard en een beetje klonterig, niet echt romig.
Nu ja, het is best goed om dingen te proberen. Van je fouten kun je leren. En inderdaad, het is best lastig om zelf ijs te maken.
Gelukkig hadden we er niet echt op gerekend dat we ijs als toetje hadden....

Vandaag gingen Ellen haar EFO toetsen weer verder. Ze kreeg onder andere het woord: proeft :) bij spelling.

Voorlopig zit ik weer op mijn plekje op Damacor. Mijn collega, met wie ik daar meestal samenwerk, zit in de lappenmand: ze heeft haar voet gestoten aan een balk en daarbij haar teen gebroken. Gister heeft ze geprobeerd om te werken, maar dat ging natuurlijk niet. Nu mag ze een maand niet werken, de teen moet eerst genezen. Een flinke beproeving...
Ook voor mijn leidinggevende, want het is de tweede collega die langdurig ziek is. Ja, dat wordt nog even hard werken, deze laatste weken.

Ook Thijs moet nog even hard werken. Hij kwam, zwaar gefrustreerd, in de auto, vanmiddag. Vijf bladzijden sommen, twee bladen taal. Vooral de herhalingen van rekenen vindt hij vreselijk. Als je het al gemakkelijk vindt, waarom moet je dan ook nog alles herhalen?
Om het frustratieniveau enigszins te laten zakken heb ik alles samen met hem gedaan. Want het opschrijven is ook nog eens een bron van frustratie. En zo hebben we gezellig samen de schouders eronder gezet.

Vervolgens voorzag ik voor morgen nieuwe ellende, want er stond ook nogal wat voor donderdag op de planning. Het leek mij verstandig om in elk geval iets daarvan te doen.
Nieuwe tranen, maar uiteindelijk hebben we daar ook meer dan de helft van gedaan. Daarna was Thijs wel opgelucht dat een deel van de rijstebrijberg al was verdwenen. Soms is het goed om vervelende dingen niet uit te stellen.... maar ook dat moet je leren.

Rijk

Vandaag vierden we het Pinksterfeest. Alhoewel, vieren is misschien een beetje te veel gezegd. Het komt meer neer op herdenken. In elk geval hebben we er thuis en in de kerk bij stil gestaan dat de Heilige Geest naar ons toe is gekomen. Dat Jezus ons na zijn hemelvaart niet alleen achter heeft gelaten. Dat zijn Geest in ons werkt, bij ons is, dat we de Geest aan het werk zien, in ons en om ons heen. Daarin ervaren we wel de rijkdom van het geloof.

Vanmorgen hebben we hier Open Huis gehad. Iedereen is dan welkom, in dit geval bij ons thuis, die zin heeft in een praatje, contact, gezelligheid. Ik had gister al heel enthousiast een grote pan kippensoep gekookt. Want het is niet leuk om dan een poos in de keuken te staan en je gasten aan elkaar over te laten. Eerst had ik bedacht dat ik dan kipfilets zou halen, maar je zult altijd zien, die zijn er dan net niet in de Centrum. En een hele kip is wel iets meer werk. Vandaar, gisteravond gekookt en geplukt. Soep afgekoeld en in de koelkast geparkeerd.
Zo kon ik vanmorgen meegenieten van de koffie, de gesprekken en de gezelligheid.
Ellen hadden we ingehuurd voor kinderoppas. Ze had de doos met pop en kleertjes van de zolder gehaald en vermaakte daar de kleine meisjes én jongetjes mee.

Tenslotte hadden we vanavond kring. Bij Herman en Anja. We hebben heerlijk gegeten van de gehakttaart! Vervolgens hebben we doorgepraat over de gelijkenis van de wijze man die zijn huis op de rots bouwde en de dwaas die zijn huis op het zand bouwde.
We kwamen er op uit, na een lang gesprek, dat we zo rijk zijn met de mogelijkheid om in vrijheid bij elkaar te komen, over de Bijbel te praten, samen met elkaar te eten en elkaar op te bouwen in het geloof.
Ik weet zeker dat dit één van de dingen is die ik het meest zal missen: de kring, de gesprekken, het vertrouwen in elkaar.
Daarom had ik nog een paar leuke foto's gemaakt. Alleen heb ik mijn fototoestel bij Herman en Anja vergeten... helaas, geen foto's bij de blog.

Van alles opgelost...

Bij alle feestelijkheden van gister was ik nog vergeten om te vertellen dat de wasmachine het begeven had. Gezien de frequentie waarmee ik dat ding gebruik is dat een regelrechte ramp. Natuurlijk kwam de ellende niet zomaar uit de lucht vallen. Al een tijdje maakte hij nogal kabaal bij het centrifugeren. Tja, en dan is het op een dag gebeurd.
Gelukkig zit Ard op een school met veel dames en zo was het een koud kunstje om een wasmachine-mannetje op te sporen. Tot mijn verbazing een Nederlandse man. Met het uiterlijk van een kantoorbediende. Even goed heeft hij echt verstand van zaken wat wasmachines betreft. Hij had snel bekeken dat de motor afgebroken was. En ook de schokdempers werkten niet meer.
Nee, dat verbaasde mij niet. Ik was gemiddeld zeker twee wassen op een dag. Met heel veel lakens en badhanddoeken. Die maken de was erg zwaar.
De man was niet voor één gat te vangen, hij bedacht een oplossing. De motor met langere bouten muurvast zetten. Dan is het probleem van de schokdempers nog niet opgelost, maar kan ik wel weer wassen. De bouten moest hij vandaag eerst gaan kopen. Hij beloofde gisteren om vandaag terug te komen.
Alleen, toen hij om kwart voor zeven er nog niet was, had ik de hoop al opgegeven en zat ik allerlei oplossingen te verzinnen voor die berg wasgoed die zich in twee dagen al opgehoopt had.
Gelukkig heeft iemand in de buurt mijn witte was, die dus kletsnat in de machine zat maar niet gewassen was, voor mij gewassen en gedroogd, vandaag. Ik kon het zo ophalen, het rook verrukkelijk en het was ook nog eens netjes opgevouwen. Wat een luxe!
Tegen zeven uur was mijn wasmachineman toch nog gekomen. En inmiddels draait de machine weer. Daar kan ik dan zo blij van worden. Want ik ben erg dankbaar dat Tine mijn was gedaan heeft, maar om nu al die wassen weg te brengen.... nee, dat toch liever niet. Nu stop ik de machine iets minder vol en zal het voorlopig wel weer gaan.

En dan nog een stoere actie van mij. Echt, ik had niet gedacht dat ik dat ooit zou durven. Maar ik heb in de Pick-Up gereden. Ard moest gelijk van school door naar Hato, naar Bonaire. Ja, als je tickets krijgt, kun je niet al te kritisch zijn op de tijd die ze bespreken.
Dat betekende dat de Pick-Up op Hato stond en dat die naar huis gereden moest worden. Dus ik ben samen met Sanne, gast van ons, er naar toe gereden. Met knikkende knieën in de auto gestapt. Sanne bood wel aan om de Pick-Up te rijden, maar dat vond ik ook te gek. Het duurde even voordat ik de auto gestart kreeg, (het is én een diesel én geen automaat...) maar het is goed gekomen. Voor de zoveelste keer was ik blij dat we zo dichtbij Hato wonen. Je zal helemaal naar Santa Catharina moeten...

Tenslotte heb ik vanmiddag, voor alle enerverende acties, al de presentatie voor zondag gemaakt. Wat een rust als dat voor vrijdagavond al klaar is! Sjonge, echt helemaal af. Tenzij... nu ja, misschien nog een beetje presentatie voor de preek erin.

Dus heb ik vanavond lekker met Thijs spelletjes zitten doen. Zo waar heb ik Keltis van hem gewonnen, dat gebeurt bijna nooit. Thijs kan heel goed risico's inschatten en de juiste keuzes maken. Ik ben vaak veel te voorzichtig. Even goed heeft Thijs gewonnen met Stratego, kaartspel. Dat is echt een heel leuke variant op het gewone Stratego-spel. Thijs vindt nog steeds dat er meer geluk bij komt kijken dan strategisch inzicht... dan heeft hij vaak geluk.

Klein feestje

Klein feestje voor mij, vanmorgen. Ik kreeg bericht dat ik een gesprek heb bij het Sint Jansdal, voor een vacature bij het Lab. Een functie die precies bij mij past, het werk dat ik ooit in Zeewolde al deed. Hier ook drie jaar heb gedaan. En dan ook nog in het ziekenhuis waar ik heel graag weer wil werken. Wat ben ik hier blij mee! Gaat natuurlijk nog wel even spannend worden, maar tot zover ben ik in elk geval al gekomen.

Ard viert een feestje, want hij mag, onverwacht, weer naar Bonaire voor de Sea Turtles en nog wat andere zaken.

Thijs vond het vanmiddag zeker geen tijd voor een feestje. Hij is geen vriendjes met de juf, want zij had een enorme hoeveelheid huiswerk opgegeven. Vandaag, voor morgen. Er is een klasse-app en die ontplofte vanmiddag bijna. Thijs was dus niet de enige die verontwaardigd was.
Ik heb hem een tikkeltje geholpen bij het maken van een samenvatting van aardrijkskunde. Met dat hij het zelf niet hoefde te schrijven werd het voor hem al heel anders. Want het onderwerp, Scandinavië, ijstijden, bosbouw en dergelijke, boeide hem bijzonder. Ik heb hem verteld wat hunebedden zijn, waar die zijn en dat je daar gewoon naar toe kunt gaan.
Dus, opa en oma, ik denk dat we maar eens een bezoekje in Drenthe moeten doen aan de hunebedden, deze zomer.
Thijs vroeg aan Arjan: Zou jij wel onder een hunebed begraven willen worden?
Arjan keek hem aan of hij het in Keulen hoorde donderen. Hoe kom je daar nou bij??
Ik wel, zei Thijs. Dat die stenen er nog zijn, van zo lang geleden al... Net als Theo heeft hij wel wat met geschiedenis.
Daarna moesten de sommen nog, die hij snel-snel van het bord had moeten overschrijven. Ik vrees dat er alleen al bij het overschrijven de nodige fouten zijn gemaakt. Maar zo lang hij tienen haalt op de toetsen komt het wel goed.

Thijs zijn feestje kwam vanavond. Hij lag net een poosje in bed en toen... ploep... gingen alle lichten uit. Stroomuitval. Dus de fan ging ook uit, dus vond Thijs dat een reden om weer uit bed te komen. Ellen stond onder de douche, die dacht dat er iemand grappig wilde zijn door het licht uit de doen.
Maar nee, dit kwam ergens anders vandaan.
Even later zaten we met kaarslicht en breeklicht op de voorporch, gezellig met z'n allen koffie en thee te drinken. Thijs en Ellen vonden dat ze zonder fan echt, echt niet naar bed konden. Veel te warm...
Nu ja, zo lang het niet elke avond gebeurt moet het kunnen, zo'n feestje...

De laatste keer...

Dit zijn van die weken van 'de laatste keer'. De laatste keer een telefoonkaartje gekocht, bijvoorbeeld. Tenminste, dat hoop ik dan. Ik bel niet veel, doe met vijfentwintig gulden twee maanden. Het meeste gaat toch via facebook, WhatsApp, mail en dergelijke. Alleen als ik onderweg ben, en geen internet heb, dan is bellen wel eens handig. Of sms-en.
Nu denk ik er over om morgen eens naar de woningbouwvereniging in Ermelo/Harderwijk te bellen. Ik heb me ingeschreven, maar nog niks gehoord. Hiervandaan bellen is in de eerste plaats lastig vanwege het tijdsverschil, en in de tweede plaats een kostbare geschiedenis. Zo heb ik ook wel eens de Belastingdienst in Nederland gebeld. Dan ben je in no time door je geld heen. In dat geval zou het wel eens nodig kunnen zijn dat ik nog een keer een laatste telefoonkaartje moet gaan kopen.

Vorige week had ik alle statistieken weer ingevuld op mijn werk. Nu nog één keer, de eerste week van juni... Dan moet ik een collega in gaan werken daarvoor. Gelukkig voor haar heb ik er wel een meer logisch geheel van gemaakt, maar toch, het blijft een hele klus. Waarbij je ook nog de medewerking van collega's moet zien te krijgen. Die moeten hun lijstje invullen, ergens tussen hun gewone werkzaamheden door. Ik vind het wel een uitdaging om ze te motiveren om het snel te doen, zodat ik alles, het liefst voor de vierde van de maand, in de computer kan zetten.
Wij hebben al eens een compliment gehad dat we, als Lab, elke maand zo vlot onze gegevens inleveren. Dat is dan toch leuk!

Vandaag is Ellen begonnen aan haar laatste EFO :) Ze is vol goede moed en vol zelfvertrouwen. Ze heeft het gevoel dat ze het goed gedaan heeft, vandaag: Papiaments. Morgen nog een keer en dan vrijdag Nederlands en rekenen. Ook daar heeft ze geen zenuwen voor.
Ik kan nog buikpijn krijgen als ik denk aan vorig jaar. Dat we dachten dat ze aan haar laatste dagen op de basisschool bezig was. Met de klapper bij de uitslag: nog een jaar. Nee, dat was zeker geen leuke ervaring. Hoe dan ook weten we dat ze nu echt aan het einde van haar basisschooltijd is.
Ook al was niet alles leuk, dit jaar, ze is wel heel erg gegroeid in haar ontwikkeling. En dat neemt ze mee haar leven in! Gelukkig ervaart ze dat zelf ook.

Moederdag

Gisteravond had Thijs al geïnventariseerd wat voor ontbijt ik graag wilde. Ik mocht mijn bestelling opgeven. Twee crackertjes met jam, juice en thee. Voor mij het ultieme genieten: ontbijt op bed. Het gebeurt nooit, dus tegen dat het moederdag is geef ik een paar ondubbelzinnige hints. Het werkt.
Overigens vertelde Thijs me dat hij ook heel graag ontbijt op bed wil. Lastig puntje is dat hij altijd al om een uur of zes uit bed is, en ik niet in het weekend.
Zo hoorde ik vanmorgen om zeven over zes al gerinkel van bordjes en de koelkastdeur. Ik dacht: dat wordt een vroeg ontbijtje of sloffe crackertjes. Maar kennelijk ben ik weer in slaap gevallen. Want om tien voor zeven ging de wekker en schrok ik wakker.
Thijs bleek ik de kamer te zitten en had gewacht op enig teken van leven van onze kant. Onmiddellijk kwam hij in actie. De thee moest nog gezet en de crackertjes gesmeerd, anders werden ze zacht, zei Thijs. Kwam dus helemaal goed. Ard heeft hem nog een handje geholpen. En zo heb ik genoten van mijn ontbijt op bed.
In alle rust, want ik hoefde niet te beamen, Ard hoefde niet te zingen, dus konden we op ons gemak richting kerk.
Ellen is ook weer thuis, na haar logeerpartij. Die heeft een paar dagen genoten van onverdeelde aandacht bij oom Herman en tante Anja.
Van Ellen kreeg ik een kunstwerk, moet nog even gelamineerd worden. Met een heel lief briefje erbij. Dat zal ik voor altijd bewaren. Als we dan weer eens botsen, tenslotte gebeurt dat best wel eens met een dochter in de puberteit, dan hoef ik daar maar even naar te kijken om te weten hoeveel ze van mij houdt.

Moederdag is ook gemis. Van een moeder die negenduizend kilometer verderop woont... alhoewel ik dat gemis niet alleen op moederdag voel. Ik zie er erg naar uit om mijn ouders straks weer in levende lijve te zien!
Gemis van Theo. De consequentie van een kind dat volwassen wordt en zijn eigen weg gaat. Het hoort bij het leven en dat is goed.
En het gemis van onze Femke, er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan haar denk. Juist op moederdag, op haar verjaardag en haar sterfdag zijn het gemis extra voelbaar. Ik kan niet even appen of skypen zoals met Theo.
Nu heb ik pas het boek 'Deadline' van Randy Alcorn weer gelezen. Daarin beschrijft hij situaties vanuit de hemel. Zoals hij zelf achterin het boek zegt: buitenbijbels, maar niet onbijbels. Ik vind er in elk geval veel troost en bemoediging in. Vooral in het idee dat mensen vanuit de hemel ook naar de aarde kunnen kijken, hoe ze situaties ervaren in de aanwezigheid van God en van Jezus. Het is bijzonder om er op die manier tegenaan te kijken. Misschien, wellicht, is het heel anders, maar dan zal het alleen maar nog mooier en beter zijn. Wat hebben we een geweldige toekomst voor ons!

Oververhit

Op facebook is te zien dat het in Nederland prachtig weer is. Ik zag al foto's voorbij komen van fris-groene weilanden met rood-bonte koeien.
Theo stuurde een app-je met de mededeling dat het vijfentwintig graden is. Wat hem betreft mag het de rest van de zomer zo blijven.
Ondertussen wordt hier gezucht en gesteund van de hitte. Gelukkig waait het nog wel lekker. De ene dag iets meer dan de andere, maar toch. Het is wel al tweeëndertig graden. Dat is dan de echte temperatuur. De gevoelstemperatuur ligt daar nog een stukje boven.
Zo lang ik in het ziekenhuis bezig ben, lekker in de airco, heb ik nergens last van. Zelfs als het zo druk is als vanmorgen... (vakantie??  met z'n allen naar het lab!) maakt het niet uit. Maar als je dan de deur uitstapt dan krijg je een klap in je gezicht. Allemensen, wat een hitte.
Toen stond er op de site van de meteo: droogte houdt nog drie maanden aan. Dan pas is er weer kans op regen van betekenis. Kans op...

Het heeft te maken met El Niño. De passaatwind die te zwak is, het warme zeewater niet wegvoert van Peru naar Indonesië. En dan vervolgens allerlei andere effecten veroorzaakt. Waaronder dus de droogte hier. Dit kunnen ze goed voorspellen, want zo net kwam ik een artikel tegen van 29 augustus vorig jaar waarin stond dat de droogte en warmte aanblijven tot april 2016. Hebben we natuurlijk wel twee keer flinke hoosbuien gehad in november vorig jaar. Maar dat brengt het gemiddelde van de neerslag niet op normaal niveau.

Dat app-te ik naar Theo. Waarop Ellen reageerde met 'oke'. En ik haar erop attendeerde dat zij er nog maar zes weken last van heeft. Daarop schreef Ellen 'dat schild'. Toen kon ik haar niet meer volgen.
Wat had dit met schildpadden te maken? Ik scrolde naar boven. Had ik iets gemist? Ik kon het niet vinden.
Bleek even later dat ze bedoelde 'dat scheelt'.
Dat deed me denken aan lang geleden, Ellen was zo'n anderhalf jaar. Een vrolijk, energiek kind. Die wel hield van grapjes, zo klein als ze was. Bijvoorbeeld scheel-kijken. Zat ze gekke bekken te trekken in de kinderstoel en zeiden wij: Ellen, kijk eens scheel? Dan hield ze haar koppie schuin en draaide haar oogjes helemaal weg.
Op een dag had ik het over de schil van een appel. Ging Ellen ook scheel kijken. Zij hoorde het verschil niet.
En zo kan het dus nu nog gebeuren dat ze schild en scheelt door elkaar haalt. Maar ze kijkt niet meer scheel...

De jongens, Daniël logeert een nachtje bij ons, gingen vanmiddag een rondje zwembaden doen op het park. Klein beetje illegaal, maar het is een sport voor ze om dan naderhand te kiezen wat het mooiste zwembad is. Toen ze weer thuiskwamen puften ze van de hitte en even later lag Thijs op apegapen op zijn bed. Hoofdpijn, moe, oververhit...
Hij heeft een paracetamol genomen en ik heb een koelelement in een theedoek op zijn rug gelegd. In no time was hij in slaap. Daarna was hij bijna niet meer wakker te krijgen. Ik twijfelde nog of ik hem de hele nacht door zou laten slapen, maar dat leek me toch niet zo'n goed idee. Hij zou vast halverwege wakker worden van de dorst en honger. Het kostte wel wat moeite, maar hij heeft uiteindelijk gesmuld van de nasi, dus toch goed gedaan.