Hopi awa swa!!

Verhaal van Thijs:
De dag begon nog met een zonnig zonnetje, het leek alsof alles hetzelfde was. Maar schijn bedriegt! Om ongeveer 7 uur begon het een beetje te regenen. Al gauw werd het een hevige bui. Het water stroomde  naar de rooi. Het was heel speciaal want het was erg heftig en er kwam veel grond en vieze dingen mee. Al gauw om ongeveer 11 uur

stroomde de rooi over.
Dat was wel eens eerder gebeurd, maar nog nooit zo heftig. Toen we voor de honderste keer op de porch naar de regen gingen kijken kwamen papa en ik op het idee om te gaan surfen op de asfaltweg. Dat is normaal een heel dom idee, maar waarom zouden we het niet doen? Het water stroomde daar echt hevig over de straten en er was een hele golf ontstaan. Maar dat kwam omdat er een soort zandbank van grond en zand was ontstaan. daar kan je niet echt op gaan surfen.

Dus eerst probeerde ik het op mijn buik, dat was heel leuk, maar ik dreef toen wel snel weg. Ik dreef zo naar de baai toe. dat was niet de bedoeling. Dus ging ik staan maar het leek wel alsof mijn voeten onder mijn benen weggeschopt werden. Maar wie is sterker? Thijs of het water? Natuurlijk Thijs, dus ik ging snel naar papa toe. Die stond met een natte broek en roze paraplu natuurlijk weer foto's te maken, waarom niet? Thijs kwam op het idee om achter de auto te gaan liggen.

Er stonden geparkeerde auto's die bijna volliepen en daar achter waren golven ontstaan. En natuurlijk probeerde ik daarachter te gaan liggen. Toen maakte ik een fout.... Ik kwam met mijn knie op het asfalt terwijl ik snel verder werd gesleurd.   Ik stond snel op en rende naar papa. Mijn knie begon te prikken en thuis keek ik er eens goed naar, er was een heel gat. Nu, in de avond, heb ik verband om mijn knie en een pleister op mijn andere voet, waar een snee zit.

Papa had de foto's op FB gezet en die werden geliked en door andere mensen overgenomen en gedeeld. Dat was heel leuk, ook een journalist nam ze over en toen werden ze daar meer dan tweehonderd keer geliked en wel 30 keer gedeeld. de mensen vonden het jongetje van Bluebay wel leuk en het was dus de pijn wel waard.

Ik zou het een volgende keer wel weer willen doen, maar dan zonder dat mijn knie open gaat.

Vrouwendingen en mannendingen...

Sorry, soms zijn wij heel traditioneel in het verdelen. Zo hadden Ellen en ik al heel lang het plan om eens sushi te gaan eten. Niet dat dit nu zo speciaal een vrouwending is. Ik denk dat er genoeg mannen zijn die het heerlijk vinden. Maar wel omdat we graag iets samen wilden gaan doen...
Vandaag was het dan zo ver. In Sambil, onze nieuwe shoppingmall, zit een foodcourt. Met onder andere een sushibar. Lekker dichtbij, gezellig, konden we ook nog even shoppen... toch, Thijs?

Sinterklaas komt aan (foto: Dick Drayer)

Alleen hadden we beter een andere dag uit kunnen kiezen om te gaan. Want, vandaag kwam Sinterklaas aan op Curaçao. En kennelijk waren er nog heel veel mensen wel blij met dit feest. Vanmorgen was het al groot feest in de stad en vanmiddag, om half 5, toen wij net aankwamen bij Sambil, kwam de beste man met een enorme massa Pieten (zwart!!) ook daar aan. In de tussentijd was Sinterklaas met Pieten en muziek en al naar Westpunt geweest.
Ook al is Sambil een Venezolaans bedrijf, ze pakken heel handig ook de lokale feesten mee. Dus vandaag liep al het personeel in Sinterklaas-t-shirts. Klonken er Nederlandstalige Sinterklaasliedjes door de hele mall. En werd het verder op traditioneel Curaçaose manier gevierd. Dat wil zeggen, met een grote drumband. Dat allemaal binnen in een hoge, galmende ruimte... wij noemen dat herrie. Te zien aan de hoeveelheid Curaçaoenaars, Venezolanen en weet-ik-wat voor nationaliteiten nog meer die daar met z'n allen staan te dansen en te swingen, schat ik in dat het Sinterklaasfeest hier voorlopig nog niet afgeschaft is. Ook al is er een groepje mensen dat dat graag zou willen.

Heel Curaçaos... (foto: Dick Drayer)

de protesten tegen Sinterklaas en Piet (foto: Dick Drayer)

en de menigte vóór Sinterklaas en Pieten (foto: Dick Drayer)

Ellen en ik hebben toch maar een hapje sushi gekocht. Al was er geen stoel meer vrij, zelfs geen puntje van een bank om even te zitten. Dus hebben we ergens aan de rand een plekje op de grond gezocht. Daar hebben we gesmuld van de sushi. Voor herhaling vatbaar... maar dan op een rustig moment.

Ondertussen was Ard met Arjan en Thijs de berg op die we vanuit ons huis kunnen zien. Aan de voorkant. Achter hebben we ook wel een berg, wat heet berg..., maar die is voor een andere keer. Ze hadden een rugzak mee met knakworstjes, broodjes en soep. Het was wel even doorzetten voordat ze boven waren. En als ik Thijs mag geloven was hij degene die de juiste weg vond, maar uiteindelijk kwamen ze boven en konden ze genieten van het uitzicht, de zonsondergang en de broodjes knakworst.

uitzicht vanaf de Jack Evertsberg, in het midden zie je ons huis 

en in de verte de Christoffel

de trots en glorie van Curaçao (als je de regering mag geloven...)

gebroeders

als je goed kijkt zie het het Hilton, speciaal voor Margriet

met nog 2 lucifers te gaan was het net op tijd gelukt om het vuur aan te krijgen

Enne, shoppen... Thijs zijn definitie is: shoppen is dingen gaan kopen die je niet nodig hebt.
Hij heeft samen met Ard kleren gekocht. Dat was dus duidelijk geen shoppen, want het was hard nodig. Vond hij vooral zelf. Al was ik het wel een beetje met hem eens. Want zijn shorts kreeg hij bijna niet meer over zijn billen (en dat zijn nog wel zulke kleine kadetjes) en ze vielen bijna uit elkaar van ouderdom en gebruik. Ook zijn slippers hingen nog net in elkaar.
Thijs vond het verschrikkelijk oneerlijk dat hij geen kleedgeld krijgt. Hij wilde heel graag zelf kleren kopen. Je zal maar de jongste zijn... Nu had Ard wel een beetje medelijden met Thijs, dus hij had aangeboden om vanmorgen met hem de stad in te gaan. Thijs kreeg 50 gulden om kleren te kopen. Daar heeft hij 2 shorts, een paar slippers en 3 onderbroekjes van gekocht. Hij loopt er weer netjes bij. Met een gevoel dat hij ook groot genoeg is om zelf kleren te kopen. Al zal hij het voorlopig weer moeten doen met 1 gulden zakgeld in de week. Kleedgeld komt als hij 12 jaar is. Verschil moet er zijn.

Pesterijen?

De afgelopen tijd hebben we vaak stroomuitval. Een beetje vreemd. Waarom valt zo vaak de stroom uit, terwijl we, tot voor een paar weken terug, hooguit één keer in de twee à drie maanden stroomuitval hadden.

Misschien heeft het te maken met het feit dat wij horen bij het gebied waar de meeste protesten tegen de Isla zijn. Rechtszaken, beslaglegging, protestmarsen...
Overal hangen posters: Stop pollution, clean the refinery.
Tja, de raffinaderij wil ons doen geloven dat ze geen wetten overtreden, dat ze geen vervuilde uitstoot hebben, dat ze de internationale codes aanhouden.
Nu heeft iemand een dag gefilmd en dit versneld op facebook gezet. Wat zie je dan gebeuren? Dat het overdag wel meevalt met affakkelen en de rook, maar dat 's nachts de vlammen meters hoger worden. Dat vermoeden had ik al. Tenslotte kom ik er nog al eens langs. In het donker zie je de vlammen van het affakkelen kilometers ver in de omtrek. We worden mooi voor de gek gehouden.
Toch lijkt het er op dat er steeds meer protest komt. Vooral met de boodschap: de raffinaderij moet schoner. Ze hoeven niet persé dicht, maar het moet afgelopen zijn met de vervuiling.

Zonder miljoenen te investeren gaat dat natuurlijk niet lukken. Dus ja, het komt er dan wel op neer dat het waarschijnlijk toch op sluiten af gaat.
Maar al deze commotie vindt de directie van de Isla niet leuk. Dat hoor je terug in de onzin die de woordvoerder de media in slingert. Eén en één is twee. Jullie, onder de rook van de Isla, roepen het hardst? Ha, dan zullen jullie het merken. We sluiten de stroom minstens een keer of drie per week af. Bij voorkeur 's avonds of 's nachts. Nu zitten we inmiddels in het minder hete seizoen. Dus ook zonder stroom, dus zonder airco of ventilator... Ach, dat is best te doen. Als we dat er voor over moeten hebben, dan doen we dat.

Verder hadden we de afgelopen week alle avonden wel wat. Dat zijn we hier niet gewend. Druk, druk. En gisteren had ik een dag van het ziekenhuis. Retiro Spiritual, ik weet niet zo goed hoe ik dat in het Nederlands moet zeggen. Een geestelijke dag.
We gaan dan met z'n allen naar een hotel, dit jaar Hilton... We zingen veel, er is een soort van preek, toespraak door een pastor. En alle afdelingen moeten een presentatie doen. Dit jaar was het thema: feestvieren. Gelukkig heb ik een heel creatieve collega, die zonder moeite leuke ideeën uit haar mouw schudt. Ik wil best meedoen, zeg maar wat ik moet doen, als ik het maar niet hoef te bedenken.
Overigens was het een mooie dag. Het grootste feest was wel dat het ziekenhuis 45 jaar bestaat. Ter gelegenheid daarvan kregen we aan het eind dan ook een enorme taart, model bruidstaart. Heerlijk!
Vijf jaar geleden kon er geen feest gevierd worden, dus dit was des te mooier. Want 5 jaar geleden was net de storm Thomas over Curaçao gegaan, met vooral heel veel regen. Er heeft in ons ziekenhuis een meter water gestaan. Alle apparaten die op de grond stonden waren kapot. Dat was bijna alles, bij ons Lab. De patiënten waren op tijd geëvacueerd, maar voor de rest was het een drama. Nu is alles weer opgebouwd. Je ziet nergens meer aan dat het toen zo'n watersnoodramp is geweest. Behalve misschien doordat wij zoveel nieuwe apparaten hebben staan. Dankzij de sponsoring van verschillende bedrijven. Eigenlijk past dit verhaal dus helemaal niet onder het kopje 'pesterijen'.

Thijs wordt wel gepest, en nog wel door mij :) Althans, dat vindt hij. Want, zo zei hij vanmiddag, ik heb niks meer om aan te trekken.
Haha, dit is meer een meisjes en vrouwen uitspraak. Nu horen wij Ellen dit nooit zeggen. Die heeft dan ook pas een vloed van kleren gekregen. Tot haar onuitsprekelijke geluk.
Tja, Thijs heeft niet zulke connecties. Die moet het doen met wat van Arjan overblijft. Zo lang hij nog wat heeft om aan te trekken, zie ik de noodzaak niet zo om nieuwe kleren te kopen. Maar een beetje gelijk heeft hij wel. Want zijn schoolbroeken zijn aan de korte kant. Zijn shorts worden een beetje krap... Maar hij is heel kritisch op nieuwe kleren. Het moet precies goed zitten, niet te wijd, niet te strak, niet te hard (van stof), niet te kriebelig. Nogal sensitief ingesteld... Zelfs als hij zelf mee gaat om nieuwe kleren of schoenen te kopen, dan nog zal het even duren voordat hij die dingen ook daadwerkelijk aantrekt.
Dus we stellen het shoppen nog maar even uit.
O ja, dat was ook nog een mop. Thijs stelde voor dat hij met papa erop uit zou gaan.
Om te shoppen, zei Ellen. Nee, zei Thijs, om kleren te kopen.
Ellen en ik waren lichtelijk verbaasd. Eh, wat is het verschil?
Volgens Thijs is shoppen: dat je met tassen vol kleren weer thuis komt. En kleren kopen is dat je naar een winkel gaat, daar aanschaft wat je nodig hebt en dan weer naar huis gaat. Juist, definities. Misschien dat hij dan inderdaad maar beter met papa op stap kan gaan. De kans zit er in dat het met mij dan toch meer op shoppen zal gaan lijken...

Of heeft iemand nog een paar shorts liggen??

Metamorfose

Al een tijdje wilde ik graag weer eens naar de kapper. En eigenlijk wilde ik heel graag mijn lange bos haar kwijt. Elke morgen die klitten uitborstelen, wat een narigheid. Haren wassen, en helemaal met koud water!, nee, dat kan makkelijker.

Maar goed, er waren wat factoren die zorgden dat het even geduurd heeft voordat ik een afspraak kon maken bij de kapper. Vandaag was het dan zover.
Voordat ze de schaar erin zette vroeg ze: Weet je het zeker? Ha, ja, nou en of! En zo onderging ik een metamorfose. Het was meer dan 10 jaar geleden dat ik het zo kort had. Voordat Thijs geboren was en we de opnames hadden voor "Een goed begin". Logisch dus dat Thijs het helemaal niets vindt. Hij weet niet beter dan dat ik lang haar heb. Dat wordt nog even wennen. Hij vroeg al aan mij of ik het zo snel mogelijk weer wilde laten groeien. Helaas, dat denk ik niet. Althans, het zal wel groeien, maar het gaat er met net zo'n vaart weer af. Ach, ook dat zal wel weer wennen.
Ook Ellen was heel stellig. Ze zei: Ik vind het echt niet mooi!
Arjan schoot heel hard in de lach toen hij mij zag. Verder heeft hij zich er niet over uitgelaten.
En Ard? Die zei opgelucht: Ik dacht dat je het nog korter zou doen... Dat viel dus mee.

Ik ben blij dat ik het gedurfd heb. Heerlijk, niet meer dat gewicht aan m'n hoofd. En heerlijk om eens iets heel anders te doen dan anders. Pept je zelfvertrouwen lekker op.

Vanmorgen heeft het hier gehoosd! We zitten wel echt in de regentijd, inmiddels. Omdat de rooi naast ons huis nu helemaal leeg en kaal is, konden we goed zien hoe het water van de heuvels achter ons huis ernaartoe stroomt. Wow, dat gaat met een stroom! Het regende dan ook wel heel hard. Pas hebben ze het hek van Blue Bay vernieuwd. Er loopt een rooster door de rooi. Het water spoelde zo hard dat er allemaal bladeren en takken meekwamen. Die bleven hangen achter het rooster. Ik hoop maar dat ze dat gauw een keer gaan schoonmaken, anders hebben we bij een volgende stortbui wel een probleem.
De rooi liep voor ons huis al gauw halfvol. Nu vieren daar de kikkers hun feestje. En morgen doen de leguanen waarschijnlijk gezellig mee.
Even goed scheen vanmiddag weer de zon en kreeg ik alsnog mijn was droog. Heel fijn, want er was nogal wat water onder de ramen door gekomen, dan leggen we handdoeken in de vensterbank. Zo had ik er een heel stapeltje kletsnat. Mocht het nu vannacht of morgen weer gaan regenen, dan zijn ze nu in elk geval eerst schoon en, vooral belangrijk: droog.
Door de regen, niet alleen vanmorgen, maar al een anderhalve week regent het regelmatig, springen de nieuwe groene blaadjes uit de bomen. Alles wordt in rap tempo fris groen.
We hebben dit weekend gasten van Bonaire. Een van hen denkt dat het hier veel groener is dan op Bonaire. Hij kan haast niet geloven dat dit van de laatste week is. Overigens was op de radar te zien dat het op Aruba en Bonaire gewoon droog is gebleven, vandaag. Een smalle band met buien trok precies over Curaçao... Jammer voor onze buur-eilanden, want ook daar konden ze wel wat water gebruiken.

impulsief

Dat heb ik nu zelden, impulsieve buien. Maar vandaag was zo'n bijzonder moment.
Thijs had een feestje bij de Movies, een klasgenootje vierde daar haar verjaardag. Dus hij moest er aan het eind van de middag gebracht worden. Wat Ellen tot de vraag bracht: Kan ik dan ook niet...?
Ach ja, waarom ook niet?
Dus ik heb Ard ge-sms-d. Of hij het eten zou kunnen klaarmaken. Ergens, begin van de avond. Dat was oké.
Ellen wilde het liefst naar de film van Sinterklaas. Kan nog net, als je 14 bent...

Ik had haar wel voorbereid op de mogelijkheid dat het vol zou zitten. Vandaag was het 2 kaartjes voor de prijs van 1. En de tijd, kwart voor 5, leek me wel aantrekkelijk.
We lieten Thijs achter bij het jarige vriendinnetje, onze film begon iets eerder. Komen we de zaal binnen: niemand, echt niemand! Wat een lol.
Iets na ons kwamen nog een moeder met een meisje. Zo hebben we daar gezellig gezeten. Leuke film, de club van Sinterklaas en de verdwenen schoentjes. Komen we tenminste een beetje in de Sinterklaas-stemming.
De film was iets na 6 uur afgelopen. Toen moesten we nog tot half 8 wachten op Thijs. Peter Pan duurde wat langer. Zitten we in de hal te wachten, zegt de moeder van het jarige meisje tegen Ellen: Of wil je ook de film zien? Want ik heb nog een kaartje over...
En zo heeft Ellen 2 films zitten kijken. Dat is nog eens waar voor je geld.
Ik vond dat ze een uitje wel verdiend had. Want, volgende week bij het rapport, krijgt ze haar voorlopig schooladvies mee. En dat is: VSBO. Ze is zo gelukkig! Het gaat ook steeds beter. Voor rekenen krijgt ze steeds hogere cijfers. Ze ploetert zich moedig door het Papiaments heen. Voor Spaans had ze vandaag een 8 gekregen.
Dus daarom die impulsieve bui van mij. Ach, het kwam allemaal mooi uit.

Seaturtles!

Vorig weekend ben ik (Ard) met Arjan naar Klein Curacao geweest om daar weer aan de slag te gaan met de STCC, het zeeschildpad conservation team. Vanaf dit voorjaar zijn we vrijwilliger en we hebben al heel wat (mooie) dingen mee mogen maken.

Vanavond was ik te gast in een live radioprogramma (Business as Unusual) om daar ter plekke meer te vertellen van het werk als vrijwilliger en het belang van schildpadbescherming. Thijs zag het niet zitten om mee te gaan, maar de rest van de family ging mee als supportteam. Een van de onderwerpen van dit interview was de tocht naar Klein Curacao, waar we een zender hebben kunnen plaatsen op een schildpad. Een unieke ervaring waar Arjan eerst over schrijft.

Na een behoorlijk uitputtende schooldag gingen we weer eens naar Klein Curacao. Op school haddden we het 7e en 8e gym: in de hete zon lekker over het veld rennen... 
We gingen met de Kailani; de boot waar ik ook de allereerste keer mee ben gegaan. Het is een behoorlijk kleine boot dus we slingerden behoorlijk. Gelukkig was er niemand van ons team van vrijwilligers (10 man) erg gevoelig voor zeeziekte. Bij aankomst moesten we de boot uitladen. Er is daar helaas (nog) geen steiger, dus we konden gelijk lekker afkoelen in het water. 

Nadat alle spullen bij de Mermaid stonden, waar we 
droog konden slapen (HEEL erg bedankt) verdeelden we de nacht over verschillende shifts; elk van 2 uur. Papa en ik waren bij de tweede shift en konden dus nog even liggen en gelukkig even rustig aan doen, want het werd een behoorlijk intensieve nacht.

Wij namen (met Joey), turtle beach, aan de oostkant. Dit betekent dat het erg winderig was en dus ook erg koud. In de eerste shift van ons gebeurde er niets, We gingen lekker slapen voor een magere 1,5 uur tot onze volgende shift. Die was vreselijk koud, het bleek de volgende ochtend uit de verhalen van de anderen dat het keihard geregend en gestormd had. Er waren zelfs drie boten losgeslagen. 

Halverwege de tweede shift stuitten we op turtle tracks. Pas na even kijken zag ik ~10 meter verderop een steen bewegen, wat natuurlijk geen steen was. Ondanks de maan was het dus heel moeilijk om de schildpadden van de rotsen te onderscheiden. Tegen die tijd was de schildpad al bijna bij het water. Verder gebeurde er niets tot zonsopkomst. De volgende dag hadden we voor onszelf, lekker zwemmen, meehelpen om het gebouw van de mermaid schoon te houden, veel drinken en natuurlijk slapen. Ik had die middag vier uur geslapen, waarna we gingen duiken. Die avond aten we lekker zelfgevangen lionfish. 

Dit keer deden we maar twee shifts: een van zonsondergang tot ongeveer 1 uur en een van 1 uur tot zonsopgang. Na ongeveer twee uur geslapen te hebben, kort voor de start van onze shift werden we gewekt door de anderen: miss Mermaid was aan land gekomen om haar laatste nest te leggen. 

Bij miss Mermaid was het niet nodig om haar vast te houden, ze had immers al een zender. Nadat ze klaar was met eieren leggen, gingen we naar Turtle beach, De kou weer in om te patrouilleren. Dit keer was het raak: na 9 attempts (zogenaamde draairuns, het water uit en er weer in zonder een nest te maken) begon een vrouwtje eieren te leggen. Toen zeker was dat ze eieren legde, haalden we de rest van de vrijwilligers op. Helaas bleven er een aantal in hun bed liggen. Onbegrijpelijk. Anyway, nadat ze klaar was met eieren leggen, probeerden we haar hogerop het land te krijgen, op de begroeiing zodat ze niet overal zand zou gooien. 

Na heel veel foto's een een zender op haar schild begon het al licht te worden en was de epoxy droog. Tijd om haar te laten gaan. Met de zonsopkomst zo boven de zee was het echt een prachtig gezicht en een mooi einde van deze 'missie'. 

Toen was het tijd om weer in te pakken en om te gaan. De terugreis was, zoals gewoonlijk, heel rustig. 
Op onze facebook sites staan veel meer foto's en ik denk dat je ze de komende tijd wel vaker tegen gaat komen, ook de mensen van Carmabi en in Nederland de RUG en WUR en Imares gebruiken ze. Het was een unieke ervaring en erg leerzaam. Ook zo bijzonder om contact te maken met zo'n groot dier en te voelen hoe ze door je handen en vingers op haar kop rustiger wordt. 

Vanavond hoorden we dat er een nieuwe sponsor is voor de derde schildpad, hopelijk levert de media-aandacht nog meer op, in februari is een congres in Lima waar we graag heen willen met het kernteam en volgend seizoen gaat het onderzoek ook weer verder. We blijven monitoren en hopen nog extra scholing en training te krijgen.

Ups en downs

Al weer een week voorbij gevlogen. Een week met ups en downs, zoals iedereen die kent.

Een up is wel dat Ellen een goed rapport tegemoet mag zien. Nog anderhalve week wachten, maar hoe dan ook ziet het er wel goed uit, dat blijkt wel uit de goeie toetscijfers. Papiaments, dat blijft een lastig puntje. Helaas is dat hier een belangrijke factor... Maar nu heeft ze dit weekend bladen meegekregen om te leren. Dingen als: een zwerm bijen, een kudde geiten, een school masbangu. En verder: wit als sneeuw, roken als... dan blijkt wel dat deze uitdrukkingen heel anders zijn dan in het Nederlands. Roken als een ketter is dan huma manera bapor (boot) en wit als sneeuw is: blanku manera lechi (melk). Dus hierbij hebben we de hulp van Vanessa ingeroepen, kunstoma van Ellen en Thijs, want daar kwamen we met z'n allen niet uit.
Gister is Ellen twee-en-een-half uur aan het oefenen geweest. Ze heeft zelf alles in wrts gezet. Wat een doorzetter! Net zo lang doorgaan met leren tot ze het helemaal kent. Ze hoopt dus op een 10, morgen. Ze krijgen de komende tijd twee keer in de week een lading huiswerk extra. De hele klas, Ellen niet alleen, om beter voorbereid te zijn op de EFO. Ook de meester is gemotiveerd om ze zo goed mogelijk voor te bereiden.
Ook een up voor Arjan. Van de hele klas van 30 leerlingen hebben er maar 6 voldoende punten om, mocht het nu overgangstijd zijn, over te gaan naar Havo 5. Arjan is daar, gelukkig, één van. Van die 6 zijn er 3 die al voor de tweede keer Havo 4 doen... Nu ja, ze hebben nog een maand of 7 om de cijfers op te halen. Arjan hoeft alleen maar CAV op te krikken. Daar is hier en daar iets fout gegaan. Dat gaat dan ook wel goed komen.
Een andere up was dat we woensdagavond met een groep van onze kring naar de film War Room zijn geweest. Ik dacht eerst dat het over de oorlog zou gaan, maar dat was niet zo. Het gaat over een stel met huwelijksproblemen, waarvan de vrouw kennismaakt met een oudere vrouw die haar vertelt wat zij zelf gedaan heeft: een ruimte in haar huis ingericht als 'War Room' waar ze bidt en uit de Bijbel leest, waar ze haar strijd voert tegen de duivel. Het is een film met een serieuze boodschap, maar ook met flink wat humor, wat het heel aantrekkelijk maakt. Wel heel Amerikaans, maar ja, daar moet je dan doorheen kijken. Een film die hier al een aantal weken elke avond uitverkocht is en dus nu nog met een paar weken verlengd is.
Wat mijn werk betreft, ikk heb te horen gekregen dat ik voorlopig op onze nieuwe locatie gestationeerd ben. En daar dus ook verantwoordelijk voor ben. Ik moet nog even zien hoe positief dat uit gaat pakken. Op zich ben ik er wel blij mee. Het is een prettige omgeving om te werken. We beginnen daar 's morgens met z'n tweeën, één van ons gaat dan de patiënten prikken die in het ziekenhuis liggen. Dat zijn er inmiddels soms wel meer dan twintig. Langzamerhand begint het steeds meer op een echt ziekenhuis te lijken... De sfeer is er ook prettig. Op de één of andere manier heeft iedereen zoiets van: met elkaar de schouders eronder en dan gaat het goed komen hier. Wat wel een beetje lastig is, is dat er helemaal geen Lab is. Dus al ons materiaal moet nog naar de hoofd-locatie op Groot Davelaar. Dat is soms best wel wat geregel.
Verder gaan we langzaamaan de regentijd in. Van de week hadden we al een hele ochtend regen met onweer. Jammer voor vakantiegangers, maar als Curaçaoenaars genieten we van zo'n dag. Ook vandaag viel er een dikke bui bij ons huis, maar Ard vertelde dat het bij de baai droog was. De natuur geniet ook van die regen, overal zie je het frisse groen te voorschijn komen.