Nóg een bijzondere dag...

Vandaag hebben we feest gevierd als gezin en als kerkelijk gezin. Theo en Yvanka Linzey hebben belijdenis gedaan in een feestelijke dienst. Als ouders hebben we gezongen in de band, Arjan verzorgde weer de techniek en Thijs was collecte-assistent. Ellen heeft in de zondagschool geholpen met de verwerking en na de dienst hebben we de hele gemeente op visite gehad thuis op Bluebay.

Al met al een drukke dag, maar heel gezellig, mooi en bijzonder.
Theo heeft vandaag Shavony in het gezin en de gemeente geïntroduceerd, jawel een lieve vriendin en dat zo letterlijk 'op de valreep'. Ook met de ouders van haar hebben we vandaag kennis kunnen maken onder de tarp in de tuin. Meer details en terugblikken volgen nog op deze dag, we houden het nu eerst even bij de foto's en een filmlinkje!

Nu is het eerst tijd om met z'n drieeen nog even een glaasje te doen en terug te kijken op een volle, drukke, gezellige en mooie dag!

  

Bijzondere dag...

Vanmorgen ging Ard al om goed 7 uur, samen met Ellen, op weg naar de Zeeverkenners. De leider, schipper Jan, was vorige week overleden en vandaag was het afscheid. Dat betekende dat de familie ook naar het clubhuis kwam. Toen de kist kwam, stonden alle Zeeverkenners in een rij, een erehaag vormend. Ellen was erg onder de indruk van alles. Het was maar goed dat Ard erbij gebleven is. Het was ook de eerste keer dat ze iemand zag die overleden was. Want ze gingen allemaal een groet brengen bij de kist. Kinderen en kleinkinderen waren erbij. Sommigen hebben nog iets gezegd, een gedicht voorgedragen, een lied gezongen. Ook van de scouting waren ze er en van Asiento, dat is een vaarvereniging. Schipper Jan was dan ook een bekende persoonlijkheid hier op Curaçao. Hij zal zeker gemist worden.

Na de ceremonie op Brakkeput zijn ze allemaal met een bus naar de uitvaartvereniging gegaan, waar het afscheid verder ging. Voor Ellen was het zo wel genoeg, zij is met Ard naar huis gegaan.

Vanmiddag hadden we een heel andere activiteit: een wandeltocht tegen roken. Georganiseerd door de Adventisten, zodat ik door mijn werk gevraagd ben om mee te doen. Aangezien ik het wel een goed doel vond, heb ik toegestemd. Achteraf niet zo handig in dit weekend, maar nu ja, dat heb je soms.
Het lastige aan het geheel was dat we van punt A (Vredenberg) naar punt B (Brionplein) liepen. Waardoor ik me het hoofd er al over had gebroken waar ik dan de auto neer zou zetten. Bij het Waaigat maar. Dan konden we naar Vredenberg lopen en na de tocht hoefden we niet zo ver meer terug naar de auto.
Zo gezegd, zo gedaan. Auto geparkeerd en wij de sokken erin richting Vredenberg. Leek me niet zo ver, maar ik had niet op de kaart gekeken. Achteraf denk ik dat we ook niet de kortste route hebben gelopen. In elk geval, Ellen lag al bijna op apegapen toen we eindelijk bij het vertrekpunt waren. Toen waren ze al vertrokken en zaten wij op onze neus te kijken. Wat nu? Op goed geluk zijn we weer richting de stad gegaan. Ergens op de grens van Saliña, Punda en Pietermaai ongeveer zegen we op een bankje neer. Hoe dan ook leek het me dat ze hier langs zouden moeten komen. En gezien de tijd hadden we ze al ergens weer ingehaald, dat kon niet anders.

en ja, daar aan de overkant, daar komt de stoet!

wat betekent dit?? Leuk shirt, al zeg ik het zelf

Achteraf was het nog niet eens zo gek dat het zo liep. Want nu hadden Ellen en ik alle tijd om te praten. Ellen had zoveel te vertellen over vanmorgen en ook zoveel vragen. Hoe zit het dan als je lichaam hier blijft, wat gaat er dan naar de hemel? En: ik had helemaal geen zakdoekjes mee, want ik had er niet aan gedacht dat ik misschien moest huilen.
Overigens was ze niet de enige met tranen, het was een emotionele gebeurtenis. Gelukkig dus dat we vanmiddag alle tijd hadden om er over te praten.

Na een hele tijd hoorden we tromgeroffel aan komen: konden we het laatste deel toch nog meemaken. We kregen meteen een T-shirt aangereikt en lopen maar. Een hele groep scouts liep mee, schoolklassen, andere instellingen plus het ziekenhuis, voor een deel dan.
Op het Brionplein stond een uitgebreide kraam van het ziekenhuis met soep, salade, broodjes, pastechi's. En flesjes water. Tenslotte hadden we net met elkaar de week van gezond leven gehad! Daar paste dit prima bij...

Thuis had Ard een tarp gespannen en stoeltjes gehaald. Alles staat klaar voor morgen, als we gasten krijgen.
Zegt Ard tegen Thijs: Als je nog een keer in de hangmat wilt slapen, dan kan het nu. De hangmat onder de tarp, word je ook niet nat.
Thijs gelijk enthousiast, die is altijd in voor zulke geintjes.
Maar het feest duurde niet lang, hij is na een kwartiertje in het donker toch maar in zijn bed gekropen.

papa leest nog even voor

en als alles dan slaapt, worden de geintjes uitgehaald...

Op het nippertje

Soms krijg ik een beetje de kriebels als ik zie hoe het gaat met opdrachten, werkstukken, spreekbeurten bij onze kinderen. Meestal loopt het wel goed af.
Zo moest Thijs voor morgen een poster maken over zintuigen. Kan nooit moeilijk zijn, denk ik dan. De wereld aan informatie op internet. Een stapel tijdschriften waar je de neuzen, ogen, monden, oren enzovoort zo uit kunt knippen.
En daar minstens 6 weken de tijd voor hebben. Natuurlijk komt het dan toch weer op de laatste dagen aan. Maar in het begin had ik al gevraagd wat de juf gezegd had: hoe moet het eruit zien? Waar moet het aan voldoen? Thijs had geen idee. En nee, hij had ook geen blad. Huh??
Vervolgens zei hij dat ze alle zintuigen moeten noemen en dan één uitwerken. Het oor had hij al een keer gedaan, nu koos hij het oog.
Wij aan het knippen en plakken op de computer. Uiteindelijk zag het er best leuk uit. Theo heeft het uit laten printen, die zwierf toch in de stad rond.
Waarna Thijs vanmiddag zegt: Dan ga ik het nu uitknippen. Hebben we nog een vel karton?
Ik viel bijna van mijn stoel. Wat is dit nu? Ja, zei Thijs, het moet een poster worden. Het mag niet op een A-viertje.
Hij zocht zelf een vel karton op dat er nog lag van een spreekbeurt. Trok voorzichtig de plaatjes eraf die daarop zaten en ging de andere kant toen beplakken met zijn zintuig-knipsels.
Maar op mijn vraag of juf nu nooit een blaadje meegegeven had waarop stond hoe ze het moesten maken, kreeg ik nu toch wel het antwoord dat dat ooit wel meegegeven was. Juist, zoiets dacht ik eigenlijk wel.

omdat ik me niet kan voorstellen dat juf het zo bedoelde, moest hij van mij verplicht nog 5 plaatjes zoeken, die zijn er later nog bijgeplakt. We zijn benieuwd naar het cijfer voor dit kunstwerk

Ellen maakte het nog bonter. Had Thijs een week of 6 de tijd gehad voor zijn poster, Ellen heeft 5 maanden de tijd gehad voor een opdracht van Spaans. Met een groepje moesten ze een soort spreekbeurt voorbereiden over een Spaanstalig land. Aangezien één van de jongens uit Ellen haar groepje uit Santo Domingo komt, kozen ze voor dat land. Ze hebben ook werkelijk wel een keer een middag bij elkaar gezeten. Maar verder is er niet veel gebeurd. Samen werken aan een opdracht is duidelijk nog een brug te ver. Omdat ze ook niet veel meer doen in de klas, zei ik tegen Ellen dat ze het misschien wel op school konden maken. Omdat de helft van het groepje er niet was, werd het niets. Nu heeft Ellen vanmiddag nog zitten studeren op Santo Domingo, zodat ze morgen iets kan vertellen. En ze heeft de vlag nagetekend. Dat ziet er best ingewikkeld uit, dus ik vind het knap dat dat gelukt is!

Gelukkig heb ik in mijn leven al geleerd dat het handiger is om vooruit te werken. Want vrijdag moet ik de dagopening doen. Ik heb mijn "preek" klaar. En een boekenlegger voor iedereen. Die kon Theo dus ook meteen laten uitprinten. Scheelde mij vanmiddag weer een ritje naar de Samsom.

een foto van fort Beekenburg, bewerkt

Siman di orashon

Deze week hebben we met het hele ziekenhuis 'Siman di orashon'. Dat betekent: week van gebed. Het thema is deze keer:

gezondheid. Onderverdeeld in gezonde lucht, slaap, eten, bewegen, alles met mate en uiteindelijk vertrouwen op God, als het belangrijkste in ons leven. Dat laatste onderwerp is mij toebedeeld. Het is allemaal al behoorlijk uitgewerkt. Iedereen neemt een onderwerp voor zijn rekening, vertelt daar iets over, het liefst ook met iets tastbaars.

Even oefeningen doen met ademhalen, bijvoorbeeld. Dat was gisteren.

Vandaag kregen we van onze klinisch chemicus een ontbijt. En dat is dan niet een stapeltje boterhammen, nee, dat is op zijn Curaçaos (alhoewel ik betwijfel of mijn collega's elke dag zo ontbijten....) Jammer genoeg had ik vanmorgen niet mijn fototoestel mee, want het was echt heel leuk. We begonnen met een stukje over hoe belangrijk genoeg slaap is, daarna een stukje over de zon en vitamine D. Gevolgd door een kort gebed.
Iedereen mocht het één en ander aan gebedspunten op een briefje schrijven. Daarna moest ik bidden voor het eten en bidden voor alles wat er opgeschreven stond. Ik schrok me naar. Want het was in de eerste plaats een nogal heterogeen gezelschap, met een Spaanstalige internist, een Engelstalige directeur, een Arubaans-Nederlandse klinisch chemicus en mijn Papiamentstalige collega's.
Hoe moet ik dat doen, vroeg ik snel aan Josefa, de motor achter dit soort activiteiten. Nou, zei ze, je hoeft alleen maar te bidden voor het kistje waar de briefjes in zitten, God weet wel wat er op staat.
Fieuw, natuurlijk, zo kan het ook. Wat een vondst.

Vervolgens hebben we heerlijk gegeten: een wrap met kaas, sla en oranje paprika, een bakje fruitsalade watermeloen/kiwi (een heerlijke combinatie!), een muffin, een gekookt ei, rozijntjes, een bakje yoghurt. En voor wie wilde: een bakje brintapap. Waar iedereen met veel genoegen op aanviel. Behalve ik... brr, het ergste wat ik kan bedenken voor ontbijt!
Al met al een leuk begin van de dag. Met een complimentje van de directeur dat wij wel de meest creatieve afdeling zijn en dat ze heel blij was om bij ons uitgenodigd te zijn voor dit gebeuren.

Voor het laatst

Vandaag had Theo zijn laatste werkdag aan de baai. Een late dienst, waardoor we vanmorgen nog gezellig samen een kopje koffie konden drinken. Nadat we samen boodschappen hadden gedaan.
Theo knuffelde eerst even met de cavia (van Ellen). Daarna pakte hij Thijs zijn schildpadje op schoot. Dat is sowieso een nieuwsgierig beestje. Hij kiepert zichzelf gewoon uit de bak en gaat dan aan de scharrel. Daarbij blijft hij wel altijd op Thijs zijn kamer. Ik denk dat hij niet onder de deur door kan...
Maar omdat het goed is voor schildpadden om ook direct zonlicht te krijgen, gaf ik Theo de raad om hem bij het hok van de grote schildpadden te zetten. Konden wij hem nog een beetje in de gaten houden.
Ondertussen zaten we te kletsen en een schuin oogje te houden op het schildpadje. Hij tippelde een rondje om een halve meloenschil, at er eens van, liep naar één van de blauwe tonnen, die daar voor de schaduw zijn. Meestal liggen die grote schildpadden daaronder, overdag. Aan het eind van de middag gaan ze rondlopen, als het niet meer zo warm is.
Na de koffie ging Theo zich klaarmaken om aan het werk te gaan. Ik wilde nog een foto maken van hem, dus ik deed even wat werkjes aan de voorkant van het huis, niet al te opvallend...

Toen Theo naar de baai was, dacht ik ineens weer aan het schildpadje. Oeps, helemaal vergeten. Tja, en toen? Ik kon hem niet weervinden. Ik lag zowat op mijn buik voor die tonnen om te zien of hij daarbinnen zat. Zag wel de andere 2, Tonny en Nelis, maar geen Ieniemienie. De schrik sloeg mij om het hart. Zou hij dan toch kans hebben gezien om door het gaas te gaan? Ik kon het mij bijna niet voorstellen. Hoe zou ik dat ooit aan Thijs op durven biechten? Ik ben drie rondjes door het hok gelopen, overal gekeken. Ook in de tuin van de buurvrouw, maar ik zag niets wat leek op een schildpadje.
Toen besloot ik de dakpannen, die tegen de tonnen staan om de zon nog wat meer tegen te houden, allemaal opzij te zetten. Misschien dat hij daar toch onder was gekropen. Groot was mijn opluchting toen ik de kleine scharrelaar zag zitten: net in een kuiltje, helemaal in zijn schild gekropen. Fieuw, een zucht van verlichting. Gauw heb ik hem weer veilig in zijn bak gezet op Thijs zijn kamer.

Verder heb ik mij nog lekker nat gekliederd bij het schoonmaken van de auto. Na alle stof en zand van de afgelopen weken, helemaal vanuit de Sahara hierheen gewaaid, was dat hard nodig. Van buiten en van binnen weer schoon en netjes, voorzover mogelijk...

positief

Nog één dagje doorzetten voor Ellen, dan heeft de de eindtoetsen gehad. Ze is er zelf erg positief over, dat is mooi. Pas 12 juni is de uitslag er, dat wordt nog lang wachten.
Thijs haalt achter elkaar goede cijfers. Ook al vindt hij oefenen niet leuk, hij is wel gemotiveerd. Met de cijfers die hij op zijn laatste rapport had, zou hij volgens de net-afgesproken regels, niet overgaan. Nu lijkt me dat geen optie, maar Thijs voelde de dreiging wel. Zitten-blijven is hier een heel normaal fenomeen. Dat kom je zo in Nederland niet meer tegen. Maar voor Thijs zal het wel meevallen. Samen gaan we de woordjes Papiaments te lijf. Oefenen we geschiedenis (zo weet ik al van alles van Bonaire, de zoutplantages en hoe de Indianen hier leefden...), maken we werkstukken en spreekbeurten. Het komt wel goed.
's Avonds lees ik hem voor uit Wambo. Al een heel oud boek, van voor mijn jeugd, dacht ik. Later opnieuw uitgegeven. Thijs vindt het heel mooi. Het inspireert hem om speren en pijl-en-boog te maken. Gister was hij samen met Kiet bezig. Lange takken zoeken, met een mes en een zaag aan de gang. Ik hou soms mijn hart vast, maar ja, als ze nooit mogen experimenteren, dan leren ze ook nooit. Op die manier heeft Arjan eens flink in zijn vinger gehakt, maar hij weet nu wel goed hoe het niet moet. En ook hoe het wel moet, want hij leerde Thijs vanmiddag om altijd van je af te snijden. In elk geval zitten al zijn vingers er nog aan. En heb ik geen bloed gezien. Eind van het liedje was wel dat er 3 zagen en een mesje midden in het pad lagen en een hoop schaafsel. Maar ook dat is nu opgeruimd.

Vanmorgen had ik weer zo'n ochtend vol regeldingen. Naar Aqualectra (stroom en water) om de rekening te betalen. Normaal gesproken kan dat wel via internet, maar nu even niet. Gelijk geregeld dat de automatische betaling stopgezet wordt, dat ging vaker fout dan goed. Lag niet zozeer aan hun... maar toch. Anderhalf uur wachten verder... Ik had een boek mee, door de ervaring wijs geworden.
Daarna boodschappen bij de Centrum. Gauw naar huis, spekjes en andijvie in de koelkast. Kopje koffie drinken en ondertussen snel 2 wassen opvouwen. Daarna naar Curoil om een nieuwe gasfles te bestellen. Ik twijfelde of het nog zou lukken voordat Ellen vrij was, maar het viel reuze mee. Ik had zelfs nog tijd om daar te tanken. Voor 45 gulden (ongeveer 23 euro) de tank weer vol. Bedacht ik me dat er toch in mijn auto een knopje moet zitten om de kilometerstand op 0 te kunnen zetten. Helder! Niet dat je daar echt blij van wordt, want die auto rijdt echt niet zuinig. Maar ik wil het toch wel weten. Ooit, als we de jackpot gewonnen hebben gaan we een zuiniger auto kopen. Een Kia-tje of Hyundai ofzo. Tot die tijd is het leuk als de benzine goedkoop is.

Theo is bezig met afscheid nemen. Af en toe spreekt hij af met vrienden, en vooral met vriendinnen. Morgen over 4 weken is het zover. De tijd vliegt voorbij.

Goede cijfers en meer...

Vandaag is Ellen gestart met de EFO. Vandaag en morgen Papiaments. Vrijdag, dinsdag en woensdag taal en rekenen. Ellen is er met frisse moed ingestapt. Vol vertrouwen, mede doordat er een rapport ligt van de kinderpsychiater met een mooi advies. Ze heeft haar tijd goed benut, vanmorgen. Kreeg een kwartier extra vanwege haar dyslexie en had uiteindelijk 10 minuten over. Dus, zei ze, was het een fijn gevoel dat ik rustig alles nog eens over kon kijken en dat ik niet gestrest hoefde te zijn over de tijd.
Dat was één.

Thijs had vandaag zijn spreekbeurt. Over judo. Hij had een goed verhaal gemaakt, zijn pak mee, medailles en bekers van de hele familie. Samen met Kiet heeft hij nog een paar worpen laten zien. En als klap op de vuurpijl het mooie filmpje van Theo, zijn meest fantastische worp (te zien op 2.30 minuten). Alleen konden ze vandaag niet in het computerlokaal, dus gaan ze vrijdag dat filmpje nog bekijken. Hij kreeg wel alvast een 9 voor zijn spreekbeurt. En dat is een hoog cijfer voor de juf!
Verder had hij een 7 voor woordjes Papiaments. Een 8 en een 8,5 voor aardrijkskunde. Het gaat goed...

En dan nog meer studie. Niet van ons, maar van Jelte. Jelte is hier gekomen om onderzoek te doen naar de gevolgen van Chikungunya en wat je aan preventie kunt doen. Ik had hem zondag in de kerk ontmoet en zijn verhaal gehoord. Meteen mezelf aangeboden. Zodoende kwam hij hier vanavond mee-eten en tegelijk zijn vragenlijst uitproberen. Uit de vragen krijg je in elk geval het idee (en dat klopt ook wel...) dat je beter maar goed kunt zorgen dat je in je omgeving broedplaatsen uitschakelt. Dat is natuurlijk wat er hier aan schort, op Curaçao. Eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat wij er zelf ook niet veel aan doen, behalve dan af en toe bakjes en dergelijke, die rondzwerven in de tuin, opruimen.  Toch is dat het belangrijkste wat je er aan kunt doen: zorgen dat de muggen geen plek vinden om te broeden.
Zeker als je dan dit bericht even later onder ogen krijgt:
http://www.kkcuracao.info/?p=115408

Er komt een nieuw virus onze kant op. Grr.

Heuglijke dag...

Gister was het 1 mei: dag van de Arbeid. Dan ligt het hele eiland plat, niemand werkt... Ik snap de logica niet, maar dat terzijde. Verder hebben we wel genoten van onze vrije dag.
We zijn naar Westpunt gegaan om daar met schildpadden te snorkelen. Het is altijd weer spannend of het lukt, maar tot nog toe wel. Zo ook gisteren. Na bijna 4 jaar wilde ik dan ook eindelijk die schildpadden wel eens van dichtbij zien en niet alleen maar van een foto. Zo werd het dan een heuglijke dag: mams aan het snorkelen. Nog niet eerder vertoond. Maar het is echt heel erg leuk om die schildpadden zo van dichtbij te zien, en met ze te zwemmen. Zo lang je een beetje achter ze blijft zijn ze ook niet bang. Verder is het daar ook wel leuk snorkelen omdat het vrij ondiep is. Ik heb natuurlijk nog niet alle handigheidjes onder de knie, zoals snorkelend duiken enzo. Je moet ook niet alles tegelijk willen. Dit was al mooi.
Ard had zijn tank en duikuitrusting meegenomen. Konden Job en Rosemarijn, en Thijs, om de beurt op buddy-breathing mee naar beneden.

even ademhalen

net zo'n koppie boven water...

Thijs helemaal gelukkig dat hij mee mag onder water

stoer, met papa duiken!

en met Rosemarijn, maar dan anders...

Na een boterhammetje zijn we verder gereden, richting Santa Cruz. Thijs en Ellen bij Job en Rosemarijn in de auto. Theo en Arjan thuis. Wat een rust in de auto.
Bij Santa Cruz hebben we de auto's geparkeerd en zijn we naar Santu Pretu gelopen. Daar ligt een wrak wat Job en Rosemarijn nog niet hadden gezien. Onder water, uiteraard.
Santu Pretu, zwart zand, is geen grapje. In de zon wordt het loeiheet. Heerlijk om dan te zwemmen en, wederom, te snorkelen. Ik vind de gekleurde vissen het mooist om te zien. Al dat koraal, tja, beetje saai-bruin. Sorry, mensen. Ik ga voor de vissen, denk ik.

dit heeft Ellen bij elkaar gezocht op het strand van Santu Pretu. Knap hoor, want er ligt heel veel grof koraal en zand, dat ze dit priegelspul daar tussen heeft gevonden!

En zo heb ik vanmiddag met Ard rond Blue Bay gesnorkeld. Eenmaal de smaak te pakken...
Eigenlijk gaat het ook heel makkelijk. Dat valt me mee van mezelf. Nou, dat zorgt ervoor dat er wat nieuws te ontdekken valt bij elk strandje en baaitje dat ik al ken.
Margriet, als je weer op Curaçao bent gaan we naar Westpunt, dit moet je meemaken!