dinsdag 28 juli 2015

200 kinderen...

Vandaag had Ard weer eens iets heel anders: 200 kinderen bezig houden. Gelukkig waren er ook heel wat begeleiders bij. Het was een vakantie-plan-actie. Via-via gekregen. Dat soort activiteiten heb je hier veel, want net zoals wij, zijn er veel meer mensen die niet op vakantie gaan. En dan heb je je kinderen een week of 5 bij huis lopen, dat is best lang. Plus dat ouders dan ook vaak zelf moeten werken. Zo is het fenomeen Vakantie-plan opgekomen. Best een leuk idee, maar vaak kost het wel een paar honderd gulden om je kind een week onder dak te hebben...

In elk geval mocht Ard dus zo'n groep kinderen vermaken. Met alle spellen die hij her en der al gebruikt en uitgeprobeerd heeft. Telkens aangepast aan de groep. Het blijft leuk, zo ook vandaag. Meestal doet Ard de activiteiten bij een baai, maar vandaag was het in Punda, op het Wilhelminaplein, dus midden in de stad.


Thijs in de C van Curaçao

Thijs mocht mee, hij kon af en toe een beetje helpen en vooral meedoen.

Arjan had een andere bezigheid: kajakken met Ryan. Hij kwam terug met een lekkere kleur op zijn gezicht. Weer eens wat anders dan computer-bezigheden bij Uniek Curaçao. Morgen gaat hij nog een keer mee.

vrijdag 24 juli 2015

Spierpijn!

Ard gaat regelmatig helpen bij Ryan, een jonge kerel die tours doet langs de mangroven bij Piscaderabaai. In een kajak. Nu wilden wij ook wel graag eens kajakken, dus dat kon geregeld worden. Vanmiddag was het dan zo ver.
Ard, Ellen, Thijs en ik. Eerlijk verdeeld: Ard en Thijs in een kajak en Ellen en ik samen. Ik prees me gelukkig, want Ellen is wel wat gewend vanwege de zeeverkenners.
De zwaarste moet altijd achterin, dus Ellen voorin, ik erachter. Wat tot gevolg heeft dat Ellen het tempo aangeeft met haar peddel. En dat ging niet altijd even regelmatig... Ze peddelde met rechts veel harder dan met links. Daardoor moest ik met links veel dieper steken of we zwaaiden gezellig van links naar rechts over het water. Ard vroeg al of we slalom deden! Even goed kwamen we er wel. Sommige stukken waren pittig, als de wind van voren of van opzij kwam. Of de golven sloegen van opzij tegen de kajak. Bij vlagen kreeg ik een plens water over me heen door Ellen haar peddel, zodat ik werkelijk kletsnat uit de kajak kwam.

Ard moest het meeste alleen doen, want Thijs had zijn peddel voor de fun in zijn handen. Die nam het allemaal niet zo serieus. Nu is Ard wel wat gewend, wat dat betreft. Want pas hadden ze ook een groep gehad waarvan ze gewoon de kajaks achter hun eigen kajak moesten slepen (en dat is pas zwaar!) omdat de mensen erin het "echt niet meer konden". Hallo zeg, alleen maar gewend om een pen vast te houden ofzo? Niet zo gek dat Ard af en toe zijn schouders flink vast heeft zitten en dat hij zo bruin ziet als een okkernoot.

mangrovestekjes in piepschuim, onder pallets, groeit als een tierelier

Dus Thijs had een plezierreisje en vond het geweldig. De mangroven doen het heel goed op Piscaderabaai. Ryan plant ook weer stekken om zo steeds meer mangrovebos terug te krijgen. Bij Piscadera gaat dat heel goed, bij Boca Sami is het ook geprobeerd, maar daar lukt het veel minder. Ze weten niet waardoor dat komt.
Al met al hadden we een leuke middag. Tot we uit de kajak stapten. Oef, wat een zere benen. Ik had gedacht dat ik spierpijn zou krijgen in mijn armen, maar dat was niet zo. Blijkbaar heb ik me heel erg afgezet met mijn benen. Ellen heeft een blaar in haar handen, dat heb ik dan weer niet. Zegt ze: Dan hebt u niet hard genoeg gepeddeld! Lekkere troela...

Om kwart over 6 ging Jelte met Arjan en Koen, een vriend van Arjan, naar Piscadera. Waar Ard nog was. Samen met Ryan gingen ze een tocht doen bij zonsondergang. Met ergens een kampvuur maken. Had Arjan verdiend toen hij ook een keer mee ging helpen bij een tour.

Thuis hebben wij eerst eens lekker gedouched. Daarna heb ik met Ellen en Thijs de 'Sound of Music' gekeken. Althans, zo lang als de DVD liep, want ergens een eindje over de helft liep de DVD vast. Dat was nou jammer. Behalve dan dat het een mooi moment was om Thijs naar bed te laten gaan, anders was het wel heel laat geworden. Ik denk dat Arjan de film nog maar eens op de laptop moet downloaden, de DVD is al een paar jaartjes oud. Daar zal het wel aan liggen.
Thijs vond hem eerst een beetje bedenkelijk, maar later toch wel leuk. En Ellen baalde dat het in het Engels was, ik kreeg hem niet in het Nederlands omdat de afstandsbediening het niet doet. Batterijen leeg...

woensdag 22 juli 2015

Samen

De dag begon al weer vroeg. Maar rustig, dat wel. Zelfs Thijs slaapt regelmatig door tot een uur of 7, kwart over 7. Mijn wekker loopt om 5.40 uur af. Dan kan ik op mijn gemak toilet maken, boterhammen smeren, een pot thee zetten. Als ik dan het deksel niet op de pot doe, is het allemaal net op tijd afgekoeld. Tegen 6 uur mijn eerste kop thee en om half 7 schenk ik dan de pot leeg in mijn derde beker. Ondertussen scharrelt Ard dan ook door het huis, want die moet mij naar het ziekenhuis brengen. Het is wel behelpen met één auto. We hebben in de vier jaar dat we hier wonen niet zoveel samen in de auto gezeten als de laatste tijd ;)

Bij de prikpost Damacor, zoals het officieel heet, staan meestal al wel één of twee patiënten te wachten. De mensen zijn gewend dat het druk is, dus komen ze vroeg. Maar het is nu niet druk. Ik kan het op mijn sloffen af, al zijn er wel eens drukke momenten. Ik geniet er nog elke dag van dat ik daar in alle rust en ruimte mijn werk kan doen. Ik heb sinds vandaag zelfs de luxe van heet water, zodat ik thee kan maken.
Door ervaring wijs geworden, neem ik tegenwoordig mijn laptop mee. Dan kan ik nieuwe formulieren maken. Leuk werk! Een lijst van benodigde materialen met daaraan gekoppeld een bestellijst. Dat soort dingen. Ja, dat administratieve ligt mij wel.

Elke ochtend komt het hoofd van de schoonmaak even een praatje maken. Ze vraagt of ik nog iets nodig heb, of alles goed gaat. Ze regelt dat iemand het bloed voor mij naar het ziekenhuis brengt, zodat het niet de hele ochtend bij mij staat.
Ook van de Technische Dienst komen ze vaak even langs. Soms alleen dwars overstekend, van de patio naar de Röntgen of waar ze dan nog meer bezig zijn.
En de security steekt ook elke dag wel een keer het hoofd om de deur. Alles goed, heb je het druk?
Het geeft allemaal wel een gevoel van saamhorigheid. Wij op Damacor.

Om 9 uur drink ik dan mijn kopje koffie, wat ik van thuis meegenomen heb. Koekje erbij. Hopen dat er niet net mensen binnen komen...

Tegen 11 uur is Ard er, om mij naar het ziekenhuis op Groot Davelaar te brengen. Met een beetje geluk bij de stoplichten doen we er zes minuten over. Het is niet ver.
In het ziekenhuis zijn mijn nieuwe collega's al een eind ingewerkt. Super fijn. De laatste dagen is het meeste werk gedaan en ligt er vooral administratie. Daar hebben de dames 's middags tijd voor. Want mijn werktijden zijn officieel van 7 tot 12 uur. Maar zij zijn aangenomen voor de hele dag: van 7 tot 16 uur met een uur pauze.
Dus nu kan ik mijn eigen patiënten in de computer zetten, labels plakken en bij de desbetreffende afdeling brengen. Dan hoef ik daarna alleen nog maar te controleren of alle bepalingen die we zelf niet (kunnen) doen correct in zakjes zijn gedaan met een aanvraag en een kopie van de verzekering én ID. Want dat is hier wel heel belangrijk. Zorg vooral dat je altijd je verzekeringspasje en ID bij je hebt want je hebt het werkelijk overal voor nodig.

De afgelopen tijd heb ik steeds tot half 2 gewerkt, maar gister en vandaag kon ik al om kwart over 12 weg. Dat voelt bijna als luxe, terwijl ik nog wel steeds twee ochtenden extra werk.
En zo stond Ard dus om half 1 weer bij het ziekenhuis om mij op te halen. Nog mazzel dat hij het zo kan plooien met zijn eigen activiteiten. Anders moet ik met de bus naar huis. Het kan, maar dan ben ik wel even onderweg...

Thuis vermaken de kids zich wel. Ellen is meestal naar de baai. Helaas zijn onze gasten weer vertrokken naar Nederland. Nu zoekt ze vriendinnetjes bij de baai en gaat ze knutselen bij Farah van de Kidsclub, die Ellen haar gebabbel wel gezellig vindt. Vandaag moest Ellen ook de katten van Blue Bay voeren. Ze hebben een speciaal programma: als er loslopende katten gevonden worden, worden ze gesteriliseerd. Daarna mogen ze blijven en elke dag wordt er 's morgens en 's avonds gevoerd door vrijwilligers. Ellen is daar eentje van. Die vindt dat heel gezellig en knuffelt dan lekker met die beesten (zij liever dan ik...). Geen idee van wie ze dat heeft, trouwens.

Arjan was maandag weer aan het werk bij Uniek Curaçao en morgen gaat hij daar ook weer heen. Ik weet niet wat hij daar precies doet, maar hij vindt het in elk geval heel leuk en daar zijn ze er heel blij mee. Het heeft met computers te maken, hoe kan het anders.

Thijs is eigenlijk de enige die protesteert dat ik alle dagen aan het werk ben. Dus doen we vaak 's middags samen een spelletje. Het snelle Kolonisten-kaartspel of Keltis of Triominos, of Uno. Of hij gaat met Arjan op zoek op de computer. Vanmiddag hoorde ik Thijs een verhaal voorlezen in het Engels over bacteriën en virussen. Ja, je komt wat tegen, soms! Het is me een lekker stelletje, dat wel.


zaterdag 18 juli 2015

Creatief en lief

Ellen heeft zich prima vermaakt vandaag: heel creatief. Ze kan helemaal fanatiek worden als ze weer een nieuwe hobby heeft ontdekt.
En ik vind het elke keer weer een wonder hoe geconcentreerd ze dan bezig kan zijn. Uren lang. Met een doorzettingsvermogen waar ik mijn petje voor af neem.


morgen nog een foto van het armbandje, want vanavond was het wel helemaal klaar, dankzij de hulp van Regina, die wel begreep dat Ellen niet tot morgen kon wachten...

Thijs had heerlijk geslapen bij Margriet. En vooral heerlijk gegeten: 6 croissantjes (maar het konden er ook 8 zijn...) yoghurt met fruitloops, ananas, meloen, sinaasappelsap en muffins. Hij rolde bijna naar het zwembad toe.
Er waren, dankzij de vakantie, meer kinderen. Onder andere van collega's van Margriet. Dat zorgde er voor dat Thijs zich ook nog eens heerlijk vermaakte.

Ik had, samen met Arjan en Ellen, even het hoognodige in huis gedaan. Om half 11 was ik bij het Hilton. Met nog een hele dag voor me had ik best tijd voor een cappuccino. We hebben uitgebreid bijgekletst. Het ontbreekt ons nooit aan gespreksstof.
Dus voor we het wisten was het half 2. Hoog tijd om weer eens op huis aan te gaan.
Offe, blijven jullie nog een broodje eten? Nouou, dat klinkt heel verleidelijk. En zo hebben we nog een heerlijke bagel met zalm gegeten. Staat thuis niet dagelijks op het menu...
Al met al was het echt even genieten van alles!
Lieve Margriet, bedankt! En tot gauw maar weer.

vrijdag 17 juli 2015

Mannenweekend

Voor Ard, en nog wat mannen van de kerk. Een eind lopen, hiken, overdenken en wat niet meer. We zullen het zondag wel horen.
Vanmiddag zijn ze vertrokken. Zag er wel stoer uit, met die pick-up van Uniek Curaçao.



Ondertussen hebben wij het rustig hier. Want Thijs mocht een nachtje slapen bij Margriet in het Hilton. Hij verheugd zich voornamelijk op het ontbijt van morgenochtend... Verder vond hij het koud in de airco. Zelfs onder een dekbed. Ja, als je hier in 30 graden slaapt met een ventilatortje aan.

Ellen heeft een nieuwe hobby ontdekt, dankzij onze gast-buurvrouw: armbandjes maken. Niet van looms, maar met kraaltjes. Het ziet er zo leuk uit!
En verder heeft ze een Nederlands vriendinnetje gevonden bij de baai. Elke dag spelen ze samen. Da's beter dan steeds op die laptop te hangen.

En ik werk me die slagen in de rondte bij het Lab. Het is leuk, zo'n nieuwe uitdaging, maar er zitten wel wat haken en ogen aan. Op mijn nieuwe werkplek is het prima. Ik zou daar ook best nog 2x zoveel patiënten aan kunnen. Maar als ik daarna in het ziekenhuis kom dan liggen er bergen werk. Tja, we hebben daar wel 2x zoveel patiënten dan normaal in deze tijd van het jaar. Dus het is maar goed dat ik niet nog meer mensen krijg bij mij op de prikpost... En ik hou mijn hart vast voor na de vakantie!

zondag 12 juli 2015

Helaas... maar...

Helaas heb ik geen foto's gemaakt van Annemieke die tig splinters uit haar handen en voeten peuterde, en waar ik een nep zwaluwstaartje om haar vinger heb gebonden vanwege een nogal diepe wond. Helaas hebben we geen foto's van de afdaling in de diepte. Helaas hebben we geen foto's van de wandeling met tanks op de rug (want ik was er niet zelf bij...).
Maar gisteren hebben Ard en Arjan, Jelte, Annemieke, een poging gedaan om achter Bullenbaai te gaan duiken. Het bleef bij een poging, want het water was te ver en te diep, zullen we maar zeggen. Ze hebben 3 kilometer gewandeld met de tanks, raakten Jelte met auto kwijt. Of hij raakte hun kwijt, net hoe je het bekijkt.
In elk geval zaten de tanks nog vol, waren de zookeepers leeg, en hebben ze alle friet en sla opgegeten die we nog hadden, want hun energievoorraad was ook op na deze actie. Daarom zijn ze vanmiddag weer gegaan. maar op mijn aandringen hier bij de baai. Geen verrassingen, please.
De grootste verrassing was dan voor vandaag dat ze flinke lionfishes aan de speer hebben gespietst. 4 kilo in de vriezer, 4 kilo meer dan er al lag. De 1,3 kilo van Jelte niet eens meegerekend.
We hadden een uitnodiging in de ruimte gestuurd voor een gezellig avondje spelletjes doen. Tenslotte moeten we het ook leuk houden voor de mensen die niet op vakantie zijn, wijzelf bijvoorbeeld.
Zo zaten we vanavond met een tafel vol mensen te genieten van de kippensoep met stokbrood, de tunasalade van Fokko, en de kipcurry van Edward. Ennnnn het toetje van Jelte! Oké, de soep was een beetje royaal geschat, daar kunnen we zelf met gemak morgen nog een keer van eten.
De rest ging bijna of helemaal op.
Er was een gast van Edward mee, een jongen uit Venezuela. Gelukkig kan Jelte heel goed Spaans omdat hij vorig jaar in Venezuela stage heeft gelopen en daarvoor een uitgebreide cursus Spaans heeft gevolgd.
Na het eten hebben we spelletjes gespeeld. Het bleek wel dat wij een behoorlijke verzameling spelletjes hebben die de gemiddelde Nederlander van boven de 40 niet vanzelfsprekend kent. Maar alles is te leren, dat bleek ook.
Zo hebben we Blokus gespeeld en kon ik dat ook eens winnen...
In Keltis was Edward een kei, hoewel het voor hem de eerste keer was dat hij het speelde.
Verder hebben we Uno gespeeld, Ratuki, Set, Ligretto. Je kunt dus ook prima Triominos spelen met iemand uit Venezuela. Tja, als je domino kent, kun je ook Triominos. Al weet ik niet hoe het daarmee afgelopen is, want dit speelde zich achter mijn rug af.
Hoe dan ook, het was erg gezellig en zeker voor herhaling vatbaar.
Uno

Set en Keltis

Blokus voor 4 personen, heel spannend!

dinsdag 7 juli 2015

Frisse start

Gister ben ik begonnen op mijn nieuwe werkplek. Wat mij betreft mag ik daar wel voor vast gezet worden. Het is de bedoeling namelijk dat we gaan rouleren, maar voorlopig ben ik degene die op Damacor, de wijk waarin de 'oude Taamskliniek' staat, de zaak mag runnen.
Er zitten nog een stuk of 8 artsen op de locatie, best veel, vind ik. Met hun assistentes en secretaresses. Zij hebben hun eigen oficina's, zoals dat hier heet. Met bijbehorende toiletten en behandelkamers. Verder is het ziekenhuis leeg. En omdat wij als eerste afdeling daar aan de gang zijn gegaan, is er hard gewerkt om de ruimtes die wij gebruiken schoon te maken en te verven.
Overigens is het alleen de prikpoli die gestart is, de rest van het lab is nog gewoon op Groot Davelaar. Voor mijn lezers hier op Curaçao zou ik zeggen: Kom voor de lol eens daar bloedprikken. Ik ben best trots op hoe het daar eruit ziet. Veel ruimte, fris geverfd, een rustige sfeer, een luxe prikstoel...
Maar voordat ik de prikkamer gevonden had! Zondag had ik al eens bij het Laboratorium naar binnen gekeken. Hmm, allemaal dozen en een kale boel. Het leek me dat er nog heel wat moest gebeuren voordat we met prikken konden beginnen.
Dus stond ik maandagmorgen daar voor de deur. Ik wist dat mijn collega, die eigenlijk vakantie had, toch zou komen helpen. Maar er was niemand. Toen ik daar een poosje had gestaan, zag ik het briefje op de deur: Ingang Lab aan de voorkant. In het Papiaments...
Ik naar de voorkant, daar door de hoofdingang naar binnen. Zag daar de functieafdeling en het secretariaat van de longartsen, maar niks wat op een Lab leek.
Verder gelopen, zag ik weer bordjes met 'Laboratorium'. Toen ik de bordjes had gevolgd kwam ik weer bij het oude Lab, waar stond dat je voor het Lab naar de voorkant moest gaan. Ondertussen liep er ook een meneer te zoeken. En een mevrouw die naar de longartsen moest, haar kon ik in elk geval geruststellen door te melden dat die er gewoon waren.
Waarop ik toch maar weer naar de voorkant ging en door de hoofdingang naar binnen kwam. Bij het bordje 'Laboratorium' kwam ik tot mijn grote vreugde een medewerker van het Advent Hospitaal tegen. Eindelijk! Zij was ook de kluts behoorlijk kwijt, wist nog niet precies welke deuren ze open moest maken, maar ze had al wel gevonden waar de prikkamer was en kon mij dus vertellen waar ik langs moest.
Het bleek de voormalige 'huiskamer' van een verpleegafdeling te zijn. Opgevrolijkt met zacht-gele en zacht-groene stoelen. De zoekende meneer, die ik kort daarvoor buiten had gezien, zat al in de prikstoel. We lachten naar elkaar en ik zei tegen hem: U hebt het sneller gevonden dan ik!
Het was wel jammer, want de min of meer officiële opening had ik dus gemist. Hoorde ik aan het eind van de ochtend op Groot Davelaar...
Maar het was wel gezellig, met een paar dames van de schoonmaak, onze eigen internist dr. Mejia, en de directeur van het Advent zuster Cenaida.
Het was niet heel druk, uiteindelijk hebben 16 mensen de weg gevonden naar ons. Ondertussen had ik alle tijd om uit te vinden hoe de ligstoel werkte. Met alle voetpedalen voor voorover, achterover, rugleuning naar voren en naar achteren, hele stoel naar boven en naar beneden. We hebben zelf ook geprobeerd hoe je het makkelijkst ligt in die stoel. Ook het verrijdbare tafeltje waarop we de buizen en naalden hebben heb ik op 4 plekken gehad voordat ik de definitieve plek bepaald had. Wel heel leuk als je het zelf mag bepalen en als je dan ook nog alle ruimte hebt. Want dat vind ik nog het meest heerlijke eraan: die zee van ruimte. Wat een rust geeft dat.
De sfeer is heel erg gezellig, ook vandaag weer. Een club mannen is aan het verven, wat geen overbodige luxe is, maar waarvan je ook meteen resultaat ziet. Een likje verf en het oogt gelijk weer netjes.
Ik zal morgen, als ik tijd heb, wel wat foto's maken. Het is een mooie locatie, met binnenin een mooie tuin, waarin gezellige zitjes staan.
Later op de ochtend heb ik van mijn collega nog een rondleiding gekregen. Toen vertelde ze me ook dat zij en onze leidinggevende, zondag hard aan de gang zijn geweest met het slepen van de stoelen, het kopen en strijken van de gordijnen. Omdat ze Adventisten zijn, waren ze op zaterdag al naar de kerk geweest... de zondag is voor hun wat voor ons de zaterdag is.
Vandaag moest ik het alleen zien te rooien. Mijn inschatting was dat het nog wel rustig zou zijn, maar dat was een tikkeltje optimistisch. Er stond al 5 mensen te wachten toen ik kwam. Oeps, hoe ga ik dat een beetje vlot wegwerken? Er heeft niemand geklaagd, maar sommige mensen moesten wel even geduld hebben.
Morgen ga ik daar samen met een collega, een nieuwe collega, beginnen. Zij is er dan tot 9 uur en gaat met de buizen terug naar het ziekenhuis, ik blijf dan tot 11 uur op Damacor. Zo gaan we langzaam aan onze weg vinden in de nieuwe situatie. Ik ben in elk geval positief.

zaterdag 4 juli 2015

Poetsen en poetsen

Nadat we vandaag weer eens flink de bezem door het appartement hadden gehaald, werd de tondeuze door Herman z'n haar getrokken en daarna de duikpakken aangedaan.
Ard ging met Jelte duiken, op jacht naar lionfish.
Anja en ik hebben een enorme stapel pannenkoeken gebakken. Zelfs nadat we met z'n achten er flink van hebben gegeten, bleef er nog over.
De jacht viel tegen. Behalve dan dat ze 3 kerels tegen kwamen die normaal gesproken bij de Noordkust gingen duiken en daar veel dikkere vissen vingen dan die er hier nog zwemmen. Een volgende keer bellen ze op en mogen Ard en Jelte mee.
Maar ja, wat er dan gevangen is, dat moet nog wel schoongemaakt:

woensdag 1 juli 2015

Vakantie!

Voor de kids, dan wel. Mijn vakantie was vorige week maandag al begonnen en loopt nu bijna af. Wel balen dat ik geen vakantie kon krijgen samen met de kinderen. Maar ik heb hoop dat dat volgend jaar anders is.
Thijs had vorige week zijn rapport al gekregen. Ziet er best netjes uit, al is precies aan te wijzen waar zijn zwakke kanten zitten door zijn dyslexie. Spelling Nederlands en Papiaments is onvoldoende. Tja, logisch. We zullen weer met de nieuwe juf om de tafel moeten, na de vakantie.
Arjan had van daag zijn rapport. Heel goed! Alleen een onvoldoende voor Spaans, dus hij is heel blij dat hij dat nu mag laten vallen. Nog 2 jaar doorzetten op Natuur en Techniek. En wat dan?? Dat is wel een puntje... Toch VWO of HBO? Wat zijn de consequenties? Een hoop denkwerk, voor Arjan zelf en ook voor ons. Voordelen en nadelen, mogelijkheden en onmogelijkheden. In elk geval eerst vakantie.
Dushi
Het begon vandaag al gezellig, want Shavony ging met ons mee naar huis. Ik heb het hele stelletje opgehaald om 10 uur. Ze zijn thuis een spelletje gaan doen en dat zijn ze blijven doen tot het avondeten. Vooral UNO, maar ook boksen enzo. Alleen Thijs heeft af en toe een time-out genomen.
En natuurlijk moest de cavia wel tussendoor even geaaid worden. Bij Shavony thuis hebben ze 2 puppies (ja, die ook al...) en Ellen wil zóóó graag daarnaar toe om ze te zien. Helaas, vandaag niet.















Verder heeft Jelte, de arts in opleiding, bij ons geslapen. Hij is maar 3 maanden op het eiland, en verblijft in die tijd op 3 adressen. Dat is een hoop verhuizen! Zo is hij vandaag naar zijn derde adres verhuisd, maar moest hij gister al uit zijn vorige huis. En aangezien alles hier in de buurt is, was het wel zo handig als hij bij ons zou overnachten. Nu woont hij hier op de B-sectie. Ellen en Thijs kunnen niet wachten tot ze op bezoek mogen, want het is een huis met een zwembad. Dat blijft leuk...

En ik wacht af hoe het in ons ziekenhuis verder gaat. Want de Taamskliniek is overgenomen door het Advent Hospitaal. Het is de bedoeling dat we daar eerst met een prikpost beginnen. Maar wanneer precies, dat is nog niet duidelijk. Ik moet zeggen dat ik het wel een leuke uitdaging vind.

Morgen is het Dia di Bandera, dag van de vlag. Iedereen is dan vrij.
Een mooie dag om de verjaardag van Samuël mee te vieren, de vader van Daniël die bij ons gelogeerd heeft. We zijn met hen zo blij dat hij nu zijn verjaardag kán vieren, na de zware operatie die hij gehad heeft.