Verdeeld...

Vanmorgen liep de wekker eerst al om kwart voor 6 af: tijd voor Ard en Thijs om uit bed te komen. Thijs had er zo'n zin in. Hij was niet teleurgesteld, het was net zo mooi als hij gedacht had. Ze stonden vooraan om te starten en waren dus ook mooi vroeg bij de finish. Op de terugweg naar de auto hebben ze hun rozen aan een vriendelijke dame in een rolstoel gegeven, die de stoet zat aan te moedigen.
Later zei Thijs tegen Ard: Wordt u daar ook zo blij van als je iets voor een ander kunt doen?
Lekker jochie!

Om 7 uur ging de tweede wekker: Theo en Arjan moesten eruit. Dat ging iets luidruchtiger dan de eerste 2. Maar vooruit, ze waren netjes op tijd klaar toen hun taxi kwam voorgereden. En volgens de berichten was het allemaal goed gegaan met beeld en geluid...

Als laatste konden wij opstaan. Konden... Ellen en Daniël waren al wel op en wilden net aan een lekker ontbijtje beginnen: melk met cruesli. Aangezien er geen yoghurt voorhanden was, en Ellen wel heel graag de cruesli wilde eten, moest het met melk. Tot haar eigen verbazing vond ze het nog lekker ook.
Het is heerlijk om eens rustig aan te beginnen op zondagmorgen. Dat maken we niet vaak mee.
De dienst in de Emmakerk, met meesters en juffen en kinderen van de Dividivischool was mooi. Echt gericht op de kinderen. Ellen mocht, samen met een anderen jongen, de kaarsen aansteken. Op de terugweg vroeg ze aan mij: Waarvoor doen ze in die kerk een paashaaskaars aan?
Waarop ik geprobeerd heb uit te leggen dat het om een paaskaars ging en de paashaas hier niks mee te maken had.
Zelf vind ik het wel een mooie symboliek, elke week er bij bepaald worden dat Christus is opgestaan!

Vanmiddag zijn de kinderen nog met Ard mee geweest naar de baai, terwijl ik met veel moeite skype aan de gang probeerde te krijgen. Het is gelukt, maar het viel niet mee.
Ook aan de hut is nog hard gewerkt. Het blijkt dat ze alle 3, Thijs, Ellen en Daniël een eigen hut aan het bouwen zijn. Toch fijn dat we zoveel ruimte hebben voor zulke activiteiten. Alle vingers zijn nog heel. En alle voeten ook. Want her en der zwierven wat planken met spijkers die omhoog stonden. Leek me een gevaarlijke toestand, dus ze moesten wel die planken van mij aan de kant leggen en bij voorkeur met de spijkers naar beneden. Gelukkig snapten ze dat.

Ellen verstopt zichzelf in het hoge gras en de "mais chiki"

Daniël heeft een plekje iets verderop gezocht,waar het gras al meer plat ligt...

Onze nieuwe gasten zijn ook gearriveerd. Met on-Curaçaose snelheid door douane en immigratie gekomen. Het kan wel...

Logee

Vandaag is Daniël bij ons gekomen. Voorlopig logeert hij bij ons, omdat zijn pleegvader een grote operatie zal krijgen (in Nederland) en zijn pleegmoeder daar nu ook naartoe gaat. Een spannende toestand. De oudste 3 (pleeg)kinderen blijven hier, natuurlijk omdat ze ook gewoon naar school moeten. De jongste 2 meisjes zijn mee naar Nederland.
Ellen en Thijs konden niet wachten tot Daniël er was, ze hebben zich de hele week erop verheugd dat hij kwam. Vanmorgen heeft Ard met Thijs een plekje klaar gemaakt bij Thijs op de kamer.
En vanmiddag zaten Ellen en Daniël gelijk verwikkeld in een potje dammen. Binnen de kortste keren riep Ellen uit: "Jij kunt het veel te goed."

Theo kwam al vroeg in de middag thuis. Er was een collega ziek, toen was Theo gevraagd om om 6 uur terug te komen om alle strandbedjes nog recht te zetten. Vond Theo geen probleem. Thuis vroeg hij gelijk aan Arjan of die zin had om dan mee te gaan, zouden ze daarna nog even in het donker gaan zwemmen. Ook Ellen en Daniël wilden graag mee, dat mocht van Theo (en van ons...).
Thijs was heel boos dat hij níet mee mocht, maar aangezien hij morgenochtend vroeg mee gaat doen met de Walk for the Roses moest hij vroeg in bed liggen. Onder protest, dat wel.

Nu ligt bijna alles plat, alleen Theo hobbelt nog rond. Die mag morgen de beamer bedienen, Arjan het geluid, want ik ga met Ellen en Daniël naar de Emmakerk waar een dienst is in samenwerking met de Dividivischool. Ellen is gevraagd om een gebed voor te lezen en ik mag een stukje uit de Bijbel lezen.

Voor de rest heb ik wel weer goede medicijnen gekregen, deze week. Alleen van mijn hand blijf ik wel last houden. Denk dat dat toch nog wel een paar maand gaat duren. Is ook lastig typen, want mijn middelvinger en ringvinger zijn erg doof aan de toppen, daardoor voel ik de toetsen niet goed. Ik ga er van uit dat het ooit een keer weer goed komt.

Hieronder een link naar de Nieuwsbrief/site die Samuël en Galina zelf bijhouden over hun gezinshuis, Stichting Compassions:
http://d19cgyi5s8w5eh.cloudfront.net/eml/82X1YU60-V0WV-46X2-Z99Z-V9Y31U360X9W?e=oreb%40me.com&a=5ZYZ1601-71VX-4V02-ZZ17-7Z362U4W223Y&f=5daae267&t=1

Van Science Fair tot X-ray

De Science Fair was erg leuk, zaterdag. Arjan was er ook enthousiast over. Jammer genoeg hebben ze geen prijs gewonnen. Maar ja, het kan niet elk jaar feest zijn...
Voor het derde jaar was het onderwerp: chemie. Hun project moest daarmee te maken hebben. Dan krijg je dus wel heel verschillende projecten. Olifanten-tandpasta, hot-ice, en allerlei andere grappige proefjes. Bijvoorbeeld dat zout kan groeien.
In vergelijking met olifanten-tandpasta of de zwarte koolstofslang was het project van Arjan zijn groep niet zo spectaculair. Terwijl, als je weet wat ze allemaal ervoor gedaan hebben, het wel een intensieve bezigheid is geweest.
Het meest leuke vond ik dat ik Arjan kon observeren toen hij hun project stond uit te leggen aan leraren en ouders. Een situatie waarin ik hem niet zo vaak zie. Hoe bijzonder om hem frank en vrij zijn verhaal te zien doen, zonder haperen, met veel passie en enthousiasme.

's Middags moest ik nog met de presentatie voor zondag aan de gang. Omdat de liturgie heel laat gekomen was op vrijdag en er nog nagekomen berichten waren, was het nog niet af.
Eigenlijk had ik mezelf nog een uurtje in de hangmat beloofd, maar daar was geen lol aan, want de achterbuurvrouw had visite en ze hadden met elkaar een hoogoplopend meningsverschil. En werkelijk, het duurde van een uur of half 3 tot een uur of 6. Ellen en Thijs waren er ernstig van onder de indruk. Ik heb een paar keer getwijfeld of het zin zou hebben om de politie te bellen. Niet, denk ik. Maar voordat ze elkaar te lijf zouden gaan... Gelukkig ging het goed. Overigens heb ik de achterbuurvrouw daarna niet meer gezien.

Zondag, gister hadden we wijkkring over Openbaringen. Niet zo gemakkelijk, maar er waren al een paar keer vragen gerezen over dingen die we tegenkwamen bij de Alpha-cursus en die dan uit het bijbelboek Openbaringen kwamen of daarin genoemd werden. Dus we wilden er toch een paar keer in duiken.
Thijs had ons menu samengesteld, want het blijft het leukst dat we eerst gezellig met elkaar gaan eten. Dat betekende dat we lekkere gehaktballetjes hadden, kippevleugeltjes, kip-kerriesalade, fruitsalade, stokbrood met kruidenboter, sla met fèta...
Jammer genoeg waren er nog al wat mensen die om heel verschillende redenen niet konden komen. Daardoor hadden we wel een gehaktballetje meer, natuurlijk :) En gelukkig hadden we ook nog versterking: een Duitse vriendin van Minke (die samen met Anton op Sint Maarten zat) had veel zin om te komen. Wat betekende dat we een groot deel ook in het Engels hebben gedaan.
Met grote verbazing heb ik gezien hoe Thijs gewoon gezellig in het Engels zit te kletsen. Als hij een woord niet weet kijkt hij even rond, vraagt "Wat is verschil?" en praat dan weer verder als hij het antwoord heeft gekregen.
De Bijbelstudie was mooi. We hebben in groepjes getekend en geschreven hoe we Johannes zagen op Patmos. Je kunt over de woorden heen lezen, maar als je dan wat moet tekenen of opschrijven, dan lees je veel bewuster hoe het er aan toe ging. Hoe overweldigend het allemaal was voor Johannes, die visioenen die hij kreeg.
Ik ben blij dat we het toch aangedurfd hebben, dit onderwerp. Over 2 weken weer verder.

Vandaag zat ik te werken op X-ray. Dat is de Röntgenafdeling van het ziekenhuis. In het afgelopen jaar is daar veel veranderd. De opname is er bij gekomen. En ook wij, het Lab, hebben er een kamer(tje) gekregen. Zodat patiënten op één plek geholpen kunnen worden als ze zich bij de Opname hebben gemeld. Thoraxfoto, ECG, pre-operatieve screening, alles in één keer afhandelen. Patiënten vinden het, uiteraard, heel prettig. Daarom moet er dus wel altijd iemand van het Lab daar zitten. Degene die dat meestal doet was vandaag jarig en zo mocht ik haar vervangen. Best eens leuk voor een dagje. Het is veel rustiger werken, ook al heb je meer patiënten.

Als laatste stunt van vandaag heb ik vroeg in de middag Thijs al weer opgehaald bij Kiet. Hij was niet lekker, op school al niet. Kiet z'n moeder belde dat hij zo rustig was dat ze zich er ongerust over maakte.
De juf had gezegd dat hij zo vaak klaagt over hoofdpijn. Dat het misschien wel handig zou zijn om zijn ogen eens te laten testen. Dus dat gaan we morgen dan aan de dokter vragen. En dan ook bloed laten prikken (kan ik eens bij de concurrent kijken...) want als we dan toch bezig zijn kunnen we het beter maar meteen goed doen.
Zelf wilde ik toch ook al heen. Want ik heb erg last van mijn rechterhand. Komt het uit m'n nek, m'n schouder, m'n elleboog... of is het carpaal tunnel syndroom? Het prikt en tintelt en vooral 's nachts is het heel vervelend. Maar of er nu iets aan te doen is?? Chikungunya, je kunt het maar beter niet krijgen...
Zo kom je in jaren niet bij de dokter (ik althans niet voor mezelf) en zo loop je de deur plat. Blij dat het zo'n aardige man is!

Controle

Wahaa, stond er aan het eind van de middag een auto voor het huis: toet-toet. Arjan had 2 vrienden op bezoek, dus ik dacht dat het ophalende ouders waren. Maar nee, politie. Ik stond toch even raar te kijken. Maar ze legden uit dat ze voor een interview kwamen. Uhh, wat?? Ja, uw zoon heeft gesolliciteerd... Ahaaaa, er ging mij een lichtje branden.
Toch een tikkeltje verbaasd dat ze zomaar ineens op de stoep staan, legde ik uit dat Theo aan het werk was bij de baai.
Ze twijfelden of ze daar heen konden gaan. Ellen overtuigde ze evenwel dat dat geen enkel probleem zou zijn. Op hun vraag of ze Theo daar zouden vinden, als ze naar hem vroegen, gaf ze als antwoord: O, iedereen kent Theo daar...
Ik ben wel benieuwd wat ze toen gedacht hebben. Dat hebben we niet meer gevraagd.

Een uurtje later kwamen ze terug, even naar Theo zijn kamer kijken. Poeh, wat was ik blij dat we daar net deze week grote schoonmaak hadden gehouden! Ard heeft snel nog wat wasgoed in de daarvoor bestemde wasmand gegooid.... Lijkt toch even anders, nietwaar :) Verder was het een leuk gesprekje. Aardige mensen hebben ze hier werken bij de politie.
Later hoorden we dat ook Theo een goed gesprek had gehad. Ze hadden hem het hemd van het lijf gevraagd, zei hij. Enne, de buurvrouw kenden ze ook wel.

Arjan had het druk met andere dingen. Morgen hebben ze van school een science fair. Hij heeft met een groepje een project gemaakt over houtskool. Dan is het best handig als je de daarvoor benodigde proeven gewoon naast het huis kunt doen. Satéstokjes verbranden en dat soort dingen. Wat kun je daarna doen met die houtskool? Als je dat wilt weten moet je morgen naar de Havo/Vwo komen.

Inmiddels is Arjan zelf al een stapje verder. Als je hout verbrandt zonder zuurstof dan komt er een gas bij vrij dat heel brandbaar is. Hij wil graag dat gas opvangen en dan onderzoeken. Als ik het tenminste goed begrepen heb... Dit is niet echt mijn vakgebied, zeg maar.

Bij de baai kwam nog een Kustwacht vliegtuig zo laag overvliegen dat ze ongeveer het dak van de appartementen meenamen. Gelukkig was Ard er net om dat vast te leggen...

dit is een krab

Deel 2

Was maandag Theo's kamer onderwerp van behandeling, vandaag moest Ellen er aan geloven. Gister wierp ik toevallig (wat heet...) een blik onder haar bed. Tot mijn schrik zag ik daar allemaal cavia-keutels liggen. Tja, het is een manier. Helaas voor haar ben ik daar niet zo makkelijk in. Dus laptop ingeleverd, gisteravond al, en vandaag moest er gezogen en gesopt worden.
Ard had Ellen van school gehaald, na de EFO-training, en pas laat op de middag kwamen ze thuis. Oeps, niet echt leuk natuurlijk, om dan aan het werk gezet te worden. Maar wat moet, dat moet. Want wij hadden ook niet stilgezeten, Theo en Arjan hadden alle kerstzooi naar de zolder getransporteerd (en het luik is in Ellen haar kamer). Bij die actie had ik her en der wat troep opgeraapt en in haar prullebakje gedeponeerd. Alwaar ik een lading boterhammen vond... samen met een lading muggeneitjes. Dus ja, hoogste tijd om daar een grote bezem door te halen.
Terwijl Theo en Arjan nog over de zolder struinden en berekenden waar de badkamer, Theo's kamer, de berging en Thijs zijn kamer zich bevonden, wilde ik alvast de stofzuiger onder het bed doorhalen. Maar dat feest ging niet door, want de stroom was uitgevallen en dan kun je op het knopje duwen tot je een ons weegt. De jongens lagen in een deuk...
Gelukkig kwam mijn kans om te lachen ook nog. Want Ard had een nieuwe telefoon meegenomen voor Theo. Wilde hij al een tijdje. Nu was het moment gekomen. Probeert Theo de telefoon op te laden zonder de batterij erin te stoppen. Hij was erg verbaasd dat het geval niks deed met de stekker in het stopcontact. Toen was de stroom inmiddels wel weer terug, dat wel. Pas 5 minuten later kwam hij er achter dat het handiger is om de batterij er eerst in te doen. En een SD-kaartje. O ja, en de Sim-kaart is ook wel handig... Hilarisch, om met zijn eigen woorden te spreken. Lachen is gezond.

Nu is Ellen haar kamer weer aardig fris. Alleen nog een keer rigoureus achter haar boekenkast langs en boven op haar kast. Dan kunnen we er weer even tegen. En die boterhammen? Die waren van 's morgens als zij op haar kamer eet. Of niet eet, dus.

O ja, en Arjan had mieren op zijn kamer. Het was weer een lekker dierenspulletje bij ons. Het hoort er een beetje bij, hier. Of eigenlijk niet, natuurlijk. Maar als je iets te makkelijk omgaat met de hygiëne dan kun je zulke visites verwachten. Gelukkig is er de pestcontrol. Die hebben van die heerlijke gel, hier en daar een likje van dat spul en de mieren verdwijnen als sneeuw voor de zon. Nu nog uit zien te vinden waar ze precies vandaan komen. Ergens uit de tuin, dat wel. "Bij mijn hut", zei Thijs. Dat zullen we morgen wel bekijken. Voor vandaag was het wel genoeg.

Opgefrist

Vandaag was Theo vrij. Dat is heel onregelmatig het geval, dus die dagen moet je het er van nemen. Denkt Theo dan. En denk ik dan soms ook.
Zo heeft hij vanmorgen de was in de gaten gehouden (en net op tijd voor de bui afgehaald), overigens de was die Ard opgehangen had... mijn huishoudelijke mannen.
En toen wij allemaal, behalve Arjan, om kwart voor 1 thuis kwamen, had Theo een grote pan macaroni klaar. Wat een luxe!

Nu was z'n kamer al een tijdje een puinhoop. Af en toe werd de ergste rotzooi opgeruimd, dat dan wel. Maar schoonmaken, dat bleef er een beetje bij. Zo had hij ook vanmorgen wel het één en ander opgeruimd, voor het oog en uit de verte leek het wel wat. Maar van dichtbij...
Dus hebben we samen een sopje gemaakt en zijn gezellig samen aan het boenen gegaan. Samen is toch altijd leuker, dat bleek. Zo zijn de kasten weer fris en fruitig. Alleen de boekenkast onder zijn bed moet nog. Dat is voor mij een brug te ver. Zo diep bukken en door de knieën lukt niet. Er moet nog wat over blijven voor volgende week :)

Toen Ard vanmiddag thuis kwam, een bakje koffie ophad, ging hij nog met Theo in de tuin aan de gang. Het laatste beetje gras (klein understatement) moest nog uit de grond. Het verschil met de rooi is groot. Zo erg was het dus bij ons ook.
Om meteen in de flow te blijven zijn ze daarna een muur in Theo zijn kamer gaan schilderen. Er stond nog een restje blauw.
Zo is er heel wat opgefrist, vandaag.

En dan heb ik het nog niet eens gehad over nieuwe uniformen die wij krijgen. Daarvoor moest ik speciaal nog naar het ziekenhuis, vanmiddag. Iedereen is van top tot teen gemeten. Van onder tot boven, van voor tot achter en van links tot rechts... Wat zullen die uniformen als gegoten zitten.

Voor de vrienden heb ik nog pannenkoeken gebakken. Ze hebben er van zitten smullen, Thijs en Kiet. Ook al hadden ze een paar uur daarvoor 2 borden macaroni gegeten, maakt niet uit.
We kregen nog een geheim te horen: Thijs is verliefd... ze heet Elisa en ze zit bij hem in de klas. Ze hebben het heel gezellig gehad in het computerlokaal, waar ze naast elkaar zitten, cito-toetsen maken. Thijs vertelde dat ze niet mochten praten, maar wel communiceren.
Hoe doe je dat dan?
Nou, met gebarentaal... o ja, natuurlijk.

Al weer een eind in januari

En weer vliegen de dagen om. In de vakantie was het lekker rustig op de weg, in elk geval de tijden dat ik naar en van mijn werk onderweg was. Scheelt best een hoop reistijd. Ook in het ziekenhuis is het dan anders, rustiger. Alhoewel de mensen die er liggen juist weer extra ziek zijn.
Inmiddels is alles weer normaal. Iedereen is terug van vakantie, terug van ziek zijn (collega's bedoel ik dan). En we rollen zo in ons gewone ritme.
De kinderen nog niet helemaal. Thijs was maandag nog vrij. Hij had geluk: onze gasten, 'oude' bekenden, waren er wel. Dus hij had aanspraak genoeg. Gold andersom ook, trouwens.
Afgelopen vrijdag was Arjan vrij. Die heeft meestal niet zoveel aanspraak nodig. Hij had het ook druk met zijn proeven voor de science fair die volgende week zaterdag is. Er is wel het één en ander opgefikt, dus ik ben benieuwd wat dat gaat worden, volgende week.
Thijs moet voor het eind van de maand een spreekbeurt houden. Alle onderwerpen waar hij belangstelling voor heeft waren al gekozen door andere kinderen: tweede wereldoorlog, enge ziektes, dat soort dingen. Uiteindelijk, toen we samen voor de laptop zaten, kwam hij met een zinvol onderwerp: De natuur. Oei, iets specifieker, graag. Nog een tijdje nadenken en surfen op internet: Suriname.
Suriname intrigeert hem. Geen idee waarom. Maar dat geeft niet, hij weet wel hoe hij dingen op moet zoeken. Kiest daarbij een heel andere strategie dan ik zelf zou doen. Het is dus wel leuk om er dan naast te zitten en te zien hoe hij het aanpakt. Via plaatjes, een echte beelddenker! Door de foto's komt hij wel bij de tekst, die hij vervolgens moeiteloos opslaat in zijn hoofd. Daarom doet hij ook veel liever een spreekbeurt dan een werkstuk, want dan moet je wel netjes alles op papier zien te krijgen.
Over natuur gesproken, hij is bezig met een hut. Lekker timmeren en zagen, struinen over het park op zoek naar bruikbare materialen. Zo kwam hij met kapotte tegels aan, waarmee hij een paadje gemaakt heeft. Een paadje naar nergens... maar wel leuk. Vriend Kiet kwam ook nog twee keer een middag timmeren, die houdt ook van zulke acties.

De jungle in onze tuin begint er weer normaal uit te zien. Dat wil zeggen: Ard werkt zich een ongeluk om alle gras van meer dan een meter hoog weg te krijgen. Het is vechten tegen de bierkaai, want het regent nog steeds heel regelmatig. Dat is groeizaam weer, samen met een heerlijk zonnetje. Echt, het groen schiet uit de grond waar je bij staat. Gelukkig geldt het niet alleen voor het onkruid, ook het groen wat we wel graag zien groeit als kool. Alleen hebben we nu juist geen kool in de tuin.
Ik denk dat onze amandelboom in een maand of 5 twee keer zo groot is geworden. Geweldig om te zien. Palmen, bougainville, al die dingen, ze tieren welig.

Gister hebben Arjan, Ellen en Thijs elk een stuk tuin aangepakt: alle, nu ja: veel, grasjes getrokken. Monnikenwerk. We hadden ze wel een beloning in het vooruitzicht gesteld. En voor een eerlijke verdeling van het werk had Ard ze alledrie een stuk tuin aangewezen en pionnen gezet. De beloning was frikandelhapjes. Ze hadden wel gezelligheid erbij, want de achterbuurvrouw was terug van vakantie (die ook al...) en daar was ook nog een tuinman bezig. Ard was aan het werk en ik moest ook weg, maar we hoorden achteraf wel hoe het gegaan was. Dat ze de chappie van de tuinman geleend hadden, bijvoorbeeld. Door al de nattigheid van de afgelopen tijd is de grond best zacht, een goeie tijd dus om je tuin aan te pakken. We kregen van de achterbuurvrouw ook nog twee mooie stekken. Ik zal nog eens even uit zien te vissen hoe die plant heet. Je ziet hem hier heel veel, in verschillende kleuren. Wij hebben eentje met rode bloemetjes.

Ellen is weer naar de Zeeverkenners geweest, vandaag. Samen met Thijs heb ik haar opgehaald en zijn we met z'n drietjes naar de film geweest: Mees Kees op de planken. Geweldig, wat een film. Ik vind hem de beste van de drie. Al zijn ze allemaal leuk om te zien. Nu het boek nog te pakken zien te krijgen.
Thijs mag komende woensdag nog een keer, want ze gaan er met de hele klas naar toe. Ze hadden kaartjes gewonnen met de sponsoractie in november. Hij vindt het geen enkel probleem om nog een keer dezelfde film te zien. Wat ik me goed kan voorstellen.

Ziezo, nu een lekkere, frisse douche en dan nog even genieten van onze zaterdagavond. Brr, ik hoop zo dat Margriet binnenkort weer eens een vlucht naar Curaçao heeft. Dan zal ik haar lief aankijken of ik een uurtje in een lekker warm bad mag.... want het douchewater is zooooo verschrikkelijk koud! Daarna neem ik nog een glas glühwein (aanbieding bij de AH, gister, wat een mazzel). Ard lacht mij uit, die kan het niks schelen of het water koud of warm is. Maar ik verheug me erop dat de leidingen weer een tikkeltje opwarmen in de zon. Kan nooit zo lang meer duren.