Stoer!

Vanmorgen waren Renske en ik al vroeg op pad. Wel iets later dan gepland, maar kwart over 7 is toch best op tijd. We zijn op ons gemak naar landhuis Savonet gereden. Daar kun je kaartjes kopen om de Christoffelberg op te gaan.
De hele tijd zagen we achter ons al donkere luchten hangen. We stonden nog niet stil of de eerste spetters vielen. Nu ja, als het niet regent wordt je kletsnat van het zweet. Dus ach...
Eerst moesten we een eindje de berg oprijden naar de parkeerplaats. Van daar af stond aangegeven met gele klodders verf waar je langs moet lopen. Niet dat er veel fout kan gaan, er is maar één pad.
Iets voor ons uit liep een familie: vader, moeder, grote zoon met vriendin. Wel een geruststellend idee, mensen zo in de buurt.

we waren echt helemaal doorweekt...

Het was een pittige wandeling, zeker het eerste half uur in de regen. Daarna werd het droog, maar dan is het pad goed nat. Trouwens, al gauw was het niet eens meer een echt pad. Meer een klim- en klauterparcours. We moesten dus goed uitkijken om niet ergens over uit te glibberen. Ik greep nog in een onbewaakt ogenblik in een bromelia. Au! stekel bleef in mijn vinger zitten en het begon behoorlijk te bloeden. Daarbij waren mijn handen bepaald niet schoon meer, omdat we overal onze handen moesten gebruiken om omhoog te komen. Gelukkig hadden we genoeg water mee: even flink afspoelen en even een zakdoekje er tegenaan, toen was het weer over.
Inmiddels hadden we de familie voor ons ingehaald, al hoorden we ze nog wel regelmatig achter ons.
Bijna boven kregen we nog de meest spectaculaire stukjes rots. Het was best een overwinning toen we de top bereikten. Ondertussen was er nog een snelrenner langs gekomen: omhoog.... en weer naar beneden. Verder spraken we nog even een stel dat al boven was geweest. Die spraken ons moed in voor de laatste meters tot de top. En toen stonden we boven! Het leek of de buien langs ons heen gingen. We zagen enorme flarden regen vallen. Een mooi gezicht. Even later klaarde het zelfs op en zagen we nog even de zon. Ook de zee kwam weer tevoorschijn uit de regen. Al met al hebben we er echt van genoten! Al zat Renske nog wel wat in de piepzak voor de terugtocht.

hé, waar is die zee gebleven?

Na een poos kwamen de vader en de zoon boven. Moeder en vriendin waren afgehaakt... Complimentje voor onszelf!
Met z'n vieren begonnen we aan de weg terug. Ook dat was pittig, maar dan anders. Het was makkelijker om je te laten zakken, alleen zit ik nu onder de blauwe plekken omdat ik me met mijn armen afzette tegen de rotsen (om niet te hard te vallen). Op den duur had ik trillende benen, ook van het inhouden om niet naar beneden te rollen. Niks meer gewend, natuurlijk. We hebben ook geen trap in huis... Alleen een opstapje bij de porch.
We waren blij dat we bij de auto waren, om 11 uur. Nat, vies, moe. Maar voldaan dat we het gered hadden. Tijd voor een bakje koffie. Haha, ik had alles mee: oploskoffie, koffiemelk, theelepeltjes, koekjes. Alleen was ik de thermoskan vergeten mee te nemen... Poeh hé, dat was balen. Dus zijn we toch maar verdergegaan met water drinken.
Bij landhuis Savonet, na een rit over een weggetje dat net groot genoeg is om met de auto over heen te rijden en waarbij we soms op een top de weg niet meer konden zien, hebben we onze schone kleren aangetrokken. In een helder ogenblik hadden we bedacht dat dat best lekker kon zijn, als we nat zouden regenen. Waarlijk een vooruitziende blik. Heerlijk, droge en schone kleren aan. Handen wassen, onze benen poetsen, we zagen er echt niet uit.
Daarna waren we weer toonbaar en konden we verder naar Shete Boka, de noordkust, waar de golven verpletterend op de rotsen slaan. Voor mij nog altijd het mooiste stukje Curaçao.
Aangezien mijn benen mij niet verder konden dragen, zijn we alleen bij Boka Grandi geweest. De wandeling naar de Natural Bridge ging hem niet worden, vandaag. En de weg vol gaten naar Boka Pistol hebben we ook maar gelaten voor wat-tie is. Zelfs bij Boka Grandi konden we de golven omhoog zien spatten bij Boka Pistol. Het was ruig weer. Maar droog. We stonden zelfs een tijd in de zon.

2 aardige Belgische dames hebben een foto van ons samen gemaakt (en wij van hun)

Terwijl we in de verte, daar waar we ongeveer de stad dachten, de donkergrijze wolken zagen hangen.

Uiteindelijk zijn we via Westpunt teruggereden. Afgezien van nog een enkele spetter bleef het droog. Bij Jan Kok hebben we nog even de flamingo's bewonderd. Ze stonden vlak bij de weg. Grappige beesten...

handig dat hun nek dezelfde maat heeft als hun poten

Thuisgekomen hoorden we de verhalen van de kinderen: erge buien, het water spoelde over de stoep, overstroming.
Wat hebben wij het getroffen met het weer vandaag...!
Aan het eind van de middag ging het weer regenen. Maar toen had ik inmiddels 3 wassen helemaal droog. Terwijl ik gezellig heb zitten skypen met Rianne.

Nu is het koud, brrrrrr. Ik zit met een vestje aan, koude voeten te krijgen. Ook het water uit de douche was verschrikkelijk koud. En er zit nog meer regen aan te komen... Hopen dat het een beetje meevalt voor Renske, want zoveel regen is natuurlijk niet echt leuk. Alleen voor de tuin is het wel fijn.

luiers!

Vandaag weer eens een pak luiers gekocht. Dat was een poosje geleden. Arjan had namelijk op internet gevonden dat je dat spul, wat alle plasjes vasthoudt, ook kunt gebruiken om je planten vochtig te houden. Je giet zo'n luier vol water. Peutert dan de watten (soort van...) eruit, mengt dat met potgrond en doet dat in een pot. Daar staan nu onze stekjes van de druif in. Op deze manier hoef je ze minder vaak water te geven. We zullen zien. Als het niet werkt moeten we noodzakelijk wel weer naar Bonaire om nieuwe stekken te halen bij Keesjan...
Het was me een vieze smurrie! Arjan vond het gelukkig een leuk karweitje om te doen. Ik heb uiteindelijk de potgrond erdoor gemengd. Of net andersom, net hoe je het bekijkt.

We hebben vandaag een regen gehad! Een paar flinke buien. De grond veert weer onder mijn voeten, als ik door de tuin loop. Heel fijn, deze nattigheid. Ook wel heel fijn dat ik net vandaag geen was buiten had hangen! Wat een mazzel.

Ard had tussen de middag de jongens (Theo en Arjan waren ook vroeg vrij) thuisgebracht. Dat was ook mazzel, want je wil niet weten wat er gebeurt als je alle 4 de kids bij elkaar in de auto hebt na een lange ochtend school. Dat is, zeg maar, niet het leukste moment van de dag.
Nu hoefde ik alleen Ellen op te pikken, konden we gelijk even de boodschappen halen, want ook dat kun je beter niet doen met alle 4 de kids. Nee, prima geregeld zo.

Vanmiddag moest ik Ellen nog helpen met haar engels. De vervoeging van het werkwoord to be... Hoog tijd voor wat engelse tv. Arjan heeft aan het eind van de middag op de tv, op you-tube, national geografic opgezocht. Want dat kan bij ons. Vraag me niet hoe het werkt, geen idee hoe ik dat zelf zou kunnen doen, maar het kan. Ziezo, verplicht engels luisteren met plaatjes. Het ging in dit geval over een monstervis in een grote rivier in Congo. Het sprak ze wel aan, Arjan en Ellen, zeker met hun snorkel-ervaringen hier. Grappig om te zien hoe Ellen dan veranderd is in die 2 jaar dat we hier wonen!

Nu zitten we binnen met de deuren dicht. Want na de buien van vandaag kwamen de vliegende mieren. Zo vies! Die vliegen naar het licht en verliezen dan hun vleugels. We hebben het hier wel eens meegemaakt dat ze dan bij bosjes binnen komen en neervallen, maar dat was nog in het andere huis. In dit huis hebben we het nooit meer zo erg meegemaakt.

Zo, nog even de spullen klaarzetten voor morgen: de Christoffel op met Renske! Dat is niet iets om in je eentje te doen, dus een mooie uitdaging voor mij. Theo en Ellen wilden al spijbelen, zodat ze meekonden.

Record...

Vandaag ben ik 3 keer over de brug gegaan: 3x heen, 2x terug... En dat juist nu, nu ze ermee bezig zijn! Maar nu weet ik wel ongeveer hoe het zit met tijden dat het kan. Denk ik. Hoop ik.
Vanmorgen eerst naar de tandarts. Om 9 uur moest ik er zijn, dus maar een beetje op tijd weg. Inderdaad, ik moest wel even wachten. Maar ik was op tijd. Gaatjes gevuld, toch nog een verdoving, geen overbodige luxe, poeh, dat boren deed pijn!! Over 2 weken nog een keer.

Na de tandarts ben ik met Renske naar onze eigen baai gegaan. Relaxen op een bedje, met het uitzicht op de Caribische Zee. Rondom ons vakantiegangers... Heerlijk.
Toen naar school. We konden zo doorrijden, ging prima, over de brug. Natuurlijk via Emmastad, Dividivischool terug. Maar ik kon zo wel voorspellen dat het druk zou zijn.

En vanavond dus nog een keer, om 7 uur. Op weg naar Papiamentu. Nou, die brug was een eitje, zo doorrijden. Maar de Caracasbaaiweg, wat een rampenplan. Bleek dat er een ongeluk gebeurd was, bij Zuurzak. Tja, dan kun je het verwachten. Dus ik hoop dat het volgende week beter is.
Overigens leek het wel echt ernstig, want die weg is wel ongeveer 2 uur afgesloten geweest. Dan moet het wel erg zijn geweest. Er raceden ook 2 ambulances voorbij...

De les was leuk! Nu moeten we het hele uur Papiamentu praten. Dat valt nog niet mee, maar daar leer je veel van. Komende week maar weer woordjes leren! Hoe meer je leert, hoe meer je kunt gebruiken. Samen met de moeder van Kiet, Ellen, dus erg gezellig.
Nog even en dan droom ik in het Papiamentu...

wat moet je met een giraffe

Staat er een vraag op FB (sorry voor de mensen die geen facebook hebben...), eigenlijk een raadsel. Ik kan de clou niet verklappen. Maar als je het foute antwoord geeft, moet je je profielfoto veranderen in een giraffe. Aangezien ik de vraag al niet echt snapte, heb ik er niks mee gedaan. Maar Ard zag de uitdaging wel, en die gaat nu een beetje voor gek. Als giraffe. Eén troost, onze kinderpsychiater had hem ook fout. Maar er zijn ook mensen die het goed antwoorden. Ik heb er nog eens op gestudeerd,  ik zou het niet weten. Misschien kom ik het antwoord nu wel nooit te weten....

De vraag is:
op een nacht om 3 uur in de ochtend gaat de bel en word je wakker. Onverwacht bezoek, je ouders die komen ontbijten. Je hebt in huis: aardbeiengelei,honing, wijn, brood en kaas. Wat is het eerste dat je opendoet? 

Sorry, mensen, ik weet het antwoord niet. Ga op fb en zoek de uitdaging.

Verder was het een dagje zoals gewoonlijk. Vanmorgen zijn we op tijd de deur uit gegaan. Doen we altijd wel... Maar nu wordt er aan de hoge brug gewerkt. Tot eind november (of nog langer als we pech hebben). Overigens is het wel nodig, na 1985 is er geen onderhoud meer geweest. Dan kun je maar beter niet te lang meer wachten. Zodoende is de ene helft van de weg afgesloten en kunnen we nog maar over 1 rijbaan richting Punda en over 1 rijbaan terug.

Aangezien het maandagsmiddags toch al druk is, als ik met de kleine mannen naar judo ga, dacht ik slim te zijn en gelijk de andere kant te nemen. Dus over de ring, bij Zuikertuintje langs. Maar ja, er waren meer mensen die dat plan hadden. Zo ben ik bijna een uur onderweg geweest. Hmm, hoe lossen we dat op, de komende weken?
Daarbij, er wordt op veel plaatsen aan de weg gewerkt. Daar zijn we natuurlijk met z'n allen best blij om. Want het was hard nodig. Alleen, daar heb je dan wel even last van. Laten we dan maar niet zeuren, even doorbijten en dan genieten van die mooie stukjes asfalt.

 

Ik zal wel nog eens even een klacht sturen over Dein, de wijk waar tante Erna woont. Daar heb je nog niet eens een stukje asfalt, en de onverharde weg krijgt steeds diepere kuilen, zodat je niet meer met goed fatsoen met een gewone auto daar kunt rijden. Tenslotte hebben ze ook iets gedaan met onze klacht over de weg bij de Albert Schweitzer langs... 

grappig

Wel eens grappig, om door de ogen van iemand anders te kijken naar je eigen leven. Voor ons is het hier al gewoon en gewend. Maar nu Renske er is, kijk je toch weer even anders tegen alles aan. O ja, al die dieren en bomen en vruchten. Zo anders dan in Nederland. De leguanen die bij bosjes door de tuin scharrelen, op zoek naar water en eetbare blaadjes. Want het heeft hier al weken niet echt geregend. Dus ze komen steeds verder.
Eng? Nou nee, ze eten echt alleen maar fruit en groente. En onze mooie plantjes.... Eigenlijk hopen we op regen. Hoe meer hoe liever. Nou ja, binnen zekere grenzen. En als we mogen kiezen: dan graag 's nachts.

 

Verder, onze middagdienst. Zo anders dan de gangbare diensten in Gereformeerd Nederland. Wij zijn er aan gewend. Ook al zitten we er met een klein groepje, het is toch waardevol. We delen ook steeds meer met elkaar, want de vaste groep is wel op elkaar ingespeeld. Fijn om te merken! Dan geeft het ook niet meer als er gasten bij zitten.


Vanmorgen hing er een grijze lucht, enigszins dreigend. Maar helaas, geen druppel bij ons. Het dreef langs, we hoorden nog wat donder in de verte. Toen ging de zon weer schijnen. Ach, ook erg lekker.
Na een broodje hamburger, tussen de middag, zijn Ard, Renske en Ellen naar de baai gegaan. De jongens wilden niet mee. Gingen een balspel doen in de rooi. Doordat het zo droog is staat daar het gras en struiken best hoog. Wat er allemaal groeit weet ik niet, maar ze kwamen terug met allemaal bultjes op hun armen. Gingen spontaan onder de douche! Wow...
Ellen heeft Renske snorkelles gegeven. Het ging al snel goed en het was leuk. Nou, als je dat leuk vindt, dan hoef je je hier nooit meer te vervelen. Genoeg mooie plekken om te snorkelen.

Nieuwe uitdaging...

Ard heeft vanmorgen een kinderfeestje georganiseerd dat niet voor onze eigen kinderen was. Best grappig. En zo te horen, een succes. Het verhaal was: een boot met piraten was gestrand, zoek de schat. Ongeveer. Dat hebben de kinderen gedaan. Arjan met vriend Camiel, was een schipbreukeling. Ze hebben een leuke ochtend gehad. Die kids ook...

 

 

De wekker stond dus al vroeg. Ellen had haar eerste vijfkamp. Een mars. Ze dacht dat het ongeveer 10 km moest zijn. Maar het voelde wel als 20 km. Nog maar eens even navragen. Ze hadden gelopen bij de zoutpannen van Jan Kok. Het was wel erg leuk, zei ze, maar wel zwaar.
Toen ik uit bed kwam, naar de wc was geweest, en het theewater had opgezet, heb ik ook de computer opgestart. Om te kijken hoe laat ik zou skypen met mijn ouders. Maar voordat ik mij had kunnen aankleden, hoorde ik het toontje van skype al. Oeps, ik was nog niet bepaald in onberispelijke staat. Nog een geluk dat ik mijn haren had geborsteld. Soms een nadeel, die beeldtelefoon....
Overigens wel fijn om elkaar weer te spreken, na de operatie van mijn moeder, afgelopen week. Ze heeft nog steeds last van de narcose, maar de pijn is weg uit de schouder. Ze mag er natuurlijk ook nog niets mee doen. De dokter heeft een stuk bot weggehaald dat de moeite waard was! En het kapsel gedicht, daar zat een gat in van minstens de grootte van een 2 euro munt (wat was dat ook al weer?). Dan zeggen ze in Nederland in het ziekenhuis: niks aan te doen. Jaja.
Nu is het een kwestie van rustig aan doen, en dan langzaam aan revalideren. Maar er is hoop dat ze straks haar schouder toch voor een groot deel weer normaal en zonder pijn kan gebruiken.

Vanmiddag heeft Ard nog voor kapper gespeeld. Herman wilde graag gekortwiekt. Daarvoor hebben ze eerst met veel moeite geprobeerd om ons nieuwe kastje met wastafel te installeren in het appartement. Daar waren veel lelijke woorden voor nodig. Want als je zo'n kastje haalt bij de Kooyman, moet je daar ook de buizen halen. Anders past het niet. Blijkt... Dus  nu druppelt het een beetje, maar nu ja, het is een wastafel. Daar poets je je tanden en verder niet te veel. Na het weekend wordt dit verhaal vervolgd.

Renske redt zich er wel een paar dagen mee. Want die heb ik zopas van Hato gehaald. Mijn 'kleine' nichtje. Haha, inmiddels ook volwassen. Maar ik scheel meer met haar dan met mijn tante, haar moeder... Ze had een goede reis gehad. Heeft het zelfs nog volgehouden tot een uur of 10. Reken maar uit, 6 uur erbij. Dan ben je in Nederland al een heel eind in de nacht!

Na het avondeten (lekker, pannenkoeken!) is Ard nog met Thijs en Herman naar de baai geweest. Hebben ze gevist op Lionfish. Ze hebben er 2 geschoten. De derde ging er van door, Ard had geen goeie duikbril, deze liep vol water, en dat schiet zo moeilijk...

Een goed begin...

...van het weekend. Vandaag al weer een bbq gehad. Op Veeris zijn ze achter elkaar jarig. Dus wij feesten gezellig mee. Het is er momenteel een komen en gaan van vrijwilligers. Annemiek en Esther zijn de nieuwelingen, en Christa gaat over 2 weken terug naar Nederland. We zullen haar missen!
Gelukkig zijn het altijd leuke mensen die op Veeris wonen, dus dat zit wel goed.

Verder was het rustig met bloedprikken, vandaag. Ik had de kranten van de afgelopen 2 dagen meegenomen, daar was ik nog niet aan toe gekomen. Die heb ik zonder gestoord te worden uit kunnen lezen. Nou, dan was het zeker rustig. Ik ben weer helemaal op de hoogte van het nieuws uit de regio. Het goede nieuws is dat onze regering het goed doet!! Dat mag best wel eens gezegd worden. Ondanks de zeer dubieuze reputatie van onze minister-president, gebeuren er weinig schokkende dingen. Langzaam maar zeker komt de financiële situatie van ons eilandje op orde. Dat krijgen ze maar mooi voor elkaar. Een zelf moord in Barber is voorkomen. Iemand wilde het, net als Pretu een paar weken geleden, proberen. Inmiddels waren er genoeg maatregelen genomen om dit te kunnen voorkomen. Kijk, dat is toch goed!

Ard had tussen de middag Thijs en Ellen opgehaald en meegenomen naar kantoor. Had ik tijd om bij de Kooyman langs te gaan. Daar hadden ze een mooi wastafelkastje in de aanbieding. Naar zoiets waren we al een tijdje op zoek: een kastje met wastafel, die niet aan de muur hoeft te hangen. Want elke keer komt de wastafel naar voren. Blijkbaar is het toch niet goed gegaan in de bouw, maar ja, dat kun je nu niet meer terug halen. In elk geval heb ik een mooi dingetje gescoord. Morgen gaat Ard het aansluiten. Met een beetje hulp van Herman, in ruil voor een scalpeer-sessie...

Theo en Arjan zijn gewoon naar judo geweest. Die hebben niet eens echt meegekregen dat Ard met Ellen en Thijs naar dat feestje waren op Veeris.
Op Theo zijn verzoek aten we chili con carne. Sinds oma Koops hier was, en we het gegeten hebben, is hij er helemaal dol op. Er was nog een flinke rest in de vriezer, heel handig, van dat we het pas een keer gegeten hadden. Ik vind het ook erg lekker, dus dat kwam mooi uit. Arjan at liever een blikje mais leeg. Met hamburger.
Ondertussen zaten ze te mekkeren over dat ze naar judo moesten. Maar als we één keer onderweg zijn, dan hoor je ze er niet meer over. En tegen dat we er zijn, springen ze enthousiast uit de auto.

Spijt!

Vanmorgen was ik om 10 over 9 bij de Dividivi-school. De kinderen stonden al startklaar. Allemaal hyper vanwege het uitje. Ik kreeg Ellen en 3 klasgenootjes toebedeeld. Het was instappen en klaar. Dat was goed geregeld.
Bij de Cinema's was het een drukte van belang. Ik herkende de polo's van de Albert Schweitzer, de polo's van de Marnix en daar kwamen de Divi-kinderen nog naast te staan. Heel grappig om daar met een enorme groep VPCO schoolkinderen te staan.
De ouders die de kinderen gereden hadden mochten mee naar binnen. Ellen vond dat wel fijn. Ik ook wel, achteraf, want het was best heftig. De film "Spijt" voor alle groep 7/8-ers en klassen 1 en 2 van het Voortgezet Onderwijs van Curaçao.

Wij zaten dus met de Divikids en groep 8 van de Marnix in 1 zaal.
De film maakte hen doodstil! Af en toe hoorde je een snik. Al met al was het goed dat ze het gezien hebben, denk ik. Al hoop ik wel dat ze er op school mee verder gaan.

Ellen hield het ook niet droog, af en toe veegde ze even langs haar ogen. En toen de juf naderhand zei dat ze ervan moest huilen durfde Ellen ook wel toe te geven dat ze het zielig vond.
Ik had net geen zakdoekje nodig....
Na de film kwam Jochem (in het echt heet hij Stefan) vertellen hoe het was om mee te doen in de film. De kinderen mochten ook vragen stellen. Dan krijg je vragen als: Heb je in het echt ook een hond? Maar de laatste vraag was (en dat vond ik een hele goeie): Hoe was het om in de film gepest te worden?
Grappige reactie van Ellen in de auto, weer op weg naar school: Ik snap niet hoe ze dat gefilmd hebben, als hij verdronken is in het meer. (Een scene waarin de zijn rugtas ziet drijven op het water...)
Ellen kreeg het in haar hoofd niet voor elkaar om te snappen dat hij daar dus zelf niet in hoefde te spelen. Het was voor haar te echt. Die scene ervoor, op het klassefeest, als hij dronken wordt gevoerd. En dan die rugzak, die overduidelijk van hem is, drijvend op het water: daar móet hij bij zijn...
Later op de middag zei Ellen tegen mij dat ze eigenlijk nog wel 1 vraag aan Jochem had willen stellen: hoe hij het vond om gepest te worden.
Wel leuk dat ze er zelf mee kwam. Ook wel duidelijk dat ze er de hele middag nog mee bezig was. Maar dat was dus die laatste vraag, niet meer bij haar binnengekomen. Dus daar hebben we het samen nog even over gehad.
Bij Arjan heb ik erg moeten vissen wat hij ervan vond, hoe het bij hun ging. Het zal de leeftijd wel zijn, maar hij liet weinig los. Hopen dat de mentor er iets meer uit krijgt. Wel gaf hij aan dat er niet gepest wordt in hun klas. Daar was hij heel stellig in!

Ik vond het vooral intrigerend om te zien hoe het gaat met de massa. Heel herkenbaar van 30 jaar geleden! Wel zien dat er dingen fout gaan (gelukkig niet zo extreem) en toch niks ertegen doen. Vooral niet op willen vallen.

Ik heb Theo aangeraden om ook een keer te gaan kijken. Vooral als je leraar wilt worden lijkt me dit ook een zinvolle film. Om te zien hoe het niet moet.

In elk geval was dit een belangrijk item voor ons vandaag.
Verder heb ik vanmiddag met Thijs sommen zitten maken. Wekenlang heeft hij nauwelijks huiswerk en dan ineens komen er bladzijden sommen mee. Hij zit er niet mee, draait er zijn hand niet voor om. Maar het opschrijven wel! Daar huurt hij mij voor in.
Het meest komische was, vanmiddag, dat hij een som kreeg: 2 pakjes melk kosten 50 eurocent. Hoeveel kosten 3 pakjes melk?
Dan moeten ze de som opschrijven, en daarna het antwoord (keuze uit 4...) Zo kan de juf zien of ze het goed doen. Nu kan de juf daar bij Thijs geen enkele conclusie meer uit trekken, want ik schrijf de som op. Thijs komt eigenlijk altijd op het goede antwoord uit, maar lang niet altijd op de goede vraag. Althans, zijn rekenmethode is niet de gebruikelijke. Wel leuk om zo met hem bezig te zijn. Ik sla regelmatig steil achterover van zijn denkmethodes. Probeer hem dan weer op het goede pad te krijgen. Dat wil hij voor mijn plezier best doen, want hij is heel blij dat ik voor hem alles opschrijf.
Om op de som terug te komen: ik wilde al opschrijven: 3x50 cent = 150 cent.
Zegt Thijs: 25, 3x25 = 75 cent.
Oeps, ja je hebt gelijk!
Hij kan echt heel snel in zijn hoofd rekenen. Sneller dan ik.

Na de rekensommen zijn Ellen en Thijs nog naar de baai geweest. Thijs mocht toch niet meer op de laptop, want hij mieterde een glas kapot (naast de laptop). Toen vond ik het welletjes. Hij schrok er wel zo van dat hij voor de rest van de dag er ook niet meer naar gevraagd heeft.

En vanavond heeft Ellen mij voorgelezen terwijl ik aan het strijken was. Dat was een mooie combinatie, het nuttige met het aangename verenigen.

Feestje gevierd!

Best leuk: ik heb mijn Sertifikado gehaald voor de basiscursus. Mag gelijk door voor de conversatiecursus... Haha, dat wordt het echte werk. Maar we hadden eerst een gezellig feestje bij de snèk. Met z'n allen wat drinken. Leuk ook om kennis te maken met iemand die dan in hetzelfde groepje zit als ik. Volgende week weer fris van start!

Ellen en Thijs kregen vandaag allebei een kaartje van Rosemarijn, die vorig jaar hier stage liep. Ze waren er allebei zeer verguld mee! Daarom moesten ze van mij even een berichtje zetten op facebook. Ellen vindt zoiets wel een uitdaging. Maar Thijs vindt het, als een echte jongen, maar niks.

dat is dus wel echt een feest, als je een kaartje krijgt met de post!

"Dan ziet iedereen wat je schrijft! Dat doe ik echt niet!" En meer van dat soort dingen.
Toen liet ik hem zien dat je ook privé-berichtjes kunt sturen. Die dan niemand anders kan zien. Dacht ik er toch even niet aan dat hij natuurlijk via mijn fb aan de gang ging. En dat ik dús wel kan zien wat hij heeft geschreven. Zo wijs heb ik hem maar niet gemaakt.
Nadat hij een verplicht bedankje had geschreven, zag ik dat hij nog een opmerking maakte die minder vleiend was voor mij. En vervolgens keek hij nog even verder en plaatste nog een paar grappige nootjes. Die dan met mijn naam erbij komen. Oeps...

Aangezien ik weer eens de touwtjes van de computertijd aangetrokken heb, Arjan erg vroeg thuis was, de middag dus lang was... Ging Arjan vanmiddag creatief aan het knutselen. Met wat modder, azijn, snoertjes en weet ik veel wat nog meer, kreeg hij het voor elkaar om stroom op te wekken. Hij kon er een klokje op laten lopen!
Het zou leuk zijn (voor mij) als hij dan ook creatief zijn kamer op zou ruimen. Want die ziet eruit of er een bom ontploft is. Maar helaas, dat wordt weer een dagje zuchten (voor hem).

modder met azijn-smurrie in cupcake-vormpjes...

Thijs had een grappig boek uitgezocht in de bieb gister. Blijkt dan Ellen hem ook erg leuk vindt. Dus die vechten nu steeds om hetzelfde boek. Mijn oplossing om hem na elkaar te lezen vinden ze belachelijk. Nee, dat moet NU!!
Tja, dan maar om de beurt...

fotoimpressie Bonaire

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

weer op gang

Vandaag weer in het normale leven geploft. Gelukkig was het niet gelijk heel druk op mijn werk. Gewoon lekker doorgewerkt.
Ard had vanmorgen een training te geven. Iedereen was enthousiast, zo moet je het hebben.

Omdat de boeken vandaag terug moesten naar de bieb, zijn we daar tussen de middag heen gegaan. Ard had Thijs en Arjan daar afgezet. Ik ben er later heengegaan met Ellen. Kwamen we daar er achter dat er nog wel 2 boeken thuis liggen... Die moeten morgen nog even afgegeven worden. Verder hebben ze weer nieuwe boeken gezocht. Gaan we gelijk ook weer even de regels gebruiken: een half uurtje per dag hardop lezen. Oefening baart kunst.
Blijkt dat Ellen de 'd' aan het eind van een woord uitspreekt als 'de': bedde, en zo nog een paar woorden. Maar ja, als ik dat een paar keer verbeterd heb, is ze erg geïrriteerd. Wat ik me ook wel voor kan stellen: hoogst irritant, door het verhaal heen te blèren. Dus dat moeten we een beetje beperken... Het moet wel vooral leuk zijn.

De miertjes hebben van de gelegenheid gebruik gemaakt om de badkamer te bevolken. Je snapt werkelijk niet waar ze naar op zoek zijn. Er ligt niks eetbaars. Ze lopen vrolijk door de wastafel... Vanavond heb ik ze maar even wel iets te eten gegeven: hopen dat ze daar flink gebruik van maken. Dan zijn we er morgen klaar mee. Lekkere smurrie van de Pest Control.

Ard had nog niet genoeg beweging gehad, vandaag. Die is nog aan de wandel geweest, vanavond. Nu nog even iets drinken, dan is het al weer bedtijd. Met een D.

Even een grappig tussendoortje, de landen van de volgers van de blog vandaag:

Nederland	155
Verenigde Staten	119
Curaçao	30
Polen	17
Frankrijk	16
China	11
Venezuela	7
Indonesië	5
Italië	4
Oekraïne	4

En de maand-landen:

Nederland	4587
Curaçao	934
Verenigde Staten	439
Tsjechië	135
Caribisch Nederland	103
Frankrijk	63
België	51
Oekraïne	40
Duitsland	37
Verenigd Koninkrijk	26

Wij weten werkelijk niet wie er achter deze cijfers zitten, maar laat maar via een reactie weten waar je woont en waarom je ons volgt, we zijn heel benieuwd!

In het nieuws is nu ook officieel bekend gemaakt waar Ard de afgelopen weken -in het geheim- al regelmatig mee bezig was, Koning Willem Alexander en Koningin Maxima komen op 18 november op twee scholen van de VPCO! Helaas net niet de scholen waar onze kids op zitten, maar Ard is wel druk met de Marnix FO en VSBO school. Ze hebben de veiligheidsscreening gehad en het programma is klaar, maar nu moeten de facilitaire zaken allemaal op orde gemaakt worden....  Koninklijk bezoek dus en nu echt heel dichtbij!  We houden jullie op de hoogte van alle voorbereidingen!